ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1334

ตั้งแต่เจียงสื้อสื้อกับเด็กๆ กลับไปที่เมืองจิ่นนั้น ทั้งบ้านใหญ่ตระกูลฟางก็ได้เงียบเหงาไปไม่น้อย

ซ่างหยิงก็ได้พูดบ่นเป็นบางครั้งบางคราวว่า "ช่วงที่สื้อสื้ออยู่ดีกว่ามากเลย"

ตอนนี้ไม่มีคนที่สามารถอยู่เป็นเพื่อนคุยกับเธอแล้ว เธอก็เลยไปที่โรงพยาบาล ไปอยู่เป็นเพื่อนฟางเสว่มั่นบ่อยๆ

วันนี้ ตอนที่เธอกำลังออกจากบ้านนั้น เย่เสี่ยวอี้ก็มา

"คุณป้าค่ะ ขอโทษด้วยนะนะ หนูไม่รู้ว่าคุณป้าจะออกจากบ้าน ไม่อย่างนั้นหนูก็ไม่มาแล้ว" เย่เสี่ยวอี้ก็ได้เห็นเธอที่แต่งตัวเหมือนจะออกไปข้างนอก ก็ได้รีบพูด

ซ่างหยิงหัวเราะแล้วพูด "ไม่เป็นไรจ้ะ หนูมาก็ได้มีคนมาอยู่คุยเป็นเพื่อนป้าพอดี ป้าก็ไม่ต้องออกไปแล้ว"

เย่เสี่ยวอี้ยิ้ม แล้วก็ได้เอาของขวัญที่เอามาด้วยส่งไป "คุณป้าคะ สองวันก่อนหนูไปต่างประเทศมา เห็นว่าผ้าพันคออันนั้นเหมาะกับคุณป้ามากๆ หนูก็เลยซื้อมาเป็นของขวัญให้ท่าน"

"จริงเหรอจ๊ะ?" ซ่างหยิงก็ได้รับมา เปิดมาดู ตาก็ได้เป็นประกายทันที "สวยมากจริงๆ"

"เนื้อบางก็สวมสบายมากๆ นะคะ" เย่เสี่ยวอี้พูด

ความชอบใจของซ่างหยิงก็ได้แสดงบนใบหน้า "ป้าชอบมากๆ แต่ว่าให้หนูต้องเสียเงินแล้ว"

"คุณป้าคะ ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้หรอกค่ะ ต่อไปพวกเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว"

พูดซะซ่างหยิงยิ้มปากไม่หุบเลย "ใช่ๆๆ ต่อไปก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว"

เธอก็ได้จูงมือเย่เสี่ยวอี้เดินเข้าไปข้างใน "รีบมานั่ง วันนี้ก็อยู่ทานข้าวที่นี่ ยู่เชินก็กลับมา ถึงตอนนั้นให้เขาส่งหนูกลับไป"

"ขอบคุณค่ะคุณป้า" เย่เสี่ยวอี้ก็ได้ยิ้มอย่างเขินอาย

กับว่าที่ลูกสะใภ้นั้น ซ่างหยิงยิ่งดูก็ยิ่งชอบ แทบที่อยากจะให้ลูกชายขอเธอแต่งเข้าบ้านวันนี้เลย

......

ใกล้เวลาเลิกงาน ฟางยู่เชินก็ได้รับสายจากคุณแม่

"ยู่เชิน ลูกจะกลับมาเมื่อไหร่?"

ฟางยู่เชินมองเวลาบนล่างขวาจอคอมสักพัก ตอบกลับไปว่า "น่าจะประมาณทุ่มหนึ่งครับ"

"งั้นลูกเลิกงานแล้วก็ตรงกลับบ้านเลย เข้าใจไหม? ไม่ต้องไปไหนแล้ว!"

ได้ยินคุณแม่พูดแบบนี้ ฟางยู่เชินก็ได้ขำหยอกไปว่า "แม่ครับ แม่กำลังเตรียมอาหารมื้อใหญ่รอรับผมกลับบ้านเหรอ?"

"ไม่เพียงแค่มื้อใหญ่ ยังมีเซอร์ไพรส์รอลูกด้วย"

"เซอร์ไพรส์?" ฟางยู่เชินขมวดคิ้ว

"ยังไงซะลูกกลับมาก็รู้แล้ว"

พูดจบ สายก็ถูกตัดไป

ฟางยู่เชินก็ได้ขำออกมาอยากอดไม่อยู่ ตั้งแต่พวกสื้อสื้อกลับไปนั้น คุณแม่ก็ได้มีอารมณ์ที่หมองหม่นไม่น้อยอย่างเห็นได้ชัด วันนี้ก็ยังเป็นครั้งแรกเลยที่เธอหัวเราะอย่างมีความสุขแบบนี้

จะเป็นเรื่องดีอะไรกันแน่?

อยู่ๆ ในหัวของเขาก็ได้มีความคิดหนึ่งขึ้น รอยยิ้มบนใบหน้าก็ได้แข็งไป

เขาได้ขมวดคิ้ว คงไม่ใช่เพราะเย่เสี่ยวอี้มาที่บ้านแล้วนะ?

เซอร์ไพรส์ที่คุณแม่พูดคงไม่ได้เป็นเย่เสี่ยวอี้?

คิดถึงตรงนี้ เขาก็ได้เอาโทรศัพท์ออกมาแล้วก็โทรไปหาพ่อบ้าน จากการสอบถาม เป็นเย่เสี่ยวอี้จริงๆ ด้วย

พอวางสายไป ฟางยู่เชินก็ได้ถอนหายใจยาวๆ ในใจรู้สึกโชคดีมากๆ

โชคดีที่โทรกลับไปถามให้เรียบร้อยแล้ว ไม่อย่างนั้นรอให้เขากลับบ้าน อยากจะหนีก็ยากแล้ว

บ้านนี่กลับไม่ได้แล้ว

งั้นก็ไปหาเวยเวย

ตอนที่รับสายของฟางยู่เชิน เหลียงซินเวยก็กำลังเตรียมมื้อค่ำพอดี พอได้ยินว่าเขาจะมา ก็ได้รนเล็กน้อย "พี่ทำไมไม่พูดกับฉันก่อนค่ะ ที่บ้านไม่มีกับข้าวแล้ว"

"นี่เธอไม่ต้อนรับผมเหรอ?" ฟางยู่เชินถาม

"เปล่า ก็แค่......"

ฟางยู่เชินหัวเราะเบาๆ ถาม "เธอกับอานอานกินอะไร?"

"มะเขือเทศบะหมี่ไข่ค่ะ" เหลียงซินเวยมองน้ำที่เดือดในหม้อ ก็ได้ตอบไปตรงๆ

"ต้มเผื่อให้ผมชามหนึ่ง ผมเลิกงานแล้วก็ไป"