ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1310

"ต้องการให้คุณช่วยพวกเราเอาเลือดของคุณชายมาครับ" หานยู่บอกเป้าหมายที่ตนโทรไปหาออกมา

เจียงสื้อสื้อก็ได้ดีใจ "พวกนายมีวิธีที่จะทดลองยาออกมาได้แล้วเหรอ?"

"ตามทฤษฎีมันได้ครับ แต่ว่าต้องมีวิธีเฉพาะ"

หานยู่ก็ไม่กล้าที่จะพูดออกไปอย่างมั่นใจเลย กลัวว่าถึงตอนนั้นยาไม่สามารถที่จะทดลองออกมาได้ จะทำให้คุณหญิงผิดหวังในตัวพวกเขามาก

"ได้ ฉันคิดหาวิธีเอาเลือดของเฟิงเฉินมาเอง" เจียงสื้อสื้อก็ได้ตอบตกลง

"งั้นพวกเรารอข่าวนี้ของคุณหญิงครับ"

เห็นว่าเจียงสื้อสื้อวางสาย ซ่างหยิงก็ได้ถามอย่างเป็นห่วงว่า "มีวิธีแล้วเหรอ?"

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า "น่าจะมีวิธีแล้วค่ะ"

ซ่างหยิงก็ได้โล่งอกเลยทันที "งั้นก็ดี ขอแค่สามารถที่จะทดลองยาที่ทำให้เฟิงเฉินฟื้นความทรงจำได้ เขาก็สามารถที่จะกลับมาเร็วขึ้นแล้ว"

เจียงสื้อสื้อยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร สีหน้าก็ได้เคร่งเครียดเล็กน้อย

เธอจะทำยังไงถึงจะเอาเลือดของเฟิงเฉินมาได้ล่ะ?

......

ตั้งแต่จิ้นเฟิงเฉินไปเจอเจียงสื้อสื้อ แล้วก็หลังจากที่พ่อจิ้นแม่จิ้นมาที่ตระกูลซ่างกวนนั้น ซ่างกวนหยวนก็จับตามองจิ้นเฟิงเฉินเคร่งขึ้น

จิ้นเฟิงเฉินยืนอยู่ที่หน้าต่าง มองคนใช้ที่ได้ยุ่งอยู่ชั้นล่าง ใบหน้าไม่มีความรู้สึกเลยสักนิด นัยน์ตาก็ได้ดำสนิท

"ถ้าเกิดจะออกไป จำเป็นที่ต้องมีฉันอยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นก็อย่าคิดที่จะออกไป"

ตอนเช้า เขาก็ได้พูดออกไปว่าจะออกไปเดินเที่ยว แต่ก็ได้รับการปฏิเสธจากซ่างกวนหยวนมาทันที

มีช่วงขณะที่ อยู่ๆ เขาก็รู้สึกถึงความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะควบคุมเขาของเธอ

คิดถึงตรงนี้ ตาของจิ้นเฟิงเฉินได้หรี่ลง

เธอเคยคิดไหมว่า ยิ่งเธอทำแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้คนรู้สึกสงสัย

ตั้งแต่กลับประเทศมาถึงตอนนี้ ซ่างกวนหยวนก็รู้สึกกลัวมากว่าเขากับเจียงสื้อสื้อมีประติสัมพันธ์กัน อีกอย่างความกลัวแบบนั้นชัดเจนมาก

มุมปากของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้ยิ้มอย่างรู้สึกตลก เธอก็คงกลัวว่าเขานั้นได้จำอะไรได้ขึ้นมา

แต่ว่าเธอลืมเรื่องหนึ่งไป

นัยน์ตาของเขาก็ได้ส่งความน่ากลัวที่ไม่ได้มีมาตั้งนานออกมา

เขาคือจิ้นเฟิงเฉิน ไม่ใช่ว่าใครก็สามารถที่จะควบคุมได้!

และในเวลานี้ อยู่ๆ โทรศัพท์ของเขาก็ได้ดังขึ้นมา ขัดจังหวะความคิดของเขา

เขาได้เดินไป เอาโทรศัพท์บนหัวเตียงขึ้น พอได้เห็นเบอร์ แต่เดิมแววตาที่น่ากลัวก็ได้อ่อนโยนไปไม่น้อย

รับสาย

"ฮะโหล"

เสียงที่คุ้นเคยก็ได้ดังผ่านลำโพงมาถึงหู จมูกของเจียงสื้อสื้อได้ตัน "คุณทำอะไรอยู่?"

เสียงของเธอก็ได้สะอึกเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว "เธอร้องไห้?"

ถึงแม้เขามองไม่เห็น แต่เจียงสื้อสื้อก็ยังส่ายหน้า "ฉันเปล่าค่ะ"

"งั้นก็ไม่สบาย?"

"ก็ไม่ใช่ค่ะ" เจียงสื้อสื้อเม้มปาก "ฉัน......ก็แค่คิดถึงคุณ"

ในใจก็ได้สั่น

มุมปากของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้ยิ้มอย่างอดไม่อยู่ เสียงก็ได้อ่อนโยนกว่าเมื่อกี้ไม่น้อย "คิดถึงผมขนาดนี้เลยเหรอ?"

"ทำไมคุณไม่ตอบข้อความของฉันคะ?" เจียงสื้อสื้อไม่ตอบแต่ถามกลับ น้ำเสียงก็ได้มีความไม่พอใจเล็กน้อย

"ขอโทษ"

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดเหตุผลออกไป ก็แต่พูดสองคำนี้ไป

เจียงสื้อสื้อรู้ถึงความลำบากของเขา ก็ไม่ได้ตามต่อ

"ช่างเถอะค่ะ เห็นแก่ที่คุณรับสายของฉันวันนี้ ฉันให้อภัยคุณค่ะ"

ได้ยินแบบนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็ได้หัวเราะออกมาเบาๆ

เจียงสื้อสื้อเงียบไปสักพัก ถึงได้เปิดปากพูดอีกว่า "คุณบอกว่าจะมาเที่ยวหาลูกไม่ใช่เหรอคะ? จะมาตอนไหนล่ะ?"

ตอนไหน?

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว ไม่กี่วันนี้ซ่างกวนหยวนได้จับตามองเขาอย่างหนาแน่นมาก เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะได้ออกไปตอนไหน

ไม่ได้คำตอบของเขา ใจของเจียงสื้อสื้อก็ได้บีบ "คุณไม่อยากมาเหรอ?"

"เปล่า"

"งั้นทำไมไม่ตอบฉัน? ฉันกับลูกต่างคิดถึงคุณมากๆ"