ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1321

หลังจากที่เยี่ยมคุณท่านเสร็จแล้ว ตระกูลของเจียงสื้อสื้อกับฟางเสว่มั่นก็กล่าวอำลา แล้วตรงไปยังสนามบิน

ก่อนจะกลับไป เจียงสื้อสื้อโทรศัพท์ไปหาแม่จิ้นก่อน บอกว่าตัวเองกับลูกจะกลับบ้านแล้ว แต่ไม่ได้บอกกับพวกเขาว่าจิ้นเฟิงเฉินก็ไปด้วย

เธออยากจะเซอร์ไพรส์พวกเขา

คนขับรถไปรับพวกเขาที่สนามบิน ตอนที่เห็นจิ้นเฟิงเฉิน ก็ทั้งตกใจทั้งดีใจ

"คุณหญิง เป็นคุณชายจริงๆ เหรอ?"

เจียงสื้อสื้อพยักหน้ายิ้มๆ "อื้อ ใช่คุณชาย"

"ถ้าคุณท่าน คุณหญิงรู้ว่าคุณชายกลับมาแล้ว จะต้องดีใจมากแน่ๆ "

"ใช่น่ะสิ"

เจียงสื้อสื้อหันหน้าไปมองจิ้นเฟิงเฉิน กุมมือของเขา พร้อมกับพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน"พวกเรากลับบ้านกันเถอะ"

ระหว่างทาง จิ้นเฟิงเฉินเอาแต่มองนอกหน้าต่างอยู่ตลอดเวลา ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ภาพวิวท้องถนนที่ผ่านไป มันรู้สึกคุ้นตาคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

สื้อสื้อบอกว่า เมืองจิ่นเป็นสถานที่ที่เขาเติบโตขึ้นมา แล้วก็เป็นสถานที่ที่พวกเขาได้มารู้จักกันด้วย มีความทรงจำมากมายของพวกเขาอยู่

"รู้สึกคุ้นเคยใช่ไหม?"

ข้างๆ หูมีเสียงที่อ่อนโยนของเจียงสื้อสื้อดังขึ้นมา

จิ้นเฟิงเฉินส่ายหัว หันไปสบกับแววตาที่เปล่งประกายสดใสของเธอ มุมปากยกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้"มากๆ เลยล่ะ"

"เดี๋ยวฉันจะพาคุณไปเดินเล่น ถ้าเป็นแบบนี้แล้ว บางทีอาจจะมีส่วนช่วยในการฟื้นความทรงจำของคุณกลับมาก็ได้"เจียงสื้อสื้อพูดขึ้น

จิ้นเฟิงเฉินตอบ"อื้อ"กลับมา ยิ้มให้กับเธอ แล้วหันสายตากลับไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง

แม่จิ้นตื่นขึ้นมาเช้าตรู่ ให้คนรับใช้ไปทำความสะอาดจัดระเบียบห้องที่เจียงสื้อสื้อและลูกๆ ทั้งสองคนพักอยู่

ส่วนตัวเธอเองก็เข้าครัวลงมือตุ๋นซุปไก่ด้วยตัวเอง

ช่วงเวลาที่เฟิงเฉินไม่อยู่ สื้อสื้อก็ดูผอมลงไปเยอะ เธอที่เป็นแม่สามีเห็นแล้วก็รู้สึกปวดใจอยู่ไม่น้อย

ตัดสินใจว่าอาศัยโอกาสที่เธอกลับมาในครั้งนี้ ดูแลฟื้นฟูร่างกายให้กับเธอให้ดีสักหน่อย

พ่อจิ้นมองเธอวุ่นไปวุ่นมา ก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น"มีเรื่องอะไรก็ให้คนรับใช้ทำสิ คุณมานั่งเถอะ"

"ฉันไม่วางใจ"แม่จิ้นตอบกลับมาหนึ่งประโยค แล้วก็วุ่นต่อ

พ่อจิ้นส่ายหัวถอนหายใจ ไม่พูดอะไรอีก

ช่วงเย็น รถที่พาพวกของเจียงสื้อสื้อก็ขับแล่นเข้ามาในลานบ้านวิลล่า

พ่อจิ้นกับแม่จิ้นที่มารออยู่หน้าประตูก่อนแล้วก็รีบเข้ามาต้อนรับทันที

"คุณปู่ คุณย่า"

เสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนพอลงจากรถ ก็วิ่งกระโจนเข้าไปทันที

พ่อจิ้นกับแม่จิ้นแบ่งกันลูบหัวของพวกเขา แล้วก็หันมามองเจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อค้ำประตูรถ ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างสดใส"พ่อ แม่ หนูพาเพื่อนมาด้วยหนึ่งคน พวกคุณจะต้อนรับไหม?"

