ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1314

จิ้นเฟิงเฉินกอดทั้งน้อยทั้งสองเอาไว้ เขากอดไว้แน่นเหมือนกับกลัวว่าพวกเขาจะหายไปอย่างนั้น

เมื่อเห็นอย่างนั้น เจียงสื้อสื้อก็เบือนหน้าหนีแล้วปาดน้ำตาอย่างเงียบ ๆ

ผ่านไปสักครู่ เจียงสื้อสื้อก้าวไปข้างหน้าดึงเด็กสองคนออกจากกัน เกลี้ยกล่อมเบาๆว่า"วันนี้แด๊ดดี้อยู่กับเราทั้งวันแล้ว เขาเองก็ต้องกลับไปพักผ่อน และจะมาหาพวกเราอีกวันอื่นนะจ้ะ"

"แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ต้องรักษาสัญญานะ หนูกับพี่จะรอแด๊ดดี้อยู่ที่บ้านน้าสะใภ้เล็กนะคะ" เถียนเถียนพูดเสียงเจื้อยแจ้ว

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า "ได้เลย"

เจียงสื้อสื้อเงยหน้ามองไปทางเขา ปลายจมูกปวดตื้อขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอหายใจเข้าลึก ๆ กลั้นน้ำตาเอาไว้แล้วฝืนยิ้มออกมา "ฉันกับลูกจะรอนายอยู่เสมอ"

จิ้นเฟิงเฉินมองเธอ เมื่อคิดว่าต้องแยกจากกับพวกเขา ในใจก็รู้สึกอาวรณ์อย่างมาก

"กลับไประวังด้วย"

"โอเค" เจียงสื้อสื้อจูงมือลูกแล้วเตรียมจะหันเดินไปที่รถที่จอดอยู่ข้างถนน ทันใดนั้นก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ เธอหยุดฝีเท้าอย่างรวดเร็วแล้วพูดขึ้น "จริงสิ ถ้านายกลับไปแล้ว ต้องระวังตัวด้วยนะ"

"มีอะไรรึเปล่า?" จิ้นเฟิงเฉินถามอย่างไม่เข้าใจ

"นายเสียความทรงจำไม่ใช่เหรอ? ฉันสงสัยว่าเป็นฝีมือคน นอกจากนี้หล่อนก็น่าจะรู้ว่าฉันกับนายมีการติดต่อกัน ดังนั้นฉันเลยเป็นห่วงว่าหล่อนจะ...."

เจียงสื้อสื้อไม่กล้าพูดออกมา นี่คือเรื่องที่เธอกลัวที่สุด

แม้ว่าเธอจะไม่พูดหมด แต่จิ้นเฟิงเฉินก็เข้าใจความหมายของเธอ "เธอกลัวว่าหล่อนจะทำไม่ดีกับฉันงั้นเหรอ?"

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มให้เธออย่างปลอบขวัญ "วางใจเถอะ เธอไม่กล้าทำอะไรกับฉันหรอก"

ด้วยซ่างกวนหยวนที่กำลังวิตกกังวลในตอนนี้ จะไปกล้าทำอะไรเขาได้ยังไง?

"ไม่" เจียงสื้อสื้อส่ายหน้า "ยังไงนายก็ต้องระวังตัวเอาไว้"

เธอคิดครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ "ถ้าหล่อนให้นายกินอะไรแปลก ๆ นายห้ามกินเด็ดขาด เข้าใจไหม?"

จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม "โอเค ฉันเข้าใจแล้ว"

"จะกินไม่ได้เด็ดขาดเลยนะ!" เจียงสื้อสื้อยังย้ำเตือนอีกครั้งอย่างไม่วางใจ

"อื้ม ไม่กินแน่นอน"

เมื่อได้รับคำยืนยันจากเขา เจียงสื้อสื้อจึงพาลูก ๆ จากไปอย่างสบายใจ

เมื่อมองดูรถที่แล่นไกลออกไปจนลับสายตา จิ้นเฟิงเฉินถึงได้ก้าวเท้าเดินไปริมถนน แล้วโบกรถแท็กซี่

......

