ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 133

บทที่ 133 ร้ายเงียบ

“เป็นบ้าอะไรกัน! เรื่องแต่งงานของหนูไปหนักบนศีรษะพวกคุณตั้งแต่เมื่อไหร่”

เจียงสื้อสื้อรู้มาตลอดว่าตระกูลนี้หน้าไม่อาย แต่ไม่คิดว่าจะไร้ยางอายจนถึงขนาดนี้ ถึงขนาดจะให้เธอแต่งกับชายอายุสี่สิบกว่า ไม่รู้ว่ากำลังวางแผนคิดจะทำอะไรกันอยู่

เจียงนวลนวลเอ่ยปากพร้อมรอยยิ้ม “พี่สื้อสื้อจะพูดแบบนี้ไม่ได้นะ ดูสิ คุณพ่อเขาเป็นห่วงชีวิตบั้นปลายของพี่ อยากให้พี่มีความสุข ฉันรู้ว่าถึงแม้พี่จะชอบคุณจิ้น แต่พี่ก็เห็นนี่ว่าคุณจิ้นเขาไม่แม้แต่จะดูแลพี่ด้วยซ้ำ เขาไปแต่งกับคุณหนูซูนู่น! เมื่อคืนพวกเรายังเห็นสองตระกูลเขานั่งกินข้าวด้วยกันอยู่เลย เห็นว่าคุยกันเรื่องแต่งงานนะ!”

เจียงเจิ้นพูดขึ้นบ้าง “ใช่ สื้อสื้อเราเองก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว ถึงวัยที่จะมีครอบครัวสักที ตระกูลจิ้นน่ะเราอย่าไปพยายามเลย พ่อกับผอ.เลี๋ยงรู้จักกันมานาน พ่อเชื่อว่าเขาจะต้องดีกับลูกแน่นอน”

พูดกันตามตรง เจียงเจิ้นแสดงออกราวกับพ่อที่รักลูกคนนึง คนที่ไม่รู้ก็คงหลงคิดว่าเขาทำเพื่อให้ลูกตัวเองได้ดี

สีหน้าของเจียงสื้อสื้อเปลี่ยนเป็นดำทะมึน เธอมองคนพวกนี้แล้วรู้สึกขยะแขยงสิ้นดี จึงพูดเสียงเย็นยะเยียบ “พวกคุณก็เลยเอาตัวเองเป็นที่ตั้งโดยการหาคู่ให้ ยิ่งไปกว่านั้นคืออีกฝ่ายเป็นผู้ชายแก่ๆ”

เลี๋ยงห้าวเทียนได้ยิน สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กๆ แต่เพราะเขาชอบเจียงสื้อสื้ออยู่ไม่น้อย จึงเก็บความไม่พอใจไว้แล้วพูด “คุณหนูเจียง ถึงผมจะอายุมากไปหน่อย แต่ผมดูแลทุกคนดีมากจริงๆ โดยเฉพาะกับคนในครอบครัว ผมรับประกันเลยว่าแต่งงานกับผมคุณจะต้องมีความสุขแน่ คุณอยากได้อะไรผมจะให้คุณทุกอย่าง”

“ใช่ สื้อสื้อดูสิผอ.เลี๋ยงดีขนาดไหน! แต่งให้เขามีอะไรไม่ดี”

เจียงสื้อสื้อมองดูคนเหล่านี้ เธออธิบายไม่ได้ว่าในใจตอนนี้กำลังโมโหมากขนาดไหน เธอหันไปพูดกับเลี๋ยงห้าวเทียน “ต้องขอโทษด้วยนะคะ ผอ.เลี๋ยง ฉันมันก็แค่ลูกสาวที่ถูกตระกูลเจียงทอดทิ้งไปตั้งแต่ห้าปีที่แล้ว ขอบคุณที่คุณเอ็นดูฉัน แต่ไม่ว่าตระกูลเจียงกำลังคิดจะทำอะไรอยู่ ฉันก็ไม่สมกับคุณหรอกค่ะ คนระดับคุณถ้าอยากได้อะไรก็คงหามาได้ไม่ยาก เพราะงั้นอย่ามาเสียเวลากับฉันเลยค่ะ แล้วก็ หวังว่าต่อไปคุณอย่ากลายเป็นแค่หมากตัวนึงให้คนอื่นเดินเกมอีก”

