ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1311

ครั้งนี้ ซ่างกวนหยวนไม่ได้ไล่ตามไปและก็ไม่ได้ขวางเขา

เธอยืนอยู่ที่เดิม ใบหน้าที่แต่งหน้าอย่างวิจิตรงดงามในเวลานี้หม่นมืด

เห็นได้ชัดว่า จิ้นเฟิงเฉินได้รับผลกระทบจากเจียงสื้อสื้อจนเปลี่ยนไป

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ที่เขาจะฟื้นคืนความทรงจำแล้วกลับไปอยู่ข้างกายเจียงสื้อสื้อ

หัวใจของเธอก็เริ่มตื่นตระหนก

ไม่ได้นะ!

เธอไม่ยอมให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นเป็นอันขาด

ซ่างกวนหยวนต่อสายโทรศัพท์ และไม่นานก็มีการรับสาย

"ฉันต้องการยาปริมาณมาก" เธอพูดอย่างไม่อ้อมค้อม

"คุณ...แน่ใจเหรอ?" อีกฝ่ายลังเลเล็กน้อย

ยาที่มีฤทธิ์ทำให้ความจำเสื่อมชนิดนี้ไม่มีในท้องตลาด ทั้งยังเป็นยาต้องห้าม

เมื่อกินแล้วจะส่งผลต่อร่างกาย หากประมาทเพียงเล็กน้อยก็อาจทำให้กลายเป็นผู้บกพร่องทางสติปัญญาได้

ดังนั้นเมื่อซ่างกวนหยวนเอ่ยปากว่าต้องการยาจำนวนมาก อีกฝ่ายจึงอยากยืนยันอีกครั้ง

"แน่ใจ ในสองวันนี้หาทางส่งมาให้ฉันด้วย"

ซ่างกวนหยวนรู้ดีถึงผลข้างเคียงของยามากกว่าใคร แต่ถึงจุดนี้ เธอไม่มีทางเลือกอื่น

ต่อให้จิ้นเฟิงเฉินจะกลายเป็นคนปัญญาอ่อน เธอก็ต้องการให้เขามาอยู่ข้างกายตัวเอง!

......

เมื่อเดินออกมานอกวิลล่า ก็มีคนเข้ามาขวางจิ้นเฟิงเฉินเอาไว้ทันที

"หลีกไป!"

จิ้นเฟิงเฉินตวาดลั่น เขาจ้องไปยังคนตรงหน้าอย่างดุดัน รังสีอำมหิตแผ่ออกมารอบกาย

คนสองคนที่ขวางเขาอยู่พลันตื่นตระหนกแล้วหลีกทางให้เขาอย่างว่าง่าย

จิ้นเฟิงเฉินเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองคนนั้นค่อย ๆ ได้สติกลับมา พวกเขามองหน้ากัน ทำไมถึงรู้สึกว่าคุณชายเฟิงเฉินเปลี่ยนไป?

เมื่อออกมาจากตระกูลซ่างกวน จิ้นเฟิงเฉินก็รู้สึกผ่อนคลายไปไม่น้อย

เขาเดินออกจากเขตวิลล่า โบกรถที่ริมถนนแล้วตรงไปยังบ้านใหญ่ตระกูลฟางทันที

......

เจียงวสื้อสื้อวางโทรศัพท์และถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก แต่วินาทีถัดมาก็ใจหายอีกครั้ง

ซ่างกวนหยวนคงไม่พบอะไรเข้าหรอกใช่ไหม?

ถ้าหากพบการติดต่อของเธอกับเฟิงเฉินเข้าแล้วจะเก็บมือถือให้ไม่ให้เธอติดต่อเฟิงเฉินได้อีกหรือเปล่า!

แต่ก็หวังว่าคงไม่

เจียงสื้อสื้อแอบภาวนาในใจ

ผ่านไปประมาณ30นาที เจียงสื้อสื้อกำลังเล่นเป็นเพื่อนเสี่ยวเป่าและเถียนเถียน ทันใดนั้นซ่างหยิงก็พุ่งเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าแตกตื่น

"สื้อสื้อ เฟิงเฉินกลับมาแล้ว!"

เมื่อได้ยินดังนั้น เจียงสื้อสื้อก็ลุกขึ้นจากพื้นอย่างฉับพลันแล้ววิ่งลงไปข้างล่าง

เขากลับมาแล้ว!

เจียงสื้อสื้อสั่นไปทั้งตัว ฝีเท้าซวนเซก่อนล้มตัวลงไปด้านหน้า

"ระวัง!" จิ้นเฟิงเฉินเร่งฝีเท้าพุ่งมาประคองเธอไว้ได้ทัน

กลิ่นอายสะอาดที่คุ้นเคยโชยเข้าในโพรงจมูก เบ้าตาของเจียงสื้อสื้อพลันแดงเรื่อขึ้นมา

เธออ้าแขนทั้งสองถือโอกาสกอดเอวของเขาไว้ เธอซุกหน้าเข้าในอ้อมกอดของเขาแล้วปล่อยโฮออกมา

จิ้นเฟิงเฉินยืนนิ่งอย่างทำอะไรไม่ถูก มือที่ยกขึ้นมาแข็งค้างอยู่กลางอากาศ

ซ่างหยิงที่จูงเด็กน้อยทั้งสองลงมาข้างล่างก็ได้เห็นฉากนี้เข้าพอดี อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว "ยืนบื้ออยู่ทำไมล่ะ? กอดเธอสิ!"

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มอย่างช่วยไม่ได้แล้วกอดเจียงสื้อสื้อตามคำพูด

เมื่อเสี่ยวเป่าและเถียนเถียนเห็นแด๊ดดี้ของตน บนใบหน้าเล็กอ่อนเยาว์พลันปรากฏรอยยิ้มสดใส พวกเขาปล่อยมือของซ่างหยิงและกำลังจะวิ่งเข้าไป

"พวกเธอรอก่อน!" ซ่างหยิงรีบจับทั้งสองเอาไว้ "ให้หม่ามี๊กับแด๊ดดี้ของพวกหนูได้คุยกันหน่อย"

"โอเคฮะ"

เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนมองดูจิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อ แล้วเดินไปห้องนั่งเล่นกับซ่างหยิงอย่างไม่เต็มใจนัก

ผ่านไปพักหนึ่ง เจียงสื้อสื้อก็เงยหน้าขึ้นจากอ้อมกอดของจิ้นเฟิงเฉิน สายตาจับจ้องที่สันกรามอันงดงามของเขา เธอสูดจมูกแล้วเอ่ยถาม "นายไม่ได้บอกว่าจะมาพรุ่งนี้หรอกเหรอ?"