ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1328

ออกจากวิลล่า ซ่างกวนหยวนสะบัดมือของซ่างกวนเชียนออกอย่างแรง แล้วหันกลับเข้าไปข้างใน

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"

ซ่างกวนเชียนก้าวเข้าไปขวางตรงหน้าเธอ

"พี่ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!"ซ่างกวนเชียนตะคอกใส่เขา

เธอผลักซ่างกวนเชียนออกไปอย่างแรง คิดที่จะผลักให้หลบออกไป

ถึงยังไงมันก็มีความเหลื่อมล้ำระหว่างแรงของผู้ชายและผู้หญิงอยู่ดี เธอแทบจะผลักซ่างกวนเชียนไม่ขยับเลยสักนิด

"เธอก่อเรื่องมามากพอแล้วยัง?"ซ่างกวนเชียนโมโหแล้ว คว้ามือของเธอเอาไว้อย่างแรง

ซ่างกวนหยวนอึ้งตะลึงไป ก่อนจะตอบสนองกลับมาทันที หมอบลงไปร้องไห้ออกมาสุดเสียง

"พวกพี่รังแกฉัน รังแกฉัน!"เธอร้องพลางตะโกนออกมา

พอเห็นแบบนี้ ซ่างกวนเชียนก็รู้สึกไม่สบายอยู่ภายในใจ

เขานั่งยองลง มองซ่างกวนหยวนที่ร้องไห้จนตาแดงด้วยความปวดใจ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน"หยวนหยวน เธอยอดเยี่ยมขนาดนี้ จะต้องหาคนที่ดีกว่าจิ้นเฟิงเฉินได้แน่นอน"

"ฉันไม่เอา ฉันต้องการแค่เขาคนเดียวเท่านั้น"

ซ่างกวนหยวนยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาอย่างแรง เงยหน้าขึ้นมองไปยังวิลล่า แววตาแฝงไปด้วยความมุ่งมั่นแน่วแน่

เธอไม่มีทางปล่อยไปแบบนี้แน่นอน

จิ้นเฟิงเฉิน เธอจะต้องได้มาให้ได้!

พอคิดถึงตรงนี้ เธอก็ลุกขึ้นยืน"ฉันจะไปหาคุณย่า"

ซ่างกวนเชียนขมวดคิ้ว"เธอคิดที่จะทำอะไร?"

"พี่ไปส่งฉัน หรือจะให้ฉันหาวิธีไปเอง?"ซ่างกวนหยวนไม่ตอบแต่ถามกลับ

ซ่างกวนเชียนถอนหายใจออกมาเบาๆ "เดี๋ยวพี่ไปส่งเธอเอง"

ซ่างกวนหยวนยกมุมปาก ก่อนจะหันเดินไปยังรถที่จอดอยู่ข้างนอก

มองเงาหลังของเธอ ซ่างกวนเชียนในตาแฝงไปด้วยความกังวล

เรื่องมาจนถึงตอนนี้ เธอก็ยังไม่ยอมปล่อยไป

จะดิ้นรนจนถึงเท่าไรกันถึงเธอจะเข้าใจว่าเรื่องบางเรื่องมันฝืนทนไม่ได้จริงๆ

ถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะก้าวขาเดินตามไป

......

หลังจากการผ่าตัดแล้ว ในที่สุดร่างกายของนายท่านหญิงก็ค่อยๆ ดีขึ้นอย่างช้าๆ

พอเห็นหลานชายหลานสาวมาหา นายท่านหญิงก็ดีใจจนยิ้มไม่หุบ

"เสี่ยวเชียน หยวนหยวน พวกหลานมีเวลาว่างมาหาย่าได้ยังไงกันล่ะเนี่ย?"

"คุณย่า ร่างกายของท่านเป็นยังไงบ้างครับ?"ซ่างกวนเชียนถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

"ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ"

นายท่านหญิงหัวเราะเหอะๆ เธอหันสายตามองไปยังซ่างกวนหยวน ตอนนี้จึงได้สังเกตว่าตาของซ่างกวนหยวนบวมแดง

"เป็นอะไรไป? ร้องไห้มาหรือไง?"นายท่านหญิงจูงซ่างกวนหยวนมานั่งลงใกล้ๆ ตัวเอง มองดูเธอด้วยความเป็นห่วงเอ็นดู

"คุณย่า ต้องจัดการให้หนูนะคะ!"ซ่างกวนหยวนร้องไห้ออกมา

"โอ๋ อย่าร้องสิ ไม่ร้องนะ"นายท่านหญิงรีบช่วยเธอเช็ดน้ำตา"อยากจะให้ย่าจัดการอะไรให้ว่ามาเลย"

"คุณย่า เฟิงเฉินเขาไม่เอาหนูแล้ว!"พอพูดถึงตรงนี้ ซ่างกวนหยวนก็ร้องไห้อย่างเศร้าเสียใจขึ้นไปอีก

"ไม่เอาหลานแล้ว?"นายท่านหญิงขมวดคิ้ว"นี่หมายความว่ายังไง?"

เธอหันไปมองซ่างกวนเชียน

ซ่างกวนเชียนเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงหลายวันนี้ให้กับนายท่านหญิงฟังไปจนหมด

นายท่านหญิงฟังจบ ก็ตบโต๊ะอย่างแรง"เขากล้าทำขนาดนี้เชียวเหรอ? ลืมข้อตกลงที่ให้ไว้กับย่าอย่างนั้นเหรอ?"

