ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1304

หน้าของแม่จิ้นก็ได้เย็นชาลง ถามเสียงน่ากลัวว่า "เธอหมายความว่าอะไร?"

ซ่างกวนหยวนก็ได้ตอบอย่างไม่รีบไม่ร้อนว่า "ฉันได้ให้พวกคุณเจอกับเฟิงเฉินแล้ว เพราะงั้นพวกคุณควรกลับไปได้แล้ว!"

เธอก็ได้พูดไล่แขก!

แม่จิ้นกับพ่อจิ้นสบตากันสักพัก พ่อจิ้นพูดออกไปว่า "วันนี้พวกเรามาพาตัวเฟิงเฉินกลับบ้าน"

ได้ยินแบบนั้น ซ่างกวนหยวนหัวเราะออกมา ก็ได้พูดออกไปอย่างไม่แคร์ว่า "คุณลุงคะ เฟิงเฉินไม่ได้เป็นเฟิงเฉินในเมื่อก่อนแล้ว เขาจำพวกคุณไม่ได้แล้ว พวกคุณให้เขากลับบ้านกับพวกคุณแล้วมันมีความหมายอะไรล่ะ?"

"ต่อให้เขาความจำเสื่อม เขาก็ยังเป็นลูกชายของฉัน เป็นคนของตระกูลจิ้น"

ได้ยินที่พ่อจิ้นพูด สีหน้าของซ่างกวนหยวนก็ได้เปลี่ยนเล็กน้อย "ไม่ว่ายังไง พวกคุณพาเขาไปไม่ได้"

"พวกเราต้องพากลับไป!"

ทั้งสองได้มีท่าทางยืนกราน บรรยากาศก็ได้กดดันขึ้นมา

เวลานี้ ซ่างกวนเชียนก็ได้ส่งเสียงมาคลายบรรยากาศ "ที่จริงพวกคุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาตัดสินใจการไปหรืออยู่ต่อของเฟิงเฉิน"

เพราะงั้น เขาก็ได้มองจิ้นเฟิงเฉิน ถาม "นายอยากที่จะอยู่ที่นี่ หรือว่ากลับไปบ้านตระกูลจิ้นกับพวกเขา?"

จิ้นเฟิงเฉินเงียบไป สายตาก็ได้มองไปยังสวนของคฤหาสน์อย่างไม่รู้ตัว

เจียงสื้อสื้อก็ได้อยู่ทางนั้น

เขาก็ได้ขยับปาก ตอนที่จะพูดออกไปนั้น ซ่างกวนหยวนเหมือนว่ามองอะไรออก ก็ได้กุมมือของเขาแน่น "เฟิงเฉิน นายจะไปไม่ได้นะ เป็นฉันที่ได้เสี่ยงชีวิตไปช่วยชีวิตนาย อีกอย่างนายได้รับปากคุณย่าไว้แล้ว ชาตินี้จะดูแลฉันดีๆ หรือว่านายลืมแล้วเหรอ.....นายอยากให้คุณย่าผิดหวังเหรอ?"

จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ค่อยๆ กำหมัด ตัดสินใจ พูด "ขอโทษครับ ผมกลับไปกับพวกคุณไม่ได้"

ได้ยินแบบนั้น ร่างกายของแม่จิ้นก็ได้เซ

พ่อจิ้นก็ได้รีบประคองเธอ

"เฟิงเฉิน ลูกรู้ว่าตัวเองพูดอะไรอยู่ไหม?" แม่จิ้นไม่อยากที่จะเชื่อว่าเขาได้เลือกซ่างกวนหยวน

"ขอโทษครับ"

เป็นคำว่า "ขอโทษ" อีกแล้ว!

แม่จิ้นก็ได้อารมณ์ร้อนขึ้นมาทันที "แม่ไม่ได้ต้องการคำขอโทษของลูก แม่อยากจะให้ลูกกลับบ้าน! เฟิงเฉิน ถือว่าแม่ขอร้องลูกล่ะ ลูกกลับบ้านกับพวกเราเถอะ ดีไหม?"

เห็นว่าแม่จิ้นร้องไห้แล้ว จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกว่าเหมือนว่ามีก้อนหินขนาดใหญ่ทับที่หน้าอกของเขา ทรมานจนทำให้เขาหายใจไม่ได้

เขาก็ได้เปิดปาก อยากจะพูดอะไร แต่กลับส่งเสียงอะไรไม่ได้

"เฟิงเฉิน พวกเราทุกคนก็คิดถึงลูกมาก!" แม่จิ้นก็ยังไม่ยอมแพ้

"คุณป้าค่ะ เฟิงเฉินได้ทำการตัดสินใจไปแล้ว ก็ขอร้องให้พวกคุณไม่ต้องกดดันเขาอีกแล้ว!" ซ่างกวนหยวนพูด

ได้ยินแบบนั้น แม่จิ้นก็ได้ขำออกมา สายตาที่แหลมคมก็ได้ส่งไปที่เธอ "ตระกูลซ่างกวนไม่ว่ายังไงก็เป็นตระกูลที่มีชื่อมีเสียงอยู่บ้าง เธอแย่งสามีของคนอื่นไปแบบนี้ ไม่กลัวตระกูลซ่างกวนจะถูกคนอื่นหยอกเย้ยเหรอ?"

