ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊?! นิยาย บท 1337

เหลียงซินเวยก็ได้รีบไปที่ร้านอาหารที่ซ่างหยิงบอก พอเข้าไป ก็มีพนักงานเข้ามาถาม "ไม่ทราบว่าเป็นคุณเหลียงไหมคะ?"

เธอก็ได้รีบพยักหน้า "ค่ะ ฉันเอง"

"เชิญตามฉันมาค่ะ"

พนักงานก็ได้นำทางข้างหน้า พาเธอไปที่ห้องอาหารชั้นสอง

"นายหญิงฟางรอคุณอยู่ข้างในค่ะ"

พูดประโยคนี้จบ พนักงานก็ได้เดินลงไป

เหลือเหลียงซินเวยยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องอาหารคนเดียว

ในใจของเธอได้กลัว แต่ว่านึกถึงเป้าหมายที่ตัวเองมา ก็ได้เปิดประตูอย่างไม่ลังเล เดินเข้าไป

พออานอานเห็นเธอ ก็ได้รีบลุกขึ้นวิ่งไป "แม่ครับ แม่ทำไมถึงพึ่งมา? ผมกินเค้กก้อนใหญ่ไปหมดแล้ว"

"จริงเหรอคะ?" เหลียงซินเวยเก็บสีหน้า ก้มตัวช่วยเขาเช็ดครีมบนมุมปากเขาอย่างอ่อนโยน ถึงเงยหน้ามองซ่างหยิงที่นั่งบนโซฟา

ซ่างหยิงก็ได้มองเธอ สีหน้านิ่งเรียบ มองความรู้สึกไม่ออก

"คุณน้าค่ะ ถ้าไม่มีธุระอื่นแล้ว ฉันก็ขอพาตัวอานอานกลับไปก่อน" ใจของเหลียงซินเวยคิดอยากที่จะออกไปตลอด ไม่อยากที่จะอยู่คุยกับเธอเรื่องความรู้สึกของตัวเองกับยู่เชินเลย

"มานั่งเถอะ"

ตอนที่เหลียงซินเวยเตรียมที่จะหันตัวนั้น ซ่างหยิงก็ได้ส่งเสียง

ในใจของเหลียงซินเวย "ตึกตัก" ไปที มือที่ได้จูงมืออานอานก็ได้ค่อยๆแน่นขึ้น มุมปากก็ได้มีรอยยิ้มแบบฝืนๆ "คุณน้า ฉันไม่นั่งแล้วค่ะ คุณมีอะไรอยากที่จะพูดก็พูดมาเถอะ"

ซ่างหยิงมองเธอสักพัก ก็ได้ย้ายสายตามองไปทางอานอาน เหมือนยิ้มแต่ก็ไม่ "ลูกชายเธอเป็นเด็กดีรู้เรื่อง"

"ขอบคุณค่ะ" เหลียงซินเวยไม่รู้ว่าเธอคิดจะทำอะไรกันแน่ ในใจก็ได้มีกำแพงหลายชั้นขวางไว้

"เธอได้เลี้ยงดูเขาคนเดียวต้องลำบากมากจริงไหม"

"ยังดีค่ะ อานอานเป็นเด็กดี เพราะงั้นฉันไม่ได้ลำบากมาก"

ได้ยินแบบนั้น ซ่างหยิงหัวเราะเบาๆ "เลี้ยงเด็กคนหนึ่งมันไม่ง่าย ทำไมจะไม่ลำบากล่ะ?"

"จำตอนที่ฉันคลอดยู่เชินเสร็จ การใส่ใจทั้งหมดก็ได้อยู่บนตัวเขา แทบที่จะเอาของที่ดีที่สุดในโลกนี้ให้กับเขาทั้งหมด หลายปีมานี้ เขาก็ได้โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่ได้ทำให้ฉันกับพ่อของเขาผิดหวัง กลายเป็นลูกชายที่เก่งที่สุดในใจของพวกเรา"

"แน่นอนลูกชายที่เก่งขนาดนี้ พวกเราก็ได้เตรียมภรรยาที่ดีที่สุดให้เขาแน่นอน ให้ชาตินี้ของเขาได้อยู่อย่างมีความสุข"

เหลียงซินเวยได้ฟังเงียบๆ ในใจก็ได้มีความขมขื่นก่อตัว

ภรรยาที่ดีที่สุดในปากของเธอ คงเป็นเย่เสี่ยวอี้สินะ

"ฉันคิดว่า เวยเวยเธอต้องเขาใจความลำบากของฉันใช่ไหม"

เหลียงซินเวยสูดหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้า มองเธอแน่น "คุณน้าคะ ยกโทษที่ฉันต้องพูดไปตรงๆนะคะ ยู่เชินอยู่ด้วยกันกับคุณหนูเย่ไม่มีทางมีความสุขหรอกค่ะ"

พอซ่างหยิงได้ยินแบบนั้น สีหน้าก็ได้เคร่งเครียดลงไปเล็กน้อย

เหมือนว่าที่เธอได้พูดไปมากมายขนาดนี้แล้ว หล่อนยังไม่เข้าใจเลยแม้แต่นิด?

เหลียงซินเวยยิ้ม ก็ได้พูดต่อ "คุณน้าคะ คุณรู้จักลูกชายของคุณดีจริงเหรอ?"

"ฉันรู้จักลูกชายฉันดีหรือไม่ ไม่ถึงคิวเธอที่มาสงสัยฉัน!" ในหน้าซ่างหยิงเย็นลง สายตามองเธออย่างเยือกเย็น

"ได้ค่ะ ฉันไม่ควรที่จะสงสัยคุณ แต่ว่าฉันหวังว่าคุณนั้นสามารถที่จะยืนในจุดของยู่เชินมาคิด คิดว่าสิ่งที่เขาอยากได้มากที่สุดคืออะไรกันแน่?"

สีหน้าของซ่างหยิงก็ได้เครียดกว่าเดิม ถามด้วยเสียงเย็นชา "นี่เธอกำลังสั่งสอนฉันเหรอ?"

"คุณน้าคะ ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น" เหลียงซินเวยก็ได้รีบอธิบาย "ฉันก็แค่หวังว่าคุณสามารถที่ลองเปิดใจยอมรับฉัน ฉันกับยู่เชินต่างก็รักกันจริงๆค่ะ"

"โทษที ชาตินี้ฉันก็ไม่มีทางที่จะยอมรับเธอ!" ซ่างหยิงก็ได้พูดออกไปอย่างเด็ดขาด

เหลียงซินเวยหัวเราะเลย หัวเราะอย่างขมขื่นมากๆ "คุณน้า ฉันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"เธอไม่ได้แย่ แต่ว่าไม่เหมาะกับยู่เชิน" ซ่างหยิงคิดไปสักพัก ก็ได้พูดต่อ "วันนี้ฉันพาอานอานมาที่นี่ อยากที่จะบอกเธอว่า ถ้าเกิดเธอยังไม่ไปจากยู่เชิน ฉันก็ไม่มั่นใจว่าฉันจะทำอะไรออกมาได้บ้าง"

ได้ยินแบบนั้น เหลียงซินเวยขมวดคิ้ว "คุณน้า นี่คุณกำลังข่มขู่ฉันเหรอ?"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊?!