ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1298

ไม่ว่าซ่างกวนหยวนจะถามอะไร จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ยอมที่จะบอกเรื่องที่เจียงสื้อสื้อคุยกับเขา

สุดท้าย​ ซ่างกวนหยวนก็โกรธ​จนร้องไห้ออกมา

"ที่แท้​ในใจของ​คุณ​ฉันก็ไม่สำคัญอีกต่อไป​แล้ว​"

พอเห็นเธอร้องไห้ จิ้นเฟิงเฉินก็อดไม่ได้ ซ่างกวนหยวนยังคงตะโกนต่อ "ถ้าคุณอยากจะกลับไปหาเจียงสื้อสื้อ คุณก็บอกกับฉันมาตรงๆ ไม่ต้อง​มา​ปิดบัง"

"หยวนหยวน..."

จิ้นเฟิงเฉินตั้งใจ​จะ​พูดอะไรบางอย่าง แต่ซ่างกวนหยวนไม่อยากฟัง "คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรแล้ว​ ฉันจะให้คนใช้ช่วยคุณจัดของเดี๋ยวนี้"

พอพูดจบ เธอก็ยกมือปาดน้ำตา แล้วหันหลังเดินจากไป

"หยวนหยวน"

จิ้นเฟิงเฉินเดินไปข้างหน้าเพื่อขวางเธอไว้

"ถอยไปนะ" ซ่างกวนหยวนยื่นมือผลักเขาออกไป แต่กลับถูกเขาจับข้อมือไว้แน่น

"เธอแค่พูดเรื่องในอดีตให้​ผมฟัง"

ซ่างกวนหยวนเงยหน้า​มองมาที่เขา "จริงเหรอคะ?"

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า "ปมไม่มีความจำเป็นจะต้องโกหกคุณ"

ซ่างกวนหยวนกัดริมฝีปากของเธอ "ก็ได้ค่ะ ฉันจะเชื่อคุณ แต่คุณต้องสาบานว่าจะไม่ไปเจอเจียงสื้อสื้ออีก"

ไม่ให้​ไปเจอ​เจียงสื้อสื้ออีกอย่างนั้นเหรอ​?

แล้วเขาจะไปหาลูกได้ยังไง?

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว "จำเป็นด้วยเหรอ?"

"ทำไมคะ คุณไม่ยอม​อย่างนั้น​เหรอ"

ในมุมมองของซ่างกวนหยวน พวกเธอจะอยู่อย่างสงบสุขได้ก็ต่อเมื่อเขาไม่ได้เจอเจียงสื้อสื้ออีกต่อไป

"ผมคิดว่าไม่จำเป็น" จิ้นเฟิงเฉินพูดออกมาตามความจริง

ซ่างกวนหยวนยิ้มเยาะเย้ย "มันไม่จำเป็น หรือเพราะคุณยังอยากเจอเธออีกกันแน่?"

จิ้นเฟิงเฉินนิ่งเงียบ

ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างหลัง

ในครั้งนี้​ซ่างกวนหยวนไม่รีบร้อน เธอพูดช้าๆ "เฟิงเฉินคะ ในตอนนั้น เพื่อช่วยคุณ ฉันต้องไปขอร้อง​เบอร์​เกน จนตัวเองเกือบต้องตาย"

มือมฝทั้งสองข้าง​ของ​จิ้นเฟิงเฉินกำหมัดแน่น

ซ่างกวนหยวนมองเขาเงียบๆ ก่อนจะพูดต่อ"ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ได้รักฉันจริง ๆ ไม่อย่างนั้น ทำไมคุณถึงไม่ยอมสาบาน?"

จิ้นเฟิงเฉินหลับตาลง จากนั้นก็ลืมตาขึ้นมามองเธอนิ่ง "ผมขอบคุณที่คุณช่วยชีวิต​ผมไว้ ถ้าไม่มีคุณ ก็คงไม่มีผมในตอนนี้"

"แล้วคุณจะยอมสาบานไหมคะ" แม้ว่าซ่างกวนหยวนจะรู้สึกประทับใจกับสิ่งที่เขาพูด แต่เธอก็ยังไม่ลืมเรื่องจะให้​เขา​สาบาน

"ฉันสาบาน​เรื่องอื่นกับคุณได้ แต่ต้องไม่ใช่เรื่องนี้"

พอได้ยินแบบนี้ ​ซ่างกวนหยวนก็ยิ้มออกมา แต่รอยยิ้มนั้นกลับไม่ปรากฏ​อยู่ใน​แววตาของเธอเลย "เป็นเพราะเจียงสื้อสื้อใช่ไหมคะ?"

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย "ใช่ และไม่ใช่"

"แล้วตกลงใช่หรือไม่ใช่​คะ" เสียงของซ่างกวนหยวนแหลมขึ้น จากนั้นเธอก็นิ่งคิด ก่อนจะถามด้วยความหวังริบหรี่ "หรือเป็นเพราะเรื่องลูก?"

จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกเริ่มหมดความอดทนเล็กน้อย เขาไม่ต้องการที่จะเรื่องนี้อีกต่อไป จึงพูดเออออ​ไปด้วย "ใช่ เพราะเรื่องลูก "

เขาทำเพื่อเจียงสื้อสื้อ และเพื่อลูกๆ

แต่ด้วยความที่ซ่างกวนหยวนถามแบบนั้น เขาจึงใช้โอกาสนี้เออออตามไปด้วย

ซ่างกวนหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า "ถ้าเป็นเพราะเรื่องลูกก็ได้ค่ะ ฉันให้คุณไปเยี่ยมลูกได้ แต่ต้องไม่เจอกับเจียงสื้อสื้อ"

จิ้นเฟิงเฉินกำหมัดแน่น ไม่อยากที่จะตอบ

แต่มันก็ชัดเจน ว่าถ้าเขาไม่ตอบตกลงกับข้อเสนอ​ของ​เธอ เธอคงจะอาละวาด​จนมืด

เขาจึงพยักหน้ารับ "ตกลง ผมสัญญา"

คำสัญญาของเขาไม่ได้ทำให้ซ่างกวนหยวนรู้สึกสบายใจเลย

"คุณต้องทำตามที่คุณพูดด้วยนะคะ" ซ่างกวนหยวนเอ่ยพูด

"ครับ"

จากนั้นซ่างกวนหยวนก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ "ไม่มีอะไรแล้ว​ค่ะ กลับห้องไปพักผ่อนเถอะ"

พอเห็นจิ้นเฟิงเฉินเข้าไปในห้อง รอยยิ้มบนใบหน้าของซ่างกวนหยวนก็ค่อยๆ จางหายไป กลายเป็นสีหน้า​เย็นชาเข้ามาแทนที่

เธอหันหลังและเดินลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว เรียกก่อนจะเรียกพ่อบ้านออกมาหา

"ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปจับตาดู​คุณ​ชายเฟิงเฉินตลอด​เวลา และไม่อนุญาตให้เขาออกไปโดยไม่ได้รับอนุญาต​จากฉัน ถ้าเขาต้องการออกไป สั่งให้คนแอบตามเขาไปด้วย"