"คุณย่า ท่านอย่าโกรธเลย ระวังสุขภาพนะครับ"ซ่างกวนเชียนเห็นเธอโกรธขนาดนี้ ในใจก็ประหม่าขึ้นมา

กว่าสุขภาพของเธอจะดีขึ้นมาก็ไม่ใช่ง่ายๆ เลย อาจจะได้รับผลกระทบเพราะเรื่องนี้ก็ได้

"หลานสาวของย่าถูกคนรังแกจนเป็นแบบนี้ ย่าจะสนใจสุขภาพของตัวเองทำไมอีกล่ะ?"นายท่านหญิงพูดขึ้นด้วยความโมโห

"คุณย่า ต่อให้ท่านโกรธ ก็เปลี่ยนเรื่องอะไรไม่ได้แล้ว ถูกไหมล่ะครับ?"ซ่างกวนเชียนพูดโน้มน้าวเบาๆ

นายท่านหญิงได้ฟังคำพูดของเขา ก็ยิ่งโกรธขึ้นไปอีก"หลานหมายความว่ายังไง หลานคิดจะปล่อยไปแบบนี้อย่างนั้นเหรอ? หยวนหยวนเป็นน้องสาวของหลานนะ หลานคิดจะยืนดูเธอถูกกลั่นแกล้งรังแกอยู่เฉยๆ ไม่ช่วยอะไรเลยอย่างนั้นเหรอ?"

"คุณย่า ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะครับ"ซ่างกวนเชียนรู้สึกหมดแรงสู้"ผมแค่อยากจะบอกว่า พวกเราสามารถหาวิธีแก้ปัญหาได้ ไม่จำเป็นต้องโมโหขนาดนี้"

"ถ้าอย่างนั้นหลานมีวิธีอะไร?"นายท่านหญิงถามขึ้น

"ผม......ยังคิดไม่ออกตอนนี้"

นายท่านหญิงกรอกตามองบนใส่เขาอย่างไม่สบอารมณ์ ตบลงที่มือของซ่างกวนหยวน พูดปลอบใจ"หลานวางใจได้ เรื่องนี้ย่าจะจัดการให้หลานแน่นอน"

จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าความรักที่เธอมีต่อจิ้นเฟิงเฉินมันบิดเบี้ยวไปหมดแล้ว

เขาเคยลองพยายามโน้มน้าวให้เธอปล่อยวางลง แต่ก็โดนโต้ตอบกลับมาหรือไม่ก็จะเอานายท่านหญิงมาจัดการกับเขาแทนทุกครั้ง

แถมนายท่านหญิงก็สั่งไว้แล้ว ภารกิจของเขาคือต้องหาเบาะแสของจิ้นเฟิงเฉินให้เจอให้ได้

เขารู้สึกหมดหนทาง ทำได้แค่ทำตามคำสั่ง

......

เจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินแล้วก็มีเด็กอีกสองคนมาถึงสถานที่ที่จิ้นเฟิงเฉินอาศัยอยู่สมัยที่อยู่ฝรั่งเศส

เป็นวิลล่าหลังเดี่ยว มีสวน เป็นช่วงฤดูดอกไม้บานพอดี มีดอกไม้มากมายหลายชนิดบานเต็มไปหมด สวยงามมากๆ

ช่วงวันเวลาที่อยู่ที่ฝรั่งเศส ทุกวันล้วนแต่เป็นวันที่มีความสุข

ตื่นมาตอนเช้า เจียงสื้อสื้อก็ลงมาเตรียมอาหารเช้าข้างล่าง

เสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนออกไปวิ่งเล่นในสวน จิ้นเฟิงเฉินนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น มองออกไปนอกหน้าต่าง สายตาจับจ้องอยู่ที่เด็กๆ ทั้งสองคน สีหน้าอ่อนโยน

บางครั้ง เขาก็หันไปมองเจียงสื้อสื้อที่กำลังยุ่งอยู่ในห้องครัว มุมปากยกขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

เขาชอบช่วงเวลาที่เงียบสงบและอบอุ่นแบบนี้มาก

แต่......

เขาหันสายตากลับมา ก้มลงมองต่ำ ปกปิดความสิ้นหวังในดวงตา

ถ้าความจำของเขาฟื้นกลับมาได้มากกว่านี้ล่ะก็

"แด๊ดดี้!"

ตามมาด้วยเสียงที่คมชัดและอ่อนหวานของเถียนเถียน ร่างกายที่นุ่มนิ่มเล็กบางกระโจนเข้ามาในอ้อมกอดของเขา ขัดจังหวะความคิดของเขา

เถียนเถียนนั่นเอง

"แด๊ดดี้ หม่ามี๊บอกว่ากินข้าวเช้าได้แล้ว"

เถียนเถียนเงยหน้าที่เรียวเล็กขึ้นมา

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มเล็กน้อย"ได้เลย รู้แล้ว"

"ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปกันเถอะ"

เถียนเถียนกระโดดลงจากโซฟา จูงมือของเขาเดินไปยังห้องอาหาร