ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1305

"รอ? ต้องรอถึงตอนไหนล่ะ?" แม่จิ้นก็ได้ถอนหายใจ "แม่กับพ่อของหนูยังโอเค แต่ว่าหนู"

พ่อจิ้นแม่จิ้นสงสารเจียงสื้อสื้อที่สุด

เจียงสื้อสื้อก็ได้ยิ้มอ่อนๆ "พ่อคะ แม่คะ พวกท่านไม่ต้องกังวลค่ะ หนูไม่เป็นไรค่ะ"

"ไม่ได้ พวกเราต้องคิดหาวิธีพาเฟิงเฉินกลับบ้าน" แม่จิ้นไม่อยากที่จะให้มันยืดเยื้อต่อไป เธอกลัวว่าถึงตอนนั้นลูกชายคนโตต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นแน่

"แม่ครับ คิดหาวิธีก็ต้องกลับไปคิดนะครับ" จิ้นเฟิงเหราพูด

"ได้ พวกเรากลับไปคิด"

แม่จิ้นก็ได้เดินไปที่รถก่อน เจียงสื้อสื้อได้เดินไปแล้วก็หันกลับไปมองชั้นสองของคฤหาสน์ไป

ระเบียงห้องที่จิ้นเฟิงเฉินนอน ตอนนี้ไม่มีเงาคนแม้แต่คนเดียว

ในใจก็ได้ผิดหวัง

เธอได้หันกลับไป ขึ้นรถ

ตอนที่รถได้ขับเคลื่อนออกไปนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ปรากฏตัวที่ระเบียง

เขาก็ได้มองรถที่ขับออกไป จนกระทั่งมองไม่เห็น แต่ก็ยังมองไปทางที่รถได้ขับออกไปอยู่ ไม่กลับเข้าห้องอยู่นาน

......

พอฟางยู่เชินได้ส่งพวกเจียงสื้อสื้อไปที่บ้านใหญ่ตระกูลฟางเสร็จ ก็ได้ตรงไปที่บริษัท

ส้งหวั่นชีงเห็นว่าพวกเขาเข้ามา ก็ได้มองไปยังข้างหลังของพวกเขา ก็ได้ถามด้วยความสงสัย "พี่ใหญ่ล่ะคะ?"

"ยังอยู่ที่บ้านตระกูลซ่างกวน" จิ้นเฟิงเหราก็ได้เดินไปอุ้มลูกที่อยู่ในอ้อมอกของเธอ

"ทำไมไม่พาพี่ใหญ่กลับมา?" ส้งหวั่นชีงก็ได้มองไปทางเจียงสื้อสื้อ สีหน้าก็ได้เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

"เขาไม่ยอมกลับมา" เจียงสื้อสื้อก็ได้หัวเราะขำตัวเอง "ที่เขาแคร์ตอนนี้คือบุญคุณที่ซ่างกวนหยวนมีให้เขา ไม่ใช่ฉัน"

"พี่สะใภ้" ส้งหวั่นชีงก็ได้สงสารเธอเล็กน้อย

เจียงสื้อสื้อส่ายหน้าเบาๆ "ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก"

ถึงแม้เธอพูดแบบนั้น แต่ว่าส้งหวั่นชีงก็ยังเดินไปกอดเธอ "ไม่นานพี่ใหญ่ต้องกลับมาหาพี่แน่ๆ"

ได้ยินคำปลอบใจของส้งหวั่นชีง ตาของเจียงสื้อสื้อก็ได้แดงอย่างควบคุมไม่ได้ ก็ได้มีน้ำตาคลอบางๆ

ไม่นานนี่มันเมื่อไหร่กันแน่?

ที่จริงในใจของเธอก็ไม่มั่นใจ แต่ว่ามีความหวังดีกว่าไม่มี

เจียงสื้อสื้อก็ได้เม้มปาก แล้วก็ได้บังคับให้น้ำตาของตัวเองนั้นกลับเข้าไป ก็ได้ฝืนยิ้มออกมา พูด "ขอบใจนะ หวั่นชีง"

"พี่สะใภ้ ถ้าเกิดมีเรื่องอะไรต้องการให้เฟิงเหราช่วย พี่ก็สั่งเขาไปเลย" ส้งหวั่นชีงพูด

"ได้" เจียงสื้อสื้อพยักหน้า

บอกว่ากลับบ้านคิดหาวิธี แต่ว่าทุกคนได้คิดไปคิดมา ก็ยังคิดหาวิธีที่ดีไม่ได้เลย

"พ่อคะ แม่คะ พวกเราต้องเชื่อใจเฟิงเฉิน เขาไม่มีทางที่จะลืมพวกเราไปจริงๆหรอกค่ะ"

เจียงสื้อสื้อคิด ความหวังเดียวในตอนนี้คือการที่เฟิงเฉินฟื้นความจำขึ้นมาเอง

พ่อจิ้นก็ได้พยักหน้าเห็นด้วย "ที่สื้อสื้อพูดก็ถูก เฟิงเฉินเป็นความภูมิใจของตระกูลจิ้น เป็นลูกชายที่ดีของพวกเรา และก็เป็นสามีที่ดีของสื้อสื้อ พ่อที่ดีของเสี่ยวเป่าเถียนเถียน เขาไม่มีทางลืมทุกคนหรอก"

"แต่ว่าตอนนี้เขาได้ลืมไปแล้วนี่นา" แม่จิ้นก็ได้ถอนหายใจ "ต้องพึ่งตัวเองในการฟื้นความทรงจำ ต้องรออีกนานเท่าไหร่?"

อยู่ๆ เจียงสื้อสื้อก็คิดอะไรขึ้นมาได้ สายตาเป็นประกาย "จริงด้วย การที่เฟิงเฉินสูญเสียความทรงจำเป็นสิ่งที่คนจงใจทำ เป็นซ่างกวนหยวนที่ใช้ยา"

จิ้นเฟิงเหราก็ได้เข้าใจในสิ่งที่เธอสื่อทันที "พี่อยากที่จะให้พวกเราก็ใช้ยาในการให้พี่ชายผมฟื้นความทรงจำ ใช่ไหม?"

เจียงสื้อสื้อก็ได้รีบพยักหน้า "ใช่ ฉันหมายความแบบนั้นแหละ"

"นี่มันทำได้จริงเหรอ?" ส้งหวั่นชีงถามด้วยความสงสัย

ถึงแม้การความสูญเสียความทรงจำมันเกี่ยวกับยา แต่ว่าการฟื้นความทรงจำเกรงว่าไม่ง่ายขนาดนั้น

"นี่ก็ไม่ชัดเจน จำเป็นต้องไปถามพวกโม่เหยียกับหานยู่" เจียงสื้อสื้อพูด

จิ้นเฟิงเหราพยักหน้า "ได้ ผมจะไปถามพวกโม่เหยียเดี๋ยวนี้"

พูดจบ เขาก็ได้เอาโทรศัพท์ออกมาเดินไปข้างๆโทรหาโม่เหยีย

เจียงสื้อสื้อก็ได้กุมมือของแม่จิ้น พูดปลอบไปว่า "แม่ค่ะ แม่ไม่ต้องคิดมากนะคะ พวกเราต้องคิดทางวิธีได้แน่"

แม่จิ้นก็ได้ตบมือของเธอเบาๆ "วางใจเถอะ แม่ไม่คิดมากแน่"