ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1303

เช้าวันต่อมา จิ้นเฟิงเหรากับพ่อจิ้นแม่จิ้นก็ได้มาที่บ้านตระกูลฟาง

"พ่อค่ะ แม่ค่ะ พวกท่านทำไมมาเช้าขนาดนี้?" เจียงสื้อสื้อถามด้วยความสงสัย

"แม่ไม่ได้นอนเลยทั้งคืน ในหัวก็ได้เต็มไปด้วยเฟิงเฉิน"

พูดถึงตรงนี้ แม่จิ้นก็ได้ถอนหายใจ "ว่าก็ว่าเถอะ เหมือนว่าแม่ไม่ได้เจอเฟิงเฉินนานมากแล้ว"

ได้ยินแบบนั้น เจียงสื้อสื้อก็ได้ปวดใจขึ้น "แม่คะ ขอโทษค่ะ เป็นเพราะหนู เฟิงเฉินเขาถึงได้......"

"เด็กโง่ นี่มันไม่ได้เป็นความผิดของหนู" แม่จิ้นก็ได้ลากมือเธอ ตบเบาๆ "หนูไม่ต้องโทษตัวเอง แม่กับพ่อของหนูไม่ได้คิดที่จะโทษหนู"

"ลูกรัก หนูก็ลำบากเหมือนกัน" พ่อจิ้นพูดออกไป

ตาของเจียงสื้อสื้อได้ร้อน มุมปากเธอได้ชี้ขึ้น ส่ายหน้า "หนูไม่ลำบากค่ะ ไม่ลำบากเลยสักนิด"

"บ้านพ่อตาค่ะ ทานข้าวเช้ามาหรือยัง?"

บรรยากาศได้กดดันเล็กน้อย ซ่างหยิงดูสถานการณ์แล้วก็ได้พูดคลายความกดดัน

แม่จิ้นยิ้ม "ทานแล้วค่ะ"

"งั้นพวกคุณจะไปตอนนี้? หรือว่าสายหน่อย?" ซ่างหยิงถามต่อ

"จะไปก็ไปตอนนี้เถอะครับ" ฟางยู่เชินก็ได้เดินลงมาจากบันได เดินไปตรงหน้าพวกเขา "ผมได้โทรคุยกับซ่างกวนเชียนแล้ว เขาให้พวกเราไปเช้าหน่อย เขาได้อยู่บ้านพอดี"

แม่จิ้นพยักหน้า "งั้นก็ดีจ้ะ"

เจียงสื้อสื้อไม่สนเรื่องกินข้าวแล้ว ก็ได้ออกไปพร้อมกับพวกจิ้นเฟิงเหรา

ระหว่างทานไปบ้านตระกูลซ่างกวน แม่จิ้นก็ได้กุมมือของเจียงสื้อสื้อแน่น

"สื้อสื้อ เฟิงเฉินลืมเรื่องอดีตไปแล้วจริงๆ เหรอ?" แม่จิ้นถาม

เจียงสื้อสื้อตอบ "ค่ะ" ออกไป น้ำเสียงดูปกปิดความผิดหวังไม่อยู่เล็กน้อย "เขาได้ลืมไปหมดแล้วค่ะ"

คิดว่าลูกชายได้ลืมตัวเองไป ในใจของแม่จิ้นก็ได้เศร้าใจอย่างอดไม่อยู่ "ถึงตอนนั้นเขาเห็นแม่แล้วก็พ่อของหนู ต้องรู้สึกไม่คุ้นเคยมากๆ แน่ ต้องถามว่าพวกเราเป็นใคร"

พอจินตนาการดู ตาของแม่จิ้นก็ได้แดงขึ้นมา

"แม่ค่ะ ไม่ต้องเสียใจไปค่ะ การสูทเสียความทรงจำของเฟิงเฉินมันก็แค่ชั่วคราวเท่านั้น ไม่นานเขาก็ต้องจำพวกเราได้แน่ค่ะ" เจียงสื้อสื้อพูดปลอบไปเสียงเบา

"หนูต้องเสียใจกว่าแม่แน่ๆ" แม่จิ้นก็ได้ตบมือของเธอเบาๆ "รอให้เฟิงเฉินกลับบ้านแล้ว พวกหนูทั้งสองก็ไปเที่ยงพักผ่อนดีๆ"

เจียงสื้อสื้อยิ้ม "ค่ะ"

ไปถึงบ้านตระกูลซ่างกวน พวกเขาก็ได้ถูกขวางอยู่ข้างนอก

"คุณหนูของพวกเราสั่งไว้แล้วครับ ไม่ว่าใครมา ก็เข้าไปไม่ได้" พ่อบ้านลุงจางออกมา พูดความคิดของซ่างกวนหยวนให้กับพวกเขา

"ฉันอยากที่จะเจอลูกชายของฉัน!" แม่จิ้นพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง

"คุณหญิง ขอโทษครับ คุณเข้าไปไม่ได้" ลุงจางก็ได้มีท่าทางที่มีมารยาท

ยังไงซะอีกฝ่ายเป็นคนของตระกูลจิ้น เขาไม่กล้ามีเรื่องด้วย

แล้วก็ในตอนนี้ ซ่างกวนเชียนเดินออกมา "ให้พวกเขาเข้ามา"

