ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1338

เหลียงซินเวยคิดไปสักพัก ก็ตัดสินใจส่งอานอานไปที่บ้านของเพื่อน

จากนั้น ก็ได้ไปที่ซูเปอร์ไปซื้อผักมาเล็กน้อย กลับบ้านเตรียมมื้อค่ำ

ตั้งใจมากๆ

แต่ว่าก็เสียใจมากจริงๆ

นี่อาจเป็นเพราะ......นี่เป็นการทานอาหารมื้อสุดท้ายกับเขาล่ะมั้ง

ก่อนเลิกงาน ฟางยู่เชินก็ได้รับสายจากเหลียงซินเวย

"คืนนี้มาหาหน่อยได้ไหมคะ?"

ปลายสายก็ได้ยินเสียงที่ถามของเธอ

"ได้แน่นอน" ฟางยู่เชินไม่พูดอะไรก็ได้ตอบตกลงไป

"งั้นฉันรอพี่ค่ะ"

พูดคำนี้จบ ไม่รอให้ฟางยู่เชินตั้งตัวได้ สายก็ได้ถูกตัดไป

เธอเป็นอะไรไป?

ฟางยู่เชินเอาโทรศัพท์ลงมา มองจอโทรศัพท์ที่ดับไป คิ้วก็ได้ขมวด

พอเลิกงาน ฟางยู่เชินก็ได้เอาเสื้อนอก รีบเดินออกไป เกือบที่จะชนกับส้งหยาวที่อยู่ที่หน้าประตู

"ท่านประธานครับ คุณเลิกงานตอนนี้เหรอ?" ส้งหยาวถาม

ฟางยู่เชินเหล่มองเขาสักพัก "ไม่เลิกงาน หรือว่าจะอยู่มาทำโอทีเหรอ?"

"เปล่าครับ มีการประชุมโทรศัพท์สายหนึ่งที่ต้องการให้คุณเข้าร่วมครับ"

ฟางยู่เชินขมวดคิ้ว คิดถึงเหลียงซินเวยที่โทรมาแล้วก็มีท่าทางที่ไม่ปกติอย่างเห็นได้ชัดแบบนั้น เขาก็ได้พูดออกไปว่า "เลื่อนไปวันอื่น คืนนี้ฉันไม่ว่าง"

พูดจบ เขาก็ได้ก้าวที่ในลิฟต์

เจอกับช่วงเลิกงานพอดี รถได้ติดไปหลายครั้ง กว่าเขาจะถึงใต้ตึกบ้านเหลียงซินเวย

ตอนที่เหลียงซินเวยมองเห็นเขา ก็ได้มีรอยยิ้มอ่อนๆ ออกมา "พี่มาแล้ว"

"อืม ผมแล้ว"

ฟางยู่เชินเดินเข้าไป ก็ได้มองไปทางห้องอานอานสักพัก ถาม "อานอานล่ะ?"

"อานอานไม่อยู่บ้านค่ะ"

ได้ยินแบบนั้น ฟางยู่เชินก็ไม่ได้มีอะไรต้องกังวลพอดี ก็ได้กอดเอวของเธอ ออกแรงดึงเข้ามาให้อ้อมกอด ก้มหน้าจูบริมฝีปากที่แดงของเธอ

เหลียงซินเวยก็ได้ทำตาโต แววตาก็ได้เขียนคำว่าประหลาดใจเต็มไปหมด

แต่ว่าวิต่อมา เธอก็ได้ค่อยๆ หลับตา สองมือก็ได้วางที่แผ่นหลังที่กว้างของเขา ตอบจูบเขาอย่างไม่คุ้นเคย

อุณหภูมิรอบข้างก็ได้ค่อยๆ เพิ่มขึ้น ตอนที่เริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้นั้น ฟางยู่เชินก็ได้ผลักเหลียงซินเวยออกทันเวลา ก้มลง มองแววตาที่น่าหลงใหลของเธอ ก็ได้ด่าตัวเองเงียบๆ

แม่งเอ๊ย!

เกือบที่จะอดทนไม่อยู่แล้ว

กดความร้อนในร่างกายลง ริมฝีปากปากของฟางยู่เชินได้ยิ้ม "กินข้างหรือยัง?"

เหลียงซินเวยตั้งสติได้ ก็ได้รู้สึกตัวว่าเมื่อกี้พึ่งเกิดอะไรขึ้น ใบหน้าก็ได้แดงไปยัดหูเลยทันที หันไปไม่กล้าที่จะสบตาของเขา "ยังค่ะ รอพี่อยู่"

เสียงของเธอก็ได้อ่อน ก็ได้มีหอบเบาๆ ปนอยู่

ฟางยู่เชินก็ได้หัวเราะออกมาเบาๆ ถาม "อยากที่จะกินที่บ้าน หรือว่าออกไปกิน?"

"กินที่บ้านค่ะ" เหลียงซินเวยก็ได้ชี้ไปที่ห้องครัว

ฟางยู่เชินถึงได้เห็นว่าบนโต๊ะอาหารได้มีสเต๊ก ไวน์แดงแล้วก็ดอกไม้จุดเทียนเตรียมไว้แล้ว เขาก็ได้หันหน้าไปมองเหลียงซินเวย "นี่คือ......"

"วันนี้เป็นวันครบรอบการครบร้อยวันของพวกเรา"

เหลียงซินเวยก็ได้จูงมือเขาเดินไปนั่งที่ห้องครัว จุดเทียนขึ้น แล้วก็เทไวน์แดงไปที่แก้วไวน์

"ร้อยวัน?" ฟางยู่เชินก็ได้หลุดขำออกมา "ตามที่เธอฉลองแบบนี้ ต่อไปก็คงมีสองร้อยวัน สามร้อยวันใช่ไหม?"

"อาจจะนะคะ" ในใจของเหลียงซินเวยก็ได้ขมขื่น ยกแก้วไวน์ขึ้นมา "ยู่เชิน สามารถที่จะคบกับพี่ได้เป็นความสุขมากที่สุดของฉันในชีวิตนี้"

ฟางยู่เชินก็ได้ขมวดคิ้วเล็กน้อย "ทำไมอยู่ๆ ถึงได้หวานแบบนี้?"

"เพราะว่าผู้หญิงