ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1299
ถ้าหากไม่มีซ่างกวนหยวนเข้ามาขัดขวาง เจียงสื้อสื้อเชื่อว่าจิ้นเฟิงเฉินจะต้องจำตัวเองได้นานแล้ว
"น้องพูดถูก" ฟางยู่เชินยิ้มเล็กน้อย "น้องเขยมีน้องอยู่ในใจเสมอ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่คิดที่จะเลื่อนงานแต่งงานออกไป แต่ว่า…"
เขาหันไปมองทางเจียงสื้อสื้อ "เรายังต้องสู้ต่อไป"
เจียงสื้อสื้อยกยิ้ม "แน่นอนค่ะ"
รถแล่นเข้าไปจอดที่ลานบ้านของตระกูลฟาง เจียงสื้อสื้อมองจากกระจกรถ เห็นรถที่คุ้นเคยจอดอยู่ที่ลานจอดรถของบ้าน
ทันทีที่รถจอด เธอเปิดประตูและลงจากรถ แล้วเดินไปมองป้ายทะเบียนรถ ก่อนจะถามด้วยความสงสัย "เฟิงเหราอยู่ที่นี่เหรอคะ?"
เธอหันไปมองฟางยู่เชิน
ฟางยู่เชินยิ้มและพยักหน้าให้ "ไม่ใช่เขาคนเดียวด้วยนะ"
"ใครอีกคะ" เจียงสื้อสื้อรู้สึกงงเล็กน้อย
"เข้าไปดูสิ แล้วจะรู้เอง"
พอได้ยินแบบนี้ เธอกับฟางยู่เชินก็เดินเข้าไปในบ้านพร้อมกัน และทันทีที่พวกเธอเดินเข้าประตูไป พวกเธอก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมา
"ช่วงนี้แม่ของผมบ่นถึงพี่ชายทุกวัน ผมก็เลยอยากพาพวกท่านไปหาเขาด้วย"
เจียงสื้อสื้อเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว พอเธอเห็นคนที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เธอก็อุทานด้วยความดีใจ "คุณพ่อ คุณแม่คะ"
พอพ่อจิ้นกับแม่จิ้นได้ยินเสียงก็หันกลับมามองพร้อมๆ กัน พอเห็นเธอ คู่สามีภรรยาทั้งสองก็ยิ้มอย่างเอ็นดู
"สื้อสื้อกลับมาแล้วเหรอลูก" แม่จิ้นลุกขึ้นเดินอ้อมโซฟาเข้ามาหาเธอ แล้วมองเธออย่างเอ็นดู ก่อนจะขมวดคิ้ว "เป็นยังไงบ้างลูก?"
ความเป็นห่วงของแม่จิ้น ทำให้เจียงสื้อสื้อน้ำตาคลอเบ้า เธอเม้มริมฝีปากของเธอ แล้วส่ายหน้าไปมา ก่อนจะพูด "คุณแม่คะ หนูไม่เป็นไรแล้วค่ะ"
"ดีแล้วจ้ะ" ในที่สุดแม่จิ้นก็สบายใจสักที
ทันทีที่ได้ข่าวว่าเธอเป็นลม แม่จิ้นเป็นห่วงมาก แล้วเรียกให้เฟิงเหราพาเธอมาที่เมืองหลวง จะได้ไปเยี่ยมเฟิงเฉินด้วย
แม่จิ้นจับมือเธอไว้ แล้วพาเธอไปนั่งที่โซฟา
"ถ้ารู้สึกไม่สบาย ก็ขึ้นไปพักผ่อน" พ่อจิ้นพูด
เจียงสื้อสื้อเม้มปาก แล้วส่งยิ้ม "คุณพ่อคะ หนูไม่เป็นไรแล้วค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ"
พ่อจิ้นพยักหน้า แล้วไม่พูดอะไรอีก
"คุณพ่อกับคุณแม่มาที่นี่เพื่อมาเจอเฟิงเฉินหรือเปล่าคะ" เจียงสื้อสื้อเอ่ยถาม
พ่อจิ้นกับแม่จิ้นมองหน้ากัน จากนั้นแม่จิ้นก็พยักหน้า "ใช่จ้ะ ลูกได้เจอเขาแล้วหรือยัง"
พวกเขาได้ยินเฟิงเหราบอกว่าซ่างกวนหยวนไม่มีวันปล่อยให้พวกเขาได้เจอจิ้นเฟิงเฉิน
เจียงสื้อสื้อนิ่งคิดอยู่สักพัก "หนูได้เจอเขาแล้วค่ะ เขาบอกว่าอีกไม่กี่วันเขาจะมาเยี่ยมลูกๆที่บ้านค่ะ"
หลังจากที่คำพูดนี้จบลง ทุกคนในห้องก็ตกใจกันหมด
"เขาบอกว่าจะกลับมาบ้านอย่างนั้นเหรอ?" ซ่างหยิงเป็นคนแรกที่ถาม
เจียงสื้อสื้อยกยิ้ม แล้วพยักหน้า "อืม นั่นเป็นสิ่งที่เขาสัญญากับหนูไว้ค่ะ"
"เดี๋ยวก่อนนะ" ซ่างหยิงขมวดคิ้ว "เขาสัญญากับหลานได้ยังไง"
"เขามาเยี่ยมหนูที่โรงพยาบาลค่ะ"
พอนึกถึงตอนที่จิ้นเฟิงเฉินมาเยี่ยมเธอ เจียงสื้อสื้อก็ยิ้มกว้าง
"ที่แท้เขาก็ไปเยี่ยมลูกจริงๆ" แม่จิ้นทั้งดีใจและปลื้มใจ "ถึงเด็กคนนั้นจะความจำเสื่อม แต่เขาก็ยังคิดถึงสื้อสื้ออยู่ตลอด"
"สื้อสื้อเองก็พูดเหมือนกันครับ" ฟางยู่เชินพูด"ดังนั้น เราต้องเชื่อใจในตัวน้องเขย เขาจะต้องฟื้นความจำได้ในไม่ช้านี้แน่นอน"
"ผมเชื่อในตัวพี่ชายของผมมาโดยตลอดอยู่แล้วครับ" จิ้นเฟิงเหราที่นิ่งเงียบพูดขึ้นมา
"คุณเชื่อในตัวพี่ชายเสมอมา ทำไมฉันถึงไม่รู้เลยล่ะคะ"
เสียงหวานที่คุ้นเคยดังขึ้นมา เจียงสื้อสื้อหันไปตามเสียง จึงเห็นส้งหวั่นชีงเดินลงบันไดมาพร้อมกับเด็กในอ้อมแขนของเธอ
เธอประหลาดใจมาก "หวั่นชีงก็มาด้วยเหรอ?"
จิ้นเฟิงเหราลูบจมูกของตัวเอง "เธออาละวาดอยากมาหาพี่สะใภ้ ผมรั้งไว้ไม่ไหว ก็เลยต้องพาเธอมาด้วยครับ"
"พี่สะใภ้คะ" ส้งหวั่นชีงเดินเข้ามา มองเจียงสื้อสื้อด้วยรอยยิ้มกว้าง
เจียงสื้อสื้อลุกขึ้นเดินไปอุ้มเด็ก และพูดอย่างอ่อนใจ"เธอไม่ควรจะพาลูกมาด้วยเลย มันลำบากมาก"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！