แม่จิ้นพูดยิ้มๆ ขึ้นอย่างไม่มีข้อสงสัย"เพื่อนของลูก แน่นอนว่าต้อนรับอยู่แล้ว"

"ลงมาสิ พ่อแม่ของฉันต้อนรับคุณแล้ว ไม่ต้องเกรงใจหรอก"เจียงสื้อสื้อพูดกับคนที่อยู่ในรถ

พ่อจิ้นแม่จิ้นนึกว่าเป็นเพื่อนของเธอจริงๆ ใบหน้ายิ้มอย่างเป็นมิตรใจดี

ตอนที่เห็นว่าคนที่ลงมาจากรถคือจิ้นเฟิงเฉิน ทั้งสองคนก็อึ้งตะลึงพูดอะไรไม่ออกอยู่ตรงนั้น

"พ่อ แม่"

เสียงของจิ้นเฟิงเฉินดึงสติของพวกเขากลับมา แม่จิ้นยกมือขึ้นกุมปาก น้ำตาคลออยู่เต็มเบ้าตา

ที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้คือลูกชายที่พวกเขาคิดถึงอยู่ภายในใจตลอดเวลาจริงๆ

"กลับมาก็ดีแล้วๆ "พ่อจิ้นเมินหน้าไป แอบเช็ดน้ำตาที่หัวตา

"ขอโทษ ที่ทำให้ต้องเป็นห่วง"พอเห็นผู้อาวุโสทั้งสองขอบตาเริ่มแดง จิ้นเฟิงเฉินก็รู้สึกเศร้ามากๆ

"เฟิงเฉิน ในที่สุดก็กลับมาแล้ว!"แม่จิ้นพุ่งเข้าไป กอดเขาไว้แน่น เหมือนกับว่าถ้าปล่อยมือออก เขาจะหายไปอีก

แม้ว่าจะจำพ่อจิ้นกับแม่จิ้นไม่ได้ แต่ก็ยังคงรู้สึกว่าคุ้นเคย สนิทสนมกับพวกเขาไม่น้อย

ดังนั้นจิ้นเฟิงเฉินจึงไม่ปฏิเสธ ปล่อยให้แม่จิ้นกอดเอาไว้แบบนั้น

กลัวว่าที่ตัวเองเห็นจะเป็นภาพหลอน

จิ้นเฟิงเฉินเงยมอง สีหน้านิ่งๆ พยักหน้าเล็กน้อย

เป็นพี่ชายของเขาจริงๆ !

จิ้นเฟิงเหราเดินตรงเข้าไป กอดคอของเขาเอาไว้"พี่ ดีจังเลย ในที่สุดพี่ก็กลับมาแล้ว"

พอเห็นแบบนี้ แม่จิ้นก็ตีมือของเขาอย่างไม่สบอารมณ์"ระวังหน่อย อย่าไปรัดคอพี่ของลูกสิ"

จิ้นเฟิงเหรารีบปล่อยออกทันที"พี่ ไหนๆ พี่ก็กลับมาแล้ว ถ้าอย่างนั้นจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้เกี่ยวกับเรื่องวันหยุดของผมใช่ไหม?"

พอได้ฟังแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็ชักมุมปาก

ที่อารมณ์ตื่นเต้นขนาดนี้ ก็เพื่อวันหยุดของตัวเองสินะ!

"วันหยุดอะไร?"จิ้นเฟิงเฉินถาม

"ก็พี่สัญญากับผม ว่าหวั่นหวั่นคลอดแล้วจะให้วันหยุดยาวกับผม ตอนนี้หวั่นหวั่นก็คลอดแล้ว ดังนั้น......พี่ก็น่าจะเข้าใจนะ"

"ในเมื่อคลอดแล้ว จะเอาวันหยุดไปทำไม?"จิ้นเฟิงเฉินชำเลืองตามองเขา

คำพูดนี้ก็คือสไตล์ของจิ้นเฟิงเฉิน

ถ้าไม่รู้ว่าความทรงจำของเขายังไม่กลับมาจริงๆ ล่ะก็ เจียงสื้อสื้อก็จะนึกว่าเขานึกอะไรออกแล้วแน่ๆ

"ไม่ใช่สิ!พี่ พี่จะพูดแล้วไม่มีความน่าเชื่อถือแบบนี้ไม่ได้นะ"จิ้นเฟิงเหราพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ

"ฉันจำไม่ได้ นายจะให้ฉันพูดแล้วน่าเชื่อถือได้ยังไง?"จิ้นเฟิงเฉินถามเขากลับไป

"จำไม่ได้?"จิ้นเฟิงเหราขมวดคิ้ว หันหน้ามองไปยังเจียงสื้อสื้อ"หรือว่าความจำยังไม่กลับมา?"

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า"ใช่ ความจำของเขายังไม่กลับมา"

"แล้ว......แล้วเขายอมมาได้ยังไง?"จิ้นเฟิงเหราอึ้งไป

พวกเขาไปถึงตระกูลซ่างกวนด้วยตัวเอง คิดที่จะพาเขากลับมา แต่ก็ถูกกีดกันเอาไว้

"เพราะว่าเขาเป็นคนของตระกูลจิ้นยังไงล่ะ"เจียงสื้อสื้อพูดขึ้น

จิ้นเฟิงเหรายิ้ม ยกนิ้วโป้งให้กับเธอ"พี่สะใภ้ใหญ่ เหตุผลสุดยอดจริงๆ "