ซ่างกวนหยวนก็ได้หรี่ตา แววตาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น

"หรือว่าพ่อแม่ของเธอได้สอนเธอมาแบบนี้เหรอ?" แม่จิ้นถามต่อ

"คุณป้า เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณพ่อคุณแม่ของหนู!" ซ่างกวนหยวนพูดอย่างเยือกเย็น

"ไม่เกี่ยวได้ยังไง?" แม่จิ้นหัวเราะอย่างเยือกเย็น "ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะพวกเขาสอนมาไม่ดี เธอทำไมถึงได้หน้าด้านขนาดนี้ล่ะ?"

นี่เป็นครั้งแรกที่แม่จิ้นพูดอะไรแรงออกไป

เพราะว่าถูกทำให้โมโหแล้วจริงๆ

นั่นเป็นลูกชายของเขาแท้ๆ ซ่างกวนหยวนยังมีหน้าที่จะให้เขาอยู่ที่บ้านตระกูลซ่างกวน

"คุณป้าครับ คุณพูดแรงไปแล้วนะครับ" ซ่างกวนเชียนพูดออกไปอย่างอดไม่ได้ "น้องสาวของผมได้ทำผิดจริง แต่ว่าคุณป้าไม่ควรที่จะพาดพิงถึงคุณพ่อคุณแม่ของผมนะครับ"

"ป้ารู้ว่าพ่อแม่ของพวกเธอนั้นเสียไปเร็ว เพราะงั้นป้าสามารถที่จะเข้าใจได้ว่าทำไมเธอถึงได้ทำเรื่องแบบนี้ออกมา"

"คุณป้าคะ เขาไม่มีทางที่จะกลับบ้านกับพวกคุณหรอก" ซ่างกวนหยวนพูด

"เธอหุบปาก!" แม่จิ้นพูดเสียงดุ

สีหน้าของซ่างกวนหยวนก็ได้ไม่ดีเลยทันที "คุณป้า เห็นแก่ว่าคุณเป็นผู้ที่อาวุโสกว่า ฉันก็ได้อดทนแล้วอดทนอีก ทางที่ดีคุณไม่ต้องทำตัวเกินไป"

"ฉันทำตัวเกินไป?" แม่จิ้นก็เหมือนว่าได้ยินมุกตลก ก็ได้หัวเราะออกมา รอยยิ้มก็ได้เต็มไปด้วยความรังเกียจ "เธอแย่งสามีของสื้อสื้อ แย่งลูกชายของฉัน ใครกันแน่ที่ทำตัวเกินไป?"

"ส่งแขก!"

ครั้งนี้ ซ่างกวนหยวนก็ได้ลากจิ้นเฟิงเฉินขึ้นไปชั้นบนอย่างไม่หันกลับ

แม่จิ้นอยากที่จะไล่ตามไป แต่กลับโดนขวางไว้

"เฟิงเฉิน......" แม่จิ้นร้องไห้แล้ว

จิ้นเฟิงเฉินหันกลับไป ใจก็ได้ปวดมากๆ

มีชั่วขณะ ที่เขาอยากที่จะเดินลงไป เดินไปตรงหน้าพวกเขา บอกพวกเขาว่า เขาจะกลับบ้านกลับพวกเขา

"อย่าลืมว่าฉันช่วยชีวิตของนาย และก็อย่าลืมว่านายได้สัญญากับคุณย่าแล้ว" คำพูดประโยคเดียวของซ่างกวนหยวนก็ได้ทำให้เขาตั้งสติได้ทันที

เขาก็ได้มองกลับ พูดไปเรียบๆ ว่า "ฉันไม่ได้ลืม"

เจียงสื้อสื้อที่ได้ยืนอยู่ข้างนอก เห็นพวกพ่อจิ้นออกมา ก็ได้รีบเข้าไป "พวกท่านเจอกับเฟิงเฉินหรือยังคะ?"

แม่จิ้นพยักหน้า "เจอแล้ว"

เจียงสื้อสื้อถึงได้สังเกตเห็นว่าเธอร้องไห้ ก็ได้รีบถามไปว่า "แม่คะ แม่เป็นอะไรไป?"

"ยังไม่เป็นเพราะเฟิงเฉิน" พ่อจิ้นก็ได้ถอนหายใจหนักๆ "เด็กคนนั้นไม่ยอมที่จะกลับบ้านกับพวกเรา"

ได้ยินแบบนั้น ต่อให้ในใจของเจียงสื้อสื้อปวดขนาดไหน ก็ยังยิ้มออกมาอ่อนๆพูดปลอบใจว่า "พ่อคะ แม่คะ ตอนนี้เฟิงเฉินไม่มีทางกลับบ้านหรอกค่ะ ที่พวกเราทำได้ก็มีแค่เชื่อใจเขา จากนั้นก็รอเขา"