ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1316

นับตั้งแต่คราวก่อนที่เย่เสี่ยวอี้มาก่อเรื่องที่ร้าน จนถึงตอนนี้ เหลียงซินเวยพักผ่อนมาได้ช่วงระยะเวลาหนึ่ง

เดิมทีเธอนึกว่าน่าจะได้รับสายจากผู้จัดการที่โทรมาบอกให้เธอกลับไปทำงานต่อโดยเร็ว

แม้จะได้รับโทรศัพท์แล้ว แต่ไม่ได้ให้เธอกลับไปทำงานต่อ

"เวยเวย นี่เป็นการตัดสินใจของสำนักงานใหญ่ ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ "

น้ำเสียงที่จนปัญญาของผู้จัดการดังออกมาจากมือถือ

เหลียงซินเวยฝืนดึงมุมปากที่ตกลง "ทำไมล่ะคะ? ทำไมต้องไล่ฉันออก? เป็นเพราะเรื่องคราวก่อนอย่างนั้นเหรอคะ?"

"ฉันพูดตามตรงแล้วกัน เป็นเพราะเรื่องคราวก่อนจริง ๆ เหตุผลที่สำนักงานใหญ่ให้คือเขาไม่ต้องการพนักงานที่มีปัญหาด้านบุคลิกภาพมาทำงาน"

"มีปัญหาด้านบุคลิกภาพเหรอ?" เหลียงซินเวยนึกว่าตัวเองฟังผิดไป "ฉันทำงานที่ร้านอาหารหลายปีแล้ว ฉันเป็นคนยังไง ไม่มีใครรู้ดีไปมากกว่าคุณแล้วผู้จัดการ"

"ฉันเชื่อเธอแน่นอน แต่ไม่ว่าฉันจะอธิบายยังไง สำนักงานใหญ่ก็ยืนกรานจะไล่เธอออกอยู่ดี"

"ฉันยอมรับไม่ได้" เหลียงซินเวยเอ่ย

ผู้จัดการทอดถอนหายใจ "ฉันจะพยายามแทนเธอต่อไป เธอรอข่าวคราวจากฉันล่ะ"

พอได้ยินผู้จัดการพูดขนาดนี้ ในใจเหลียงซินเวยก็รู้สึกเกรงใจมาก "ขอโทษค่ะ ผู้จัดการ ทำให้คุณลำบากจนได้"

"ไม่ลำบากลำบนหรอก ฉันก็หวังให้เธอได้อยู่ต่อไปนะ"

ทั้งสองคนพูดคุยอย่างเรียบง่ายไม่กี่ประโยค แล้วจึงวางสายโทรศัพท์ไป

เหลียงซินเวยยิ่งคิดยิ่งรู้สึกผิดปกติ ตอนที่เรื่องเพิ่งเกิด สำนักงานใหญ่ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย ทำไมกลับให้ตัวเองพักงานไปพักผ่อนช่วงระยะเวลาหนึ่ง แล้วสำนักงานใหญ่เพิ่งจะมาออกผลการลงโทษล่ะ?

พอคิดว่าตัวเองอาจจะต้องสูญเสียงานไป ในใจเธอก็กระสับกระส่ายเป็นพัก ๆ

เดี๋ยวก็ใกล้จะต้องจ่ายค่าเรียนเทอมถัดไปของคลาสเรียนตามความสนใจของอานอานแล้ว ถ้าหากตัวเองเสียงานไปอีก ถึงตอนนั้นเธอกับอานอานคงไม่มีอันจะกินแล้ว

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เธอจะต้องรักษางานเอาไว้ให้ได้

ทว่าสภาพความเป็นจริงนั้นโหดร้าย ไม่นานผู้จัดการก็โทรมาหาเธอ

"เวยเวย ขอโทษนะ สำนักงานใหญ่ยังยืนกรานจะไล่เธอออกอยู่ดี แต่ว่าเธอวางใจได้ ฉันจะช่วยแนะนำงานใหม่ให้เธอเอง"

เหลียงซินเวยรู้ว่าผู้จัดการได้พยายามสุดความสามารถแล้ว เธอเองก็จะไปรบกวนเขาไม่ได้อีก "ขอบคุณค่ะผู้จัดการ"

"เธอพักผ่อนไปอีกสองสามวัน มีงานแล้วฉันจะติดต่อหาเธอ"

"ค่ะ"

หลังจากวางสายโทรศัพท์ เหลียงซินเวยล้มตัวนั่งลงบนโซฟาด้วยจิตใจห่อเหี่ยว

ไม่มีงานแล้วจริง ๆ

ยังไม่ทันได้คิดต่อ จู่ ๆ เสียงมือถือก็ดังขึ้น

เป็นส้งหร่านที่โทรมา

เธอรับสาย "ฮัลโหล"

"เวยเวย ได้ยินมาว่าเธอโดนไล่ออกแล้ว จริงหรือเปล่า?" น้ำเสียงร้อนใจของส้งหร่านดังขึ้นจากมือถือ

เหลียงซินเวยส่งเสียง "อืม" เบา ๆ

"ต่ำช้า ไล่เธอออกจริง ๆ ด้วยเหรอเนี่ย"

เหลียงซินเวยสูดลมหายใจลึก แล้วยิ้มเย้ยหยันตัวเอง "ที่จริงฉันควรจะคิดได้แต่แรกว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นแบบนี้"

"เธอคิดได้ก็สุดยอดแล้วล่ะ"

น้ำเสียงของส้งหร่านฟังดูเหมือนจะโกรธมาก

เหลียงซินเวยเผลอยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ "เป็นฉันที่ถูกไล่ออก เธอโกรธอะไรด้วยล่ะ?"

"ฉันจะไม่โกรธได้ยังไง? เธอรู้ไหมว่าทำไมเธอถึงโดนไล่ออก? เป็นเพราะมีคนไปแจ้งให้ผู้นำสำนักงานใหญ่รู้"

เหลียงซินเวยขมวดคิ้ว "ใคร?"

"ฉันก็แค่ได้ยินมา เธอฟังแล้วอย่าตื่นตระหนกล่ะ" ส้งหร่านเตือนเธอไว้ล่วงหน้าก่อนที่จะเอ่ยถึงบุคคลนั้น

"เธอพูดมาเถอะ" เหลียงซินเวยพอจะเดาได้ว่าเป็นใคร

นอกจากเย่เสี่ยวอี้ จะเป็นใครไปได้อีกล่ะ?

"ได้ยินมาว่าเป็นคนตระกูลฟาง"