ซ่างกวนหยวนนั่งอยู่ในห้องรับแขก ใบหน้าที่แต่งอย่างปราณีตดูมืดมนอย่างน่ากลัว

พ่อบ้านและคนรับใช้ต่างก็ไม่กล้าส่งเสียงดัง จะทำอะไรก็พยายามไม่ให้เกิดเสียงดัง

เธอเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาแขวนผนัง ใกล้จะหกโมงเย็นแล้ว

แต่จิ้นเฟิงเฉินก็ยังไม่กลับมา

มุมปากของซ่างกวนหยวนยกยิ้มเย็น นี่เพิ่งกลับมาไม่นานเท่าไหร่ เขาก็เปลี่ยนไปเสียแล้ว

เขาไม่เคยกล้าพูดคำพูดรุนแรงขนาดนั้นกับเธอมาก่อน

แต่วันนี้ เขาพูดออกมาแล้ว

และเธอเองก็รู้แน่ชัดแล้วว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะเจียงสื้อสื้อ

ถ้าไม่ใช่เพราะเจียงสื้อสื้อปรากฎตัวขึ้น เขาก็เป็นสามีของเธอไปนานแล้ว

แค่นึกถึงงานแต่งที่ถูกทำลาย ความแค้นเคืองต่อเจียงสื้อสื้อของซ่างกวนหยวนยิ่งเพิ่มมากขึ้น

แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ เธอก็ยิ่งให้เจียงสื้อสื้อสมปราถนาไม่ได้

จิ้นเฟิงเฉิน ชีวิตนี้เขาจะต้องอยู่ข้างกายเธอเท่านั้น

นัยน์ตาของซ่างกวนหยวนเปล่งประกายเหี้ยมโหด

พ่อบ้านกัดฟันเดินเข้ามาแล้วเอ่ยเสียงเบา "คุณหนู คุณชายเฟิงเฉินกลับมาแล้วครับ"

ได้ยินดังนั้น ซ่างกวนหยวนก็หันไปมองที่ทางเข้า ก็เห็นร่างสูงที่คุ้นเคยเดินเข้ามา

เธอลุกขึ้นแล้วรีบเดินเข้าไปทันที

"นายไปไหนมา?"

เมื่อคำถามเข้ามาปะทะใส่หน้าเต็ม ๆ จิ้นเฟิงเฉินก็หยุดฝีเท้าแล้วขมวดคิ้ว สีหน้าค่อนข้างไม่พอใจอย่างชัดเจน "ฉันไม่ใช่เด็กเล็ก ๆ ที่จะไปไหนก็ต้องรายงานเธอหมด"

พูดจบเขาก็สาวเท้าเดินผ่านเธอไป

"จิ้นเฟิงเฉิน!" ซ่างกวนหยวนไล่ตามไปขวางทางเขา แล้วเงยหน้าจ้องเขาอย่างไม่พอใจ "ฉันกำลังเป็นห่วงนายนะ กังวลว่าจะเกิดเรื่องอะไรกับนายข้างนอก แล้วนายมาใช้ท่าทีแบบนั้นกับฉันได้ยังไง?"

จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะเย้ยหยันอย่างเย็นชา "เป็นห่วงฉัน? ฉันว่าเธอคงกลัวฉันไปเจอใครล่ะสิ"

"ฉัน...." ซ่างกวนหยวนคิดจะแก้ต่างแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง สุดท้ายจึงได้แต่ยอมแพ้ "ช่างเถอะ ฉันไม่อยากทะเลาะกับนาย"

เธอไม่คิดว่าเพราะเจียงสื้อสื้อคนเดียว จะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองคนแย่ลง

ถ้าอย่างนั้น ก็เป็นไปตามที่เจียงสื้อสื้อต้องการแล้วไม่ใช่เหรอ