ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1313

เพล้ง!

แก้วน้ำหล่นลงพื้น แตกกระเด็นออกเป็นชิ้น ๆ

เจียงสื้อสื้อส่งเสียงอุทานแล้วก้มตัวลงจะเก็บมัน

จิ้นเฟิงเฉินที่เห็นดังนั้นก็รีบดึงเธอเอาไว้ "รอก่อน ฉันทำเอง"

เจียงสื้อสื้อแววตาวูบไหวเล็กน้อย เธอพูด "ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันเก็บเอง"

ขณะที่ทั้งสองกำลังแย่งกันเก็บเศษแก้ว จิ้นเฟิงเฉินก็ร้องโอดโอยออกมา

มือของเขาถูกบาดเข้าแล้ว

เจียงสื้อสื้อหน้าถอดสี คว้ามือของเขาไว้ เธอเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลแล้วถามขึ้น "ทำไมไม่ระมัดระวังเอาซะเลย?"

"ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่แผลเล็ก ๆ เอง" จิ้นเฟิงเฉินยิ้มให้เธออย่างปลอบโยน

เจียงสื้อสื้อเหลือบมองเขาอย่างโกรธเคือง "เลือดไหลแล้วยังจะบอกว่าไม่เป็นไรอีก"

เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋าช่วยเขาเช็ดเลือดอย่างเบามือ แล้วหยิบพลาสเตอร์ยาออกมาแปะให้เขาอย่างระมัดระวัง

เธอเอ่ยขอโทษภายในใจอย่างเงียบ ๆ

สายตาของจิ้นเฟิงเฉินจับจ้องที่ดวงหน้างดงามของเธอ ก็อดมองอย่างเคลิบเคลิ้มไม่ได้

"เสร็จแล้ว" เมื่อเจียงสื้อสื้อแปะพลาสเตอร์ลงบนแผลของเขาเสร็จแล้วก็เงยหน้าขึ้นและได้มองเข้าไปในแววตาลึกซึ้งของเขา เธออึ้งไปเล็กน้อยก่อนได้สติกลับมาในทันทีโค้งขึ้น "ทำไมมองฉันอย่างนั้นล่ะ?"

จิ้นเฟิงเฉินถูกเสียงของเธอดึงสติกลับมา เขารีบละสายตา หูแดงเรื่อขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ

เจียงสื้อสื้อเมื่อเห็นเข้าก็หลุดหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้

เธอก้มหน้ามองผ้าเช็ดหน้าเปื้อนเลือดในมือแล้วถอนหายใจลับ ๆ ต้องการได้เลือดของเขามา ค่าตอบแทนที่ต้องจ่ายก็มากไปหน่อย

เธอเก็บผ้าเช็ดหน้าลงในกระเป๋าแล้วหยิบตะเกียบคีบซี่โครงหมูใส่ในถ้วยของเขา "นายผอมหมดแล้ว กินเยอะ ๆ หน่อย"

จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองเธอเล็กน้อย หัวเราะเบา ๆ "เธอเองก็กินเยอะ ๆ"

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า "อื้ม"

......

เมื่อกินเสร็จและออกมาจากร้านอาหาร เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนก็นึกว่าจะต้องแยกกับจิ้นเฟิงเฉินแล้ว ทั้งสองคนดึงมือของเขาไว้ซ้ายข้างขวาข้าง ดวงหน้าน้อย ๆ อ่อนเยาว์ทั้งสองนั้นใกล้จะร้องไห้ออกมาแล้ว

เมื่อเห็นฉากนั้น เจียงสื้อสื้อก็ปวดใจ ขอบตาเปียกชื้นขึ้นมาเล็กน้อย

เธอยกยิ้มแล้วเอ่ยถามเบา ๆ "เสี่ยวเป่า เถียนเถียน พวกหนูเป็นอะไรไปจ้ะ?"

"หนูไม่อยากแยกจากกับแด๊ดดี้" เถียนเถียนพูดเสียงเบา

"ผมก็เหมือนกัน" เสี่ยวเป่าเห็นด้วย

เจียงสื้อสื้อเงยขึ้นมองไปทางจิ้นเฟิงเฉิน

เห็นเขาเองก็มีสีหน้าอาวรณ์เช่นกัน

"หรือว่าพวกเธออยากไปเที่ยวที่ไหนอีกไหม? ฉันไปด้วยได้นะ" จิ้นเฟิงเฉินพูด

เขาเองก็อาลัยอาวรณ์ที่จะแยกจากพวกเขาเช่นเดียวกัน ถ้าทำได้ เขาก็อยากจะอยู่ข้างกายพวกเขาไปตลอด

"พวกลูกอยากไปไหนจ้ะ?" เจียงสื้อสื้อถามเด็กน้อยทั้งสอง

เด็กน้อยทั้งสองมองกันไปมาแล้วคิดกันอย่างจริงจัง

พักไปครู่หนึ่ง เถียนเถียนก็ยกมือขึ้น "หนูอยากไปพิพิธภัณฑ์ค่ะ"

"พิพิธภัณฑ์?" เจียงสื้อสื้อค่อนข้างประหลาดใจ ตอนแรกเธอคิดว่าพวกเขาจะอยากไปสวนสนุกเสียอีก

"อื้ม" เถียนเถียนพยักหน้าแรง ๆ

จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม "โอเค งั้นเราไปพิพิธภัณฑ์กัน"

ระหว่างทางไปพิพิธภัณฑ์ เถียนเถียนกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูเจียงสื้อสื้อ "หม่ามี๊ ในพิพิธภัณฑ์จะมีภาพที่คุณพ่อชอบไหมคะ?"

เจียงสื้อสื้อพลันเดาอะไรได้บางอย่าง เธอหลุดหัวเราะอย่างอดไม่ไหว "เพราะงั้นที่พวกลูกอยากไปพิพิธภัณฑ์ ก็เพราะแด๊ดดี้เหรอจ้ะ?"

เสี่ยวเป่าส่งเสียง "อื้ม" เบา ๆ "ถ้าแด๊ดดี้ได้เห็นของที่ชอบแล้วอาจจะนึกอะไรขึ้นมาได้ก็ได้"

เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าความคิดของเด็กน้อยทั้งสองช่างไร้เดียงสาเสียจริง แต่ก็ไม่ใจแข็งพอจะทำให้พวกเขาผิดหวังอีก

เธอลูบหัวน้อย ๆ ของพวกเขาอย่างอ่อนโยน "พวกหนูสุดยอดมากจ้ะ"