ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1307

ยากมากที่ไม่ต้องทำงาน ฟางยู่เชินก็ได้พลอดรักกับเหลียงซินเวยที่บ้านตลอดทั้งบ่าย จนกระทั่งถึงเวลาที่อานอานเลิกเรียนกลับบ้าน พวกเขาถึงได้ออกจากบ้าน

"คุณอาครับ พวกเราจะไปไหนเหรอ?" อานอานก็ได้เก็บสายตาที่มองวิวนอกหน้าต่างรถ ไปมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่นั่งคนขับ

ฟางยู่เชินมองอานอานผ่านกระจกหลังสักพัก มุมปากก็ได้มีรอยยิ้มที่อ่อนโยน "เราอยากไปไหนครับ?"

เหลียงซินเวยหันหน้าไปมองอานอาน สายตาได้อ่อนโยน

"ผมอยากไป......" อานอานตั้งใจคิดไปสักพัก จากนั้นตาก็เป็นประกาย พูด "พวกเราไปที่สวนสนุกกันเถอะครับ"

"ตอนนี้?" ฟางยู่เชินกับเหลียงซินเวยสบตากันสักพัก "เย็นขนาดนี้แล้ว สวนสนุกใกล้ปิดแล้วครับ"

"เหรอครับ?" อานอานผิดหวังเล็กน้อย

ฟางยู่เชินยิ้ม "วันหลังอาพาเราไป ดีไหมครับ?"

อานอานพยักหน้า "ครับ"

"อานอานเป็นเด็กดีจัง" ฟางยู่เชินก็ได้ชมไปคำ จากนั้นถาม "งั้นพวกเราไปกินMcDonald's ได้ไหมครับ?"

"ได้ครับ!" เดิมใบหน้าที่หมองหม่นของอานอานก็ได้เป็นประกายทันที

เป็นไปตามคาดเด็กทุกคนไม่มีทางที่จะปฏิเสธMcDonald'sได้

"เขานะบ่นอยู่ตลอด ให้ฉันพาเขาไปทานแฮมเบอร์เกอร์ แต่ว่าโดนฉันปฏิเสธทุกครั้ง" เหลียงซินเวยมองอานอานที่ดีใจมากๆ สักพัก ยิ้มแล้วพูด

"ทำไม?" ฟางยู่เชินสงสัย

"เพราะว่ามันไม่มีสารอาหารที่ดีไงค่ะ" เหลียงซินเวยไม่อยากให้เขากินของทอดมันมันเยอะๆ เท่าไหร่ มันไม่ดีต่อสุขภาพ

ฟางยู่เชินพยักหน้าเห็นด้วย "การตัดสินใจของเธอมันถูก แต่ว่าอย่าทำให้เด็กน้อยใจมากไป"

เหลียงซินเวยก็ได้พูดอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย "มีพี่อยู่ ฉันจะไปทำให้เขาน้อยใจได้ยังไง?"

ฟางยู่เชินหัวเราะ ไม่ได้พูดอะไรต่อ

ถึงร้านMcDonald's ฟางยู่เชินก็ได้พาอานอานไปสั่งอาหารที่เคาน์เตอร์ เหลียงซินเวยได้หาที่นั่งติดหน้าต่างแล้วก็นั่งลง

เวลานี้ คนที่เข้าแถวในร้านค่อนข้างเยอะ

ฟางยู่เชินกับอานอานก็ได้เข้าแถวอยู่ท้ายแถวด้วยกัน

พอเหลียงซินเวยหันหน้าไปก็สามารถเห็นพวกเขา คนหนึ่งตัวโตคนหนึ่งตัวเล็ก ในสายตาคนนอกก็คิดว่าพวกเขานั้นเป็นพ่อลูกกัน

มุมปากของเธอได้ชี้ขึ้นอย่างอดไม่อยู่

อยู่ๆ โทรศัพท์ของเธอก็ได้ดังขึ้น

พอไปดู ซ่างหยิงเป็นคนโทรมา

รอยยิ้มมุมปากของเหลียงซินเวยก็ได้หายไปทันที เธอก็ได้สูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็รับโทรศัพท์

"สวัสดีค่ะ คุณน้า"

"เวยเวย ยู่เชินได้อยู่ด้วยกันกับหนูไหม?" ซ่างหยิงก็ได้ถามไปตรงๆ

เหลียงซินเวยก็ได้มองไปยังฟางยู่เชินที่อยู่ไม่ไกลอย่างอัตโนมัติ ก็ได้พูด "ค่ะ" ออกไปเบาๆ

ปลายสายก็ได้ตกอยู่ในความเงียบ

เงียบจนเสียงที่วุ่นวายรอบข้าง ก็ทำให้เธอนั้นไม่เป็นตัวเองเอามาก

ใจของเหลียงซินเวยก็ได้บีบขึ้น เธอไม่รู้ว่าเป้าหมายที่ซ่างหยิงโทรมานั้นคืออะไร

เป็นอยู่นาน เสียงของซ่างหยิงถึงได้ดังในหูอีกครั้ง "เวยเวย ว่างตอนไหน?"

"คุณน้าค่ะ คุณน้ามีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?" เหลียงซินเวยไม่ตอบแต่ถามกลับ

"น้าอยากจะคุยกับเธอหน่อย"

เหลียงซินเวยก็ได้ยิ้มออกมาสักพัก "คุณน้า คุณน้ามีเรื่องอะไรก็พูดผ่านโทรศัพท์มาตรงๆ เลยดีกว่าค่ะ"

"ในโทรศัพท์มันพูดไม่ชัดเจน"