ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1315

วันรุ่งขึ้น จิ้นเฟิงเฉินตื่นขึ้นตามเวลาเดิมอย่างเช่นปกติ หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จแล้วก็ลงไปข้างล่างทันที

เมื่อซ่างกวนหยวนเห็นเขาเดินมาก็รับวางหนังสือในมือทันที เธอลุกขึ้นแล้วมองสำรวจเขาขึ้นลง ถามอย่างเป็นห่วง "นอนหลับสบายดีไหม?"

"ก็ดี"

"งั้น นายมีความรู้สึกว่าร่างกายเป็นอะไรบ้างไหม?" ซ่างกวนหยวนถามหยั่งเชิง

"ไม่มี"

ไม่มี?

เมื่อคืนเขาดื่มซุปถ้วยนั้นไปแล้วแท้ ๆ จะไม่เป็นไรได้ยังไง?

ซ่างกวนหยวนไม่เชื่อ "ไม่มีจริง ๆ เหรอ?"

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่ตอบและถามกลับ "ฉันควรจะรู้สึกไม่สบายตัวงั้นเหรอ?"

"มะ ไม่ใช่อยู่แล้ว" ซ่างกวนหยวนยิ้มเจื่อน สายตากวาดผ่านสีหน้าเย็นชาของเขา ในใจรู้สึกแปลกประหลาดอย่างมาก

เธอใส่ยาลงไปในซุปแล้ว ในเมื่อเขาดื่มไปแล้ว เป็นไปไม่ได้หรอกที่เขาจะไม่รู้สึกอะไรเลย

ซ่างกวนหยวนเหลือบตาไปมาแล้วลองถามอีกครั้ง "เมื่อวานนายไปหาเจียงสื้อสื้อมาใช่ไหม?""

จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองเธอเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ตอบกลับ เขาเดินผ่านตัวเธอไปแล้วนั่งลงที่ห้องรับแขก

สีหน้าของซ่างกวนหยวนเย็นชาลงหลายเท่า มือที่ตกลงข้างตัวกำหมัดแน่น เธอสูดหายใจลึก ๆ แล้วหันเดินไปหาเขา

"เมื่อวานนายไปหาเจียงสื้อสื้อใช่ไหม ฉันรู้ว่านายคิดว่าน่าสงสาร แต่อย่าลืมว่าตอนนี้นายกำลังคบกับฉัน" ซ่างกวนหยวนเตือนสติเขา

"เธออยากจะรู้อะไรกันแน่?" จิ้นเฟิงเฉินเงยหน้า สายตาเย็นชาจับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอ

"ฉันอยากรู้ว่าเมื่อวานพวกนายทำอะไรกัน?"

"ก็ไม่มีอะไร แค่อยู่เป็นเพื่อนเด็ก ๆ เท่านั้นเอง" จิ้นเฟิงเฉินพูดเลี่ยงประเด็น "อีกอย่างเธอเองก็รู้อยู่ก่อนแล้วไม่ใช่เหรอ?"

สีหน้าของซ่างกวนหยวนพลันเปลี่ยนไปอย่างไม่เป็นธรรมชาติ "นายพูดถึงอะไร? ฉันไม่เข้าใจ"

จิ้นเฟิงเฉินกดริมฝีปากล่างอย่างเย็นชา "เธอส่งคนตามสะกดรอยฉันไม่ใช่หรือไง?"

คาดไม่ถึงว่าเขาจะรู้!

ซ่างกวนหยวนตื่นตระหนกขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ แต่เธอก็สงบลงอย่างรวดเร็ว "เพราะฉันเป็นห่วงนาย เลยให้คนตามนายได้ด้วย"

นั่นเป็นแค่คำแก้ตัวของเธอ

จิ้นเฟิงเฉินนั้นรู้จุดประสงค์ที่แท้จริงที่เธอส่งคนมาตามเขาอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง

แต่ต่อหน้าก็ยังแสดงออกว่าเชื่อใจเธอ เขาพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีก

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ ซ่างกวนหยวนก็ขึ้นไปข้างบน เธอเดินเข้าไปในห้องหนังสือแล้วหยิบมือถือออกมาโทรศัพท์

เมื่อรับสาย เธอก็ถามขึ้นทันที "ทำไมยาถึงไม่ออกฤทธิ์?"

อีกฝ่ายอาจจะงุนงงไปเล็กน้อยจึงเงียบไปสองสามวินาทีแล้วจึงเอ่ยถาม "เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า?"

"เขากินยาไปแล้วแต่ไม่มีผลอะไรสักนิด ยังจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานได้อยู่เลย" ซ่างกวนหยวนแค่คิดว่าเมื่อวานเขาใช้เวลาอยู่กับเจียงสื้อสื้อ ก็ราวกับมีหนาวแหลมทิ่มแทงหัวใจของเธอ มันน่าหงุดหงิดมาก

"เป็นแบบนั้นได้ยังไง?" อีกฝ่ายเองก็ค่อนข้างประหลาดใจ

เธอเพิ่มปริมาณยาเข้าไปแล้ว เป็นไปได้ที่จะไม่มีผลอะไรเลย

ซ่างกวนหยวนหัวเราะเสียงเย็น "ฉันก็อยากถามว่ามันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?"

"อาจเป็นเพราะยาเกินขนาด ซึ่งทำให้เกิดการดื้อยาได้ คุณรออีกสักสองวันเถอะ"

การคาดเดาของอีกฝ่ายทำให้ความโกรธในใจของซ่างกวนหยวนลดลงหลายระดับ เธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูด "โอเค ฉันจะรออีกสองวัน ถ้ายังไม่มีผล งั้นก็เพิ่มปริมาณยาอีก"

เมื่อซ่างกวนหยวนขึ้นไปข้างบน จิ้นเฟิงเฉินก็ตามหลังเธอขึ้นไปทันทีและได้เธอเดินเข้าห้องหนังสือพอดี

สีหน้าเขาเคร่งขรึมขึ้นมา เขาก้าวเท้าเบา ค่อย ๆ เข้าไปใกล้ห้องหนังสือ

ประตูห้องหนังสือไม่ได้ปิด คำพูดที่ซ่างกวนหยวนพูดนั้น เขาล้วนได้ยินมันทั้งหมดอย่างไม่ขาดตกไปสักคำเดียว