ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1336

"งาน?"

ฟางยู่เชินขมวดคิ้ว "นี่เกี่ยวอะไรกับเรื่องงานของเธอ?"

อยู่ๆ เหลียงซินเวยก็ตั้งตัวได้ ก็ได้รีบมองลงอย่างร้อนรน พูด "ไม่มีอะไรค่ะ คิดซะว่าฉันพูดไปเลื่อย"

เธอไม่อยากให้ระหว่างเขากับพ่อแม่ของเขามีปัญหา

"ไหนๆ ก็ไม่มีอะไร งั้นทำไมเธอไม่ยอมที่จะแต่งงานกับผม?" ฟางยู่เชินถาม

"รอให้พ่อแม่ของพี่ยอมรับในตัวฉันก่อน ฉันก็แต่งงานกับพี่"

ถึงแม้ว่าพูดแบบนั้น แต่ว่าเหลียงซินเวยรู้ดี นี่มันไม่มีทางที่จะเป็นไปได้

"ได้ งั้นพวกเราก็รอจนถึงวันนั้น"

ฟางยู่เชินก็ไม่ค่อยอยากที่จะบังคับเธอ อีกอย่างเขานั้นก็ควรที่จะคิดหาวิธีที่จะทำให้พ่อแม่ยอมรับเวยเวย

เขาก็ได้เช็ดน้ำตาของเธอ ยิ้มพูด "รออีกสองวันผมว่างแล้ว พาเธอกับอานอานไปเที่ยวกัน"

เหลียงซินเวยพยักหน้า "ค่ะ"

......

ฟางยู่เชินกลับไปถึงบ้าน เป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว

เย่เสี่ยวอี้ได้กลับไปแล้ว พ่อแม่ก็ได้ขึ้นไปพักผ่อนแล้ว

เขาก็ได้ถอนหายใจยาวๆ ถือว่าหลบพ้นไปที

เขาก็ได้ค่อยๆ ขึ้นไปชั้นบน เปิดประตูห้อง กลับคิดไม่ถึงว่าไฟในนั้นได้สว่างอยู่ คุณแม่ก็ได้นั่งอยู่บนโซฟา

ฟางยู่เชินตกใจไปเลย เดินไป ถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่รู้จะทำยังไง "แม่ครับ แม่ทำไมยังไม่นอน?"

ซ่างหยิงมองเขาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก "ยอมรับมาตรงๆ ลูกไปไหนมา?"

"ผมก็ได้โทรประชุมอยู่ที่บริษัทไงครับ" ฟางยู่เชินก็ได้หลบตาเธอ จับจมูกแล้วก็พูด

"ลูกกำลังโกหก" ซ่างหยิงได้พูดออกไปอย่างมั่นใจ

ใจของฟางยู่เชินก็ได้ตกใจ ก็ได้รีบปฏิเสธ "เปล่าครับ"

"แม่เป็นแม่แก เข้าใจแกที่สุด" ซ่างหยิงก็ได้ลุกขึ้น หรี่ตา "ลูกตั้งแต่เล็กจนโต พอโกหกก็จะจับจมูกเป็นนิสัย"

ได้ยินแบบนั้น ฟางยู่เชินก็ได้รีบวางมือลง "แม่ครับ แม่คิดมากไปแล้ว จมูกผมก็แค่คันเล็กน้อย"

"ลูกไปหาเหลียงซินเวยแล้ว ใช่ไหม?" ซ่างหยิงก็ได้ถามออกไปตรงๆ

ฟางยู่เชินก็ได้ก้มหน้าลง ไม่พูดอะไร

ยอมรับแล้ว

ซ่างหยิงก็ได้โมโหจนหัวเราะ ก็ได้ใช้นิ้วไปจิ้มที่หน้าผากของเขา "เด็กนี่ แกกล้าที่จะคิดว่าคำพูดของแม่เป็นลมทวนหูเหรอ? แม่บอกลูกแล้วว่าต้องตัดขาดกับเหลียงซินเวยอย่างเด็ดขาด ลูกทำได้หรือยัง?"

"แม่ครับ!" ฟางยู่เชินเงยหน้า มองหน้าเขาด้วยสีหน้าที่หนักแน่น "ผมกับเวยเวยรักกันอย่างจริงใจ แม่ก็ยอมรับพวกเราเถอะครับ"

"ไม่มีทาง! ไม่มีทางแน่นอน!" ซ่างหยิงก็ได้พูดออกไปอย่างเด็ดขาด "ลูกสะใภ้ที่แม่ยอมรับมีแค่เสี่ยวอี้คนเดียวเท่านั้น"

"ผมไม่ได้ชอบเธอ" ฟางยู่เชินพูด "อีกอย่างพรุ่งนี้ผมก็จะทำการแถลงข่าว ยกเลิกสัญญาแต่งงานสองตระกูล"

"ฟางยู่เชิน!" ซ่างหยิงก็ได้โมโหจนตัวสั่น

เห็นว่าคุณแม่ได้โมโหขนาดนี้ ท่าทางของฟางยู่เชินก็ได้อ่อนลง พูดเสียงเบาว่า "แม่ครับ ผมกับเย่เสี่ยวอี้ไม่เหมาะสมกันจริงๆ อีกอย่างที่เขาพูดกันว่าแตงที่ฝืนเด็ดมามันไม่หวาน เพื่อความสุขทั้งชีวิตของผม เรื่องแต่งงานร่วมกันนี้ก็ช่างมันไปเถอะครับ"

"ไม่มีทาง" ซ่างหยิงก็ได้พูดสามคำนี้ออกไปจากปากอย่างเด็ดขาด พูดไปว่า "ลูกต้องแต่งงานกับเสี่ยวอี้ แม่กับพ่อของลูกก็ทำเพื่อลูก"

ฟางยู่เชินก็ได้หัวเราะเบาๆ "แม่ไม่จำเป็นต้องใช้คำว่าทำเพื่อผม แล้วมาเติมเต็มความเห็นแต่ตัวของพวกท่านหรอกครับ"

พอได้ยินคำนี่ ความโมโหที่ซ่างหยิงพยายามสงบลงก็ได้ระเบิดอีกครั้ง "ความเห็นแต่ตัวอะไร? พวกเราก็ทำเพราะให้ลูกยืนที่ฟางซื่อกรุ๊ปอย่างมั่นคง เจอกับความกดดันของพวกผู้บริหารน้อยหน่อย"

"ลูกทำไมถึงได้ไม่เข้าใจในสิ่งที่แม่กับพ่อของลูกทำล่ะ?"

ซ่างหยิงโมโหจนร้องไห้ออกมา

ฟางยู่เชินก็ได้ถอนหายใจ "แม่ครับ หรือว่าความสุขของผมมันไม่สำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ?"