ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1335

พอฟางยู่เชินวางสายไป ก็ได้ถอนหายใจยาวๆ

โชคดีที่คุณแม่ไม่ได้เจออะไรที่ผิดปกติ ไม่อยากนั้นไม่จบง่ายๆ แน่ๆ

ในที่สุดก็ได้กินบะหมี่อย่างสบายใจแล้ว

ไปถึงที่บ้านเหลียงซินเวย พออานอานเห็นเขาเข้ามา ขาสั้นๆ ก็ได้วิ่งไปหาเขาทันที เสียงที่สดใสพูดว่า "คุณอาฟาง"

ฟางยู่เชินก็ได้ยื่นมือไปลูบหัวเขา ยิ้มพูด "การบ้านทำเสร็จหรือยังครับ?"

อานอานพยักหน้า "ทำเสร็จแล้วครับ"

"หิวแล้วใช่ไหมคะ?" เหลียงซินเวยถาม

"นิดหน่อย ต้มเสร็จแล้วเหรอ? ฟางยู่เชินถามไป แล้วก็มองไปทางห้องครัวไป

"เดี๋ยวก็เสร็จแล้วค่ะ พี่ไปล้างมือก่อน"

พูดจบ เหลียงซินเวยก็ได้หันไปเดินเข้าไปในห้องครัว

ฟางยู่เชินมองเธอเดินเข้าห้องครัว ถึงได้ก้มหน้ามองอานอาน "ปะ พวกเราไปล้างมือกับเถอะ"

"ครับ"

สองคนก็ได้เดินตามกันไปล้างมือ

ต้มบะหมี่เสร็จ เหลียงซินเวยก็ได้ตักบะหมี่ชามใหญ่ให้ฟางยู่เชิน

"ทำไมเยอะขนาดนี้?" ฟางยู่เชินอึ้งไป

"พี่ทำงานมาเหนื่อยขนาดนี้ กินเยอะๆ หน่อย"

ก็ไม่รู้ว่าตัวเองตาฝาดไปหรือเปล่า เหลียงซินเวยรู้สึกว่าเขาผอมไปแล้วนิดหน่อย

ฟางยู่เชินก็ได้ขำออกมา "ถ้าเธอเลี้ยงแบบนี้ ผมอาจจะอ้วนเป็นหมูไปเลยก็ได้"

"นั่นมันต้องกินทุกวันนะคะถึงจะอ้วน"

เหลียงซินเวยก็ได้ยกชามแล้วเดินออกจากห้องครัว

ฟางยู่เชินเดินตามหลัง ครึ่งหนึ่งก็ได้พูดล้อเล่นอีกครึ่งก็ได้พูดจริงจังว่า "พวกเราแต่งงานแล้ว ผมก็ได้กินทุกวันแล้วไม่ใช่เหรอ?"

ฝีเท้าของเหลียงซินเวยได้นิ่ง จากนั้นก็ได้เดินไปข้างหน้าต่อ "พวกเราพึ่งอยู่ด้วยกันนานเท่าไหร่เองคะ แต่งงานมันเร็วไป"

น้ำเสียงของเธอได้นิ่งมาก แต่ว่าในใจก็ได้มีคลื่นกระหน่ำอยู่

แม่ของเขาไม่เห็นด้วยที่พวกเขาคบหากัน เรื่องแต่งงาน ไม่มีทางที่จะเป็นไปได้

"เร็วไปตรงไหน ตอนนี้มีการแต่งงานสายฟ้าแลบอยู่ไม่ใช่เหรอ? พวกเราสามารถลองดูได้"

เหลียงซินเวยก็ได้วางชามไปบนโต๊ะ หันไป มองเขานิ่งๆ "ยู่เชิน พี่พูดจริงเหรอ หรือว่ากำลังพูดล้อเล่นอยู่?"

ฟางยู่เชินสีหน้าจริงจัง "เธอมองว่าท่าทางของผมแบบนี้เป็นการล้อเล่นเหรอ?"

เหลียงซินเวยส่ายหน้า

เขาก็ได้หัวเราะเบาๆ "เธอทำไมโง่ขนาดนี้? ผมกำลังขอเธอแต่งงาน เธอฟังไม่ออกเหรอ?"

เหลียงซินเวยเงียบไปไม่กี่วิ ก็ได้เปลี่ยนเรื่อง "รีบกินเถอะค่ะ ไม่อย่างนั้นบะหมี่ก็อืดแล้ว ฉันไปเรียกอานอาน"

พูดจบ เธอก็ได้รีบเดินไปที่ห้องของอานอาน

มองแผ่นหลังของเธอ คิ้วของฟางยู่เชินก็ได้ขมวด นี่เธอกำลังหนีเหรอ?

เข้าไปในห้อง เหลียงซินเวยก็ได้หยุดลง จมูกได้ตัน แววตาก็ได้มีน้ำตาคลอขึ้น

เธอจะไปกล้าคิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะมีตอนจบที่สวยได้ยังไง?

คิดถึงเรื่องที่แม่ของเขาพูดพวกนั้น ก็เหมือนว่ามีคนได้มาบีบคอของเธอ ทรมานจนหายใจไม่ออก

"แม่ครับ แม่เป็นอะไรไป?" อานอานก็ได้เดินไปตรงหน้าของเธอ พบว่าเธอนั้นไม่ปกติ ก็ได้ถามอย่างเป็นห่วง

เหลียงซินเวยก็ได้ดึงสติกลับมาทันที ยกมือไปเสร็จน้ำตา แล้วก็ฝืนยิ้มออกมา พูด "ไม่เป็นไรค่ะ เมื่อกี้แม่หั่นหัวหอมแล้วแสบตาค่ะ"

"แสบมากไหมครับ?" อานอานถามต่อ

เหลียงซินเวยส่ายหน้า "ไม่แสบแล้วค่ะ รีบออกไปกินบะหมี่กันเถอะ"

"กินบะหมี่แล้ว"

พออานอานได้ยิน ดีใจแล้ววิ่งออกไป

รอยยิ้มบนใบหน้าของเหลียงซินเวยก็ได้ค่อยๆ หายไป เธอก็ได้สูดหายใจเข้าลึกๆ ถึงได้ค่อยๆ เดินออกไป

ฟางยู่เชินนั่งอยู่ที่ห้องครัว มองเธอเดินมา รอเดินเข้ามาใกล้ ก็ได้เห็นว่าตาเธอได้แดงก่ำทันที