ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 134

บทที่ 134 วิธีปกป้องในแบบของเขา

เห็นหลานซือเฉินอุ้มเจียงนวลนวลเตรียมจะเดินจากไป เจียงสื้อสื้อเดินเข้ามาขวางทาง เธอปรายตามองเจียงนวลนวลที่อยู่ในอ้อมกอดของหลานซือเฉิน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “กล้าเปิดกล้องวงจรปิดไหมล่ะ ว่าตกลงฉันเป็นคนผลักหรือเปล่า? ฉันไม่ได้แตะตัวหล่อนตัวซ้ำ”

คนตระกูลเจียงเป็นฝ่ายหาเรื่องเธอหลายต่อหลายครั้ง ครั้งนี้เจียงนวลนวลใส่ร้ายเธอ เจียงสื้อสื้อจะไม่ทนอีกต่อไป

ท่ามกลางสายตาคนมากมายขนาดนี้ เธอจะต้องทวงคืนความบริสุทธิ์ของตัวเอง

สายตาของหลานซือเฉินลุ่มลึกอย่างถึงที่สุด “เจียงสื้อสื้อ ยังจะเล่นลิ้นอีกหรอ คนที่นี้มีใครไม่เห็นบ้างว่าเธอเป็นคนผลักนวลนวล นวลนวลก็แค่จะเข้าไปดึงแขนโน้มน้าวให้เธอขอโทษพ่อ ต้องทำกันขนาดนี้หรอ?”

“ฉันถามว่ากล้าดูกล้องวงจรปิดหรือเปล่า?”

เมื่อกี้ตอนที่เจียงนวลนวลเข้ามาแตะตัวเธอ เธอก็รีบหลบทันที เธอไม่ได้แม้แต่จะแตะต้องยัยนั่นด้วยซ้ำ จะไปผลักได้ยังไง

เจียงนวลนวลเห็นเจียงสื้อสื้อมีท่าทีเอาจริง เธอก็เกิดไม่มั่นใจขึ้นมา เดิมทีตั้งใจจะทำให้เจียงสื้อสื้อขายหน้าท่ามกลางผู้คน ตอนนี้ก็เป็นไปตามที่เธอต้องการแล้ว ก็ควรจะออกจากตรงนี้สักที

แต่ใครจะคิด เจียงสื้อสื้อที่ฝืนทนกล้ำกลืนมาตลอด จู่ๆวันนี้เกิดอยากจะให้เปิดกล้องวงจรปิด เจียงนวลนวลที่รู้ความจริงอยู่แก่ใจ ถ้าเปิดกล้องวงจรปิดออกมา เธอก็พอจะจินตนาการสายตาของทุกคนที่จะมองมาทางเธอได้

ไม่ จะให้เปิดกล้องวงจรปิดไม่ได้เด็ดขาด

เจียงนวลนวลทำท่ากุมท้องพร้อมกับพูดและทำสายตาอ่อนแอ “พี่ซือเฉิน เรารีบไปโรงพยาบาลดูลูกกันก่อนเถอะ?”

เจียงสื้อสื้อยกยิ้มเย็นชาที่มุมปาก เธอมองแผนของเจียงนวลนวลออกจนหมด ขึงพูดเสียงนิ่งๆ “ทำไม? แค่กล้องวงจรปิดยังไม่กล้าเปิดดู หรือกลัวอะไรกันแน่?”

เจียงนวลนวลหน้าชา ในดวงตาเผยความกังวลชัดเจน

เสิ่นซูหลันเห็นดังนั้น จึงเดินขึ้นมาผลักเจียงสื้อสื้อ ก็จะอ้าปากโดยวาย “เจียงสื้อสื้อ จิตใจเธอมันทำด้วยอะไร? ไม่เห็นหรือไงว่าน้องสาวตัวเองเจ็บปวดขนาดไหน คืนนี้แกจะให้น้องตัวเองแท้งให้ได้เลยใช่ไหมถึงจะพอใจ?”

คืนนี้เจียงสื้อสื้อใส่รองเท้าส้นสูง พอถูกเสิ่นซูหลันผลักโดยไม่ทันตั้งตัว ร่างทั้งร่างเสียการทรงตัว เธอเซไปด้านหลัง สั่นคลอนไปทั้งร่าง...

และที่ด้านหลงเธอ เป็นโต๊ะตั้งหอแชมเปญ ที่มีแก้วนับร้อยวางเรียงอยู่...

เสียงกรี๊ดร้องดังมาจากทั่วบริเวณ เธอล้มลงในสถานการณ์แบบนี้ ก็พอจะเดาได้ว่าจะต้องถูกเศษแก้วบาดไปทั้งตัว เจ็บแสบเกินกว่าใครจะจินตนาการได้

ในสายตาของเจียงนวลนวลเต็มไปด้วยความสะใจ เธอเบิกตามองภาพตรงหน้า

เจียงสื้อสื้อตกใจถึงขีดสุด เธอพยายามจะจับอะไรไว้เพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยว แต่ก็ไม่ทัน...

ขณะที่คนรอบข้างกำลังกรี๊ดร้องเสียงดัง เสี้ยววินาทีจุดเปลี่ยนสำคัญ เจียงสื้อสื้อคิดว่าตัวเองจบเห่แล้ว แต่วินาทีนี้เอง เธอรู้สึกได้ถึงแรงจากมือใหญ่ดึงตัวของเธอเข้าไปในอ้อมกอด เธอถึงได้ปลอดภัยในทันใด

ร่างของเธอแนบชิดกับอ้อมอกแข็งแรง จมูกสูดดมกลิ่นที่คุ้นเคย เจียงสื้อสื้อรู้สึกโล่งใจขึ้นมา

ไม่ต้องสงสัย คนที่ช่วยเธอไว้ ก็คือจิ้มเฟิงเฉิน

เจียงสื้อสื้อยังอยู่ในสภาวะตกใจขวัญไม่เข้าที่ โชคดีที่เธอไม่ได้รับบาดเจ็บ

จิ้นเฟิงเฉินมีสีหน้าไม่ดีนัก ร่างชายหนุ่มแผ่ซ่านไปด้วยรังศีทะมึน เขาโอบเจียงสื้อสื้อ ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำจะเอ่ยขึ้น “ไม่เป็นไรนะ?”

เจียงสื้อสื้อส่ายหน้า ในใจของเธอสับสนเป็นอย่างมาก จากตอนแรกที่ตั้งใจว่าเจอเย่เจี่ยนหยางแล้วจะขอตัวกลับ แต่คิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

ทุกครั้งที่เธอคิดว่าตัวเองกำลังจะจบเห่แน่นอนแล้ว ก็เป็นเขาที่ปรากฏตัวขึ้นทุกที เจียงสื้อสื้อก้มหน้าหลับตา เสียงของจิ้นเฟิงเฉินดังขึ้นอีกครั้ง