ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1306

ตอนที่ฟางยู่เชินมาถึงนั้น เหลียงซินเวยก็ได้ยิ้มให้เขา ถาม "วันนี้ทำไมพี่ไม่ทำงานคะ?"

"ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าฉันคิดถึงเธอน่ะ?" ฟางยู่เชินมองเธอเหมือนยิ้มแต่ก็ไม่

"เลิกล้อเล่นได้แล้วค่ะ" เหลียงซินเวยก็ได้จ้องเขาอย่างโมโหเล็กน้อย "วันนี้ไม่ได้เป็นวันเสาร์อาทิตย์ แล้วก็ยังเป็นเวลางาน พี่มีเรื่องยุ่งยากอะไรแล้วใช่ไหม?"

ฟางยู่เชินก็ได้หัวเราะออกมา "เห็นทีปิดบังเธอไม่ได้แล้ว"

"มีเรื่องจริงๆ เหรอคะ?" เหลียงซินเวยขมวดคิ้ว

"ไม่ใช่เรื่องของฉัน มีคนไปหาฉันที่บริษัท ฉันไม่อยากเจอหล่อน"

"คงไม่ได้เป็นเย่เสี่ยวอี้ใช่ไหม?"

ฟางยู่เชินเลิกคิ้ว ก็ได้พยักหน้าอย่างไม่ยอมรับแต่ก็ไม่ปฏิเสธ

"เป็นเธอจริงด้วย" ในใจของเหลียงซินเวยก็ได้ไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

โดยเฉพาะตอนที่คิดถึงเรื่องที่คุยโทรศัพท์กับเขาเมื่อคืน เย่เสี่ยวอี้ก็ได้อยู่ด้วยกันกับเขา

ครอบครัว......

เหลียงซินเวยคิดถึงคำว่า "ครอบครัว" ที่พูดออกมาจากปากเขา

เห็นว่าสีหน้าของเธอไม่ปกติ ฟางยู่เชินรู้ว่าเธอต้องคิดมากแล้วแน่ๆ ก็ได้หัวเราะแล้วก็หยอกว่า "หึงแล้วเหรอ?"

"หา?" เหลียงซินเวยได้อึ้ง

ฟางยู่เชินก็ได้ยิ้มให้เธอ แล้วก็ค่อยๆ พูดเรื่องเมื่อคืนออกไป

"เมื่อวานแม่ฉันเป็นคนเตรียมการ เดิมทีก็แค่ทานข้าวกับพวกครอบครัวของสื้อสื้อ ใครจะไปรู้ว่าแม่ของฉันก็ได้เรียกพวกเย่เสี่ยวอี้มาด้วย"

เหลียงซินเวย "อ่อ" ออกไป ไม่ได้พูดอะไร

"ทำไม? เธอไม่เชื่อเหรอ?" ฟางยู่เชินถาม

"ฉันต้องเชื่ออยู่แล้ว" เหลียงซินเวยก็ได้ยิ้มให้เขา แต่ว่าในใจก็ยังอึดอัดเล็กน้อย

สำหรับพ่อแม่ของเขาแล้ว ก็ได้คิดว่าเย่เสี่ยวอี้เป็นครอบครัวเดียวกันตั้งนานแล้ว เพราะงั้นอยากให้พวกเขายอมรับเธอ เกรงว่าจะยากเอามากๆ

"เอาหน่า ไม่ต้องคิดมาแล้ว" ฟางยู่เชินก็ได้กอดไหล่ของเธอ "ท้องของฉันหิวแล้ว ยุ่งเสร็จหรือยัง? กลับบ้านไปต้มหมี่ให้ฉันกินได้ไหม?"

งานรวมตัวทานอาหารนี้ ใกล้บ้านเหลียงซินเวยมากๆ

"พี่ไม่ได้ทานข้าวเช้า?" เหลียงซินเวยก็ได้หันหน้าไปมองเขา

"ตอนเช้าก็ได้ยุ่งเรื่องส่งพวกสื้อสื้อเขาไปที่บ้านตระกูลซ่างกวน ไม่ได้สนใจเรื่องทานข้าวเช้าน่ะ"

"งั้นเป็นไงบ้างคะ?" เหลียงซินเวยไล่ถาม

"พวกเรากลับบ้านไปแล้วคุยไป"

ฟางยู่เชินก็ได้กอดเธอแล้วก็เดินไปทางรถ

......

กลับไปที่บ้าน เหลียงซินเวยก็ได้ตรงไปเตรียมตัวต้มหมี่ที่ห้องครัว และฟางยู่เชินก็ได้เอาโทรศัพท์ที่ได้ดังอยู่ตลอดไปที่ระเบียง

เขารับสาย ปลายสายก็ได้ส่งที่ร้อนรนของส้งหยาวมา "ท่านประธานครับ คุณกลับมาหน่อยได้ไหมครับ? คุณหนูเย่ใกล้ที่จะพลิกห้องทำงานของคุณแล้วครับ!"

ฟางยู่เชินยังไม่ทันที่จะตอบ ปลายสายก็ได้ส่งเสียงแหลมของเย่เสี่ยวอี้มา

"นายคุยโทรศัพท์กับเขา ใช่ไหม?"

เย่เสี่ยวอี้เดินไปข้างหน้าส้งหยาว สายตาที่น่ากลัวก็ได้มองเขา

ส้งหยาวก็ได้กลืนน้ำลาย ก็ได้พยายามยิ้มออกมา "คุณหนูเย่ คุณไปที่ห้องประชุมก่อนดีไหมครับ ผมช่วยคุณถามว่าท่านประธานจะกลับมาตอนไหน"

"เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน!" เย่เสี่ยวอี้ยื่นมือไป

"ไม่ต้องแล้วมั้งครับ" ส้งหยาวก็ได้เอาโทรศัพท์ไปซ่อนไว้หลังตัวอย่างอัตโนมัติ

สายตาของเย่เสี่ยวอี้ก็ได้ส่องความน่ากลัวมา พุ่งเข้าไป ก็ได้แย่งโทรศัพท์ของเขามา

"คุณหนูเย่!" ส้งหยาวร้อนรนเลย อยากที่จะแย่งโทรศัพท์กลับมา

พอสายตาที่แหลมคมได้ส่งมา ส้งหยาวก็ทำได้แค่ยอมแพ้ ในใจก็ได้ถอดหายใจออกมาหนักๆ ทำไมท่านประธานต้องเอาเรื่องนี้ให้ตนจัดการด้วยนะ?

ฟางยู่เชินไม่ได้วางสาย แค่ฟังเสียงของทางนั้น ก็สามารถที่จะเดาได้แล้วว่าส้งหยาวลำบากขนาดไหน

เขาก็ได้ยกมือไปนวดหว่างคิ้วของตัวเอง พูดเสียงเย็นชาว่า "เย่เสี่ยวอี้ เธอจะต้องให้ฉันพูดไปอีกกี่ครั้งถึงจะเข้าใจ?"

"ฟางยู่เชิน!" เย่เสี่ยวอี้โมโห

ไม่อยากที่จะพูดกับเธอไปมากกว่านี้ ฟางยู่เชินก็ได้พูดไปตรงๆ ว่า "ฉันพูดไปอีกรอบนะ ฉันไม่ได้ชอบเธอ ฉันก็ไม่มีทางที่จะแต่งงานกับเธอ เธอตายใจไปซะเถอะ"