ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1309

เหลียงซินเวยหัวเราะเลย "คุณน้า หนูไปได้คืบแล้วเอาศอกตอนไหนคะ?"

"เธออยากจะได้เงินเท่าไหร่กันแน่? ขอแค่เธอเปิดปาก ฉันจ่ายได้หมด!" ซ่างหยิงคิดว่าเธอนั้นอยากที่จะเปิดปากโก่งราคา ถึงได้ไม่ยอมที่จะไปจากลูกชายของตน

"คุณน้าคะ ความรู้สึกที่หนูมีให้ยู่เชิน ไม่ใช่เงินที่มาเปรียบเทียบได้นะคะ"

พูดถึงตรงนี้ เหลียงซินเวยก็ได้สูดหายใจเข้าไปลึกๆ "หนูรู้ว่าตระกูลฟางมีเงิน แต่ว่านั่นมันไม่เกี่ยวหนู ต่อให้ยู่เชินเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง หนูก็เต็มใจที่จะคบหากับเขาค่ะ"

เธอก็ได้พูดจุดยืนของตัวเองไปด้วยความจริงจัง ซ่างหยิงไม่ได้สนใจ กลับคิดว่าเธอนั้นโลภมาก

"ยู่เชินไม่มีทางเป็นผู้ชายธรรมดา ที่เธอพูดแบบนี้ตลกไปหน่อยนะ"

ความไร้เรี่ยวแรงก็ได้เหมือนคลื่นก็ได้ถาโถมมาที่เหลียงซินเวยทันที เธอได้กระตุกปากอย่างไม่รู้จะทำยังไง "คุณน้าคะ คุณอยากที่จะให้หนูทำยังไง คุณถึงจะเห็นด้วยเรื่องที่หนูคบหากับยู่เชิน?"

"ไม่ว่าเธอทำยังไง ฉันก็ไม่มีทางเห็นด้วย" ท่าทางของซ่างหยิงดูหนักแน่นเอามากๆ ไม่มีพื้นที่ที่จะเปลี่ยนใจได้

ไหนๆ เธอก็ได้ยืนกรานแบบนั้น เหลียงซินเวยก็ไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้ว

"ก็ได้ค่ะ หนูก็มีจุดยืนเหมือนกับคุณน้า หนูไม่มีทางที่จะไปจากยู่เชิน"

"เธอ!" ซ่างหยิงก็ได้โมโหเลยทันที "เธอเลี้ยงลูกอยู่คนหนึ่ง เธอรู้สึกว่าตัวเองเหมาะกับยู่เชินเหรอ?"

"เหมาะหรือไม่ ไม่ใช่เรื่องที่คนอื่นตัดสินได้ หนูกับยู่เชินต่างชอบซึ่งกันและกัน นั่นก็พอแล้วค่ะ"

"ต่างชอบซึ่งกันและกัน?" ซ่างหยิงหลุดขำออกมา "ความชอบของเธอมีแต่จะทำให้เขาเหนื่อย!"

"หนูเชื่อใจยู่เชิน"

ไม่ว่ายังไง เธอก็ไม่มีทางไปจากฟางยู่เชิน

ซ่างหยิงโมโหจนหัวเราะออกมา "ฉันดูถูกเธอแล้วจริงๆ ถ้ารู้ว่าเธอนั้นเป็นคนที่ไม่รู้จักแรงกำลังของตัวเองแบบนี้ ฉันก็ไม่ควรให้สื้อสื้อเข้าใกล้เธอมากไปตั้งแต่แรกแล้ว"

ได้ยินการดูถูกจากประโยคของเธอ

ในใจเหลียงซินเวยก็ได้เจ็บปวดอยากอดไม่ได้

ถ้าเกิดไม่ใช่ว่าเธอเคยที่จะทำดีกับตน ตัวเองก็ไม่รู้สึกปวดใจ

เหลียงซินเวยกำหมัดแน่น จากนั้นก็ค่อยๆ คลาย เงยหน้า แววตาที่ใสก็ได้มองไปยังใบหน้าของซ่างหยิง "คุณน้าคะ พี่สื้อสื้อกับสามีของเขาแยกกัน คุณมองเห็นว่าเธอเสียใจมากไหม?"

ซ่างหยิงขมวดคิ้ว "เธออยากจะพูดอะไร?"

"หนูอยากจะบอกคุณว่า ถ้าเกิดหนูไปจากยู่เชิน หนูกับยู่เชินก็ต้องเสียใจเหมือนพี่สื้อสื้อ"

ช่วงที่เจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินแยกกันนั้น เจ็บปวดใจขนาดไหน ซ่างหยิงก็ได้เห็นหมด ตอนนี้พอเธอพูดแบบนี้ ในใจไม่มากก็น้อยก็รู้สึกได้เหมือนกัน

"คุณทำใจที่จะให้ลูกชายของคุณเจ็บปวดเหรอคะ?" เหลียงซินเวยถาม

ใบหน้าของซ่างหยิงได้เครียด ไม่ได้ตอบ

เหลียงซินเวยก็ไม่ได้สนใจ ก็ได้พูดไปต่อว่า "ฉันเคารพคุณ แต่ฉันหวังว่าคุณจะไม่กดดันยู่เชิน ฉันไม่อยากให้ยู่เชินเจ็บปวดที่สุดค่ะ"

"เธอพูดมาเยอะขนาดนี้ กำลังต่อว่าฉันเหรอ?" น้ำเสียงของซ่างหยิงก็ได้มีการตั้งถามออกไปเล็กน้อย

"เปล่าค่ะ" เหลียงซินเวยส่ายหน้า "ฉันก็แค่หวังว่าคุณจะคิดถึงความรู้สึกยู่เชินบ้าง"

"ยู่เชินเป็นลูกของฉัน ฉันทำยังไงกับเขา ก็ไม่ถึงคิวเธอที่มาชี้สั่งฉัน" ซ่างหยิงโมโหแล้ว สีหน้าไม่น่าดูมากๆ

เหลียงซินเวยกัดฟัน ไม่ได้พูดต่อ

"ฉันถามเธออีกที เธอจะไปจากยู่เชินไหม?"

"ฉันไม่มีทางไปจากยู่เชินค่ะ"

ซ่างหยิงพยักหน้า "ได้ งั้นวันนี้ฉันก็พูดออกไปให้ชัดเจนเลยละกัน"

เธอก็ได้หยุดสักพัก พูดต่อว่า "เธอพูดถูก ให้พวกเธอเลิกกัน ยู่เชินอาจจะเจ็บปวด แต่ว่าเวลาจะรักษาทุกอย่าง ลูกชายฉันไม่มีเธอ ก็แค่เป็นการเจ็บปวดชั่วคราว ไม่มีทางที่จะเจ็บปวดตลอด"