ได้ยินแบบนั้น ลุงจางก็ได้มีสีหน้าประหลาดใจ "คุณชายครับ คุณจะให้พวกเขาเข้าไปไม่ได้นะครับ ไม่อย่างนั้นคุณหนูต้องโมโหแน่ๆ"

"หรือว่าพวกนายไม่ฟังที่ฉันสั่งเหรอ?" ซ่างกวนเชียนถามด้วยน้ำเสียงน่ากลัว

ลุงจางก็ได้รีบก้มหัว "ไม่กล้าครับ"

"งั้นก็หลีกไป ให้พวกเขาเข้ามา"

ภายใต้ความไร้ทางเลือก ลุงจางก็เลือกทำได้แค่สั่งให้คนหลีกทาง

"ขอบคุณ"

เจียงสื้อสื้อพูดขอบคุณซ่างกวนเชียน แล้วก็ได้เดินเข้าไปพร้อมพวกพ่อจิ้น

พอเข้าไปในคฤหาสน์ ก็ได้เห็นซ่างกวนหยวนที่นั่งอยู่ที่ห้องรับแขก

กับการมาของพวกเขา ซ่างกวนหยวนไม่ได้แปลกใจเลยสักนิด

เธอก็ได้วางแก้วในมือลงตรงโต๊ะกาแฟ ลุกขึ้นเดินมา สายตาได้มองผ่านเจียงสื้อสื้อ มองไปทางพ่อจิ้นแม่จิ้น

"คุณลุงคุณป้า สวัสดีค่ะ" เธอก็ได้พยักหน้าอย่างมีมารยาท

"เฟิงเฉินล่ะ?" พ่อจิ้นถาม

"เขาอยู่ชั้นบนค่ะ"

พอได้เห็นลูกชายที่ไม่ได้เจอกันนาน ตาของแม่จิ้นก็ได้เต็มไปด้วยน้ำตาทันที "เฟิงเฉิน......"

ขนาดตาของพ่อจิ้นก็ได้แดงเล็กน้อย

พวกเขาก็ได้มองจิ้นเฟิงเฉินที่เดินลงมาจากบันไดอยู่ตลอด

จิ้นเฟิงเฉินมองพวกเขา สีหน้าก็ได้เต็มไปด้วยความไม่คุ้นเคย "หยวนหยวน พวกเขาคือ......"

ไม่รอให้ซ่างกวนหยวนตอบ แม่จิ้นก็ได้รีบพูด "เฟิงเฉิน แม่เป็นแม่ของลูก หรือว่าลูกจำไม่ได้แล้วเหรอ?"

"แม่ของผม?" จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว สายตาก็ได้มองไปที่ชายวัยกลางคนข้างๆ เธอ เธอเป็นแม่ของเขา งั้นชายคนนี้ก็เป็นพ่อของเขา?

"พี่ พ่อแม่รู้ว่าพี่กลับประเทศแล้ว ก็อยากที่จะมาหาพี่" จิ้นเฟิงเหราที่ได้เงียบอยู่ตลอดก็ได้พูดขึ้น

จิ้นเฟิงเหรา

จิ้นเฟิงเฉินนั้นรู้จัก คราวก่อนก็เป็นเขาที่พาเด็กสองคนมาหาตัวเอง

จิ้นเฟิงเฉินก็ได้เงียบไปสักพัก ริมฝีปากเรียวบางได้เม้มแน่น เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด "ขอโทษครับ ผมจำพวกคุณไม่ได้แล้ว"

ได้ยินแบบนั้น น้ำตาของแม่จิ้นก็ได้ตกลงมาทันที พูดอย่างเสียใจว่า "ลูกคนนี้ทำไมถึงได้ลืมพวกเราไปล่ะ? ลูกทำไมไม่มีสามัญสำนึกอย่างนี้?"

ไม่มีสามัญสำนึก?

ใจของจิ้นเฟิงเฉินได้เจ็บ

"พอแล้ว ลูกก็ไม่ได้จงใจลืมพวกเราไป" พ่อจิ้นก็ได้พูดปลอบ

ต่อด้วย เขาได้มองจิ้นเฟิงเฉิน "เฟิงเฉิน ต่อให้แกความจำเสื่อม ก็ควรที่จะกลับบ้านไปเจอพวกเรา ไปเจอลูก"

"แล้วยังมีสื้อสื้อ" แม่จิ้นก็ได้พูดเสริมไปคำ "ลูกรู้ว่าเธอคิดถึงลูกขนาดไหนไหม? เพื่อลูกแล้ว ก็ไม่รู้ว่าร้องไห้ไปเท่าไหร่แล้ว!"

พอเธอพูดแบบนี้ ในหัวของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้มีภาพใบหน้าของเจียงสื้อสื้อที่ได้เต็มไปด้วยน้ำตาโผล่มา

ใจ ก็ได้เจ็บความเดิม

"ขอโทษครับ!"

นอกจาก "ขอโทษ" จิ้นเฟิงเฉินไม่รู้ว่าตัวเองยังจะพูดอะไรได้อีก

ซ่างกวนหยวนกลัวการปรากฏตัวของพวกเขา ทำให้จิ้นเฟิงเฉินคิดอะไรได้ เพราะงั้นก็ได้พูดว่า "พอแล้ว คนก็ได้เจอแล้ว ก็พอได้แล้วหรือเปล่าคะ?"