เจียงสื้อสื้อชัดเจนดีทุกอย่าง การที่ตระกูลเจียงหาคู่ให้เธอ นั่นคงเป็นเพราะเลี๋ยงห้าวเทียนมีผลประโยชน์อะไรบางอย่างที่พวกเขาต้องการ

คนตระกูลนี้ก็ยังหน้าไม่อายเหมือนเดิม

คงมีแต่เลี๋ยงห้าวเทียนที่ซื่อบื้อหลงเข้าใจว่าเจียงเจิ้นแค่อยากจะยกลูกสาวแต่งให้เขาจริงๆ

พูดจบ สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนจนดูไม่ได้ โดยเฉพาะเลี๋ยงห้าวเทียนที่รีบถามขึ้นมาทันที “ผอ.เจียง นี่มันอะไรกัน? ไหนบอกว่าเป็นลูกสาวสุดรักไม่ใช่หรอ”

ทำไมจู่ๆก็กลายเป็นลูกสาวที่ถูกทอดทิ้งไปตั้งแต่ห้าปีที่แล้วได้ เลี๋ยงห้าวเทียนก็ไม่ใช่คนโง่ เขาพอจะดูออกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเจียงสื้อสื้อกับตระกูลเจียงไม่ดีเลยสักนิด แต่คนในตระกูลเจียงกลับอยากยกเธอให้แต่งงานกับเขา เลี๋ยงห้าวเทียนเข้าใจเหตุผลอย่างถ่องแท้ก็ในตอนนี้เอง

เจียงเจิ้นเองก็ไม่คาดคิดว่าเจียงสื้อสื้อจะพูดสิ่งเหล่านี้ออกมาท่ามกลางทุกสายตา เขาโมโหจนตัวสั่นไปหมด เขาฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าของเจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อไม่ทันได้ตั้งตัว ความเจ็บแสบแผ่ซ่านไปทั้งใบหน้า ก่อนจะตามมาด้วยเสียงของเจียงเจิ้น

“แกมันก็แค่ของเล่นที่เขาสนุกด้วยชั่วคราว หลงคิดว่าคุณจิ้นเขามีใจให้ ถึงได้วิ่งตามเขาต้อยๆทั้งวัน แกทรยศฉันที่เป็นพ่อเพราะเขาทุกครั้ง เจียงสื้อสื้อ แกอย่าลืมว่ายังไงแกก็นามสกุลเจียง มีคนระดับผอ.เลี๋ยงมาชอบก็บุญหัวแกมากแล้ว!”

หลังพูดจบ เจียงเจิ้นก็รีบอธิบายกับเลี๋ยงห้าวเทียน “ผอ.เลี๋ยงเรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณเข้าใจ ลูกผมคนนี้มันดื้อไปหน่อย ก่อนหน้านี้เรามีเรื่องเข้าใจผิดกัน แต่หลายปีที่ผ่านมาคนในตระกูลเจียงก็เป็นห่วงเธออยู่ตลอด พวกเราแค่หวังดีอยากให้คู่ครองดีๆให้ก็เท่านั้น แล้วเราก็วางใจถ้าจะยกเธอให้ผอ.เลี๋ยง แต่...”

เลี๋ยงห้าวเทียนฟังจนไม่รู้ว่าตอนนี้เขาควรจะเชื่อใครดี

เจียงสื้อสื้อกุมใบหน้า เธอแสยะยิ้มมุมปาก หลายปีมานี้คนในตระกูลเจียงเป็นห่วงเธออยู่ตลอด? แถมยังอยากหาคู่ครองดีๆให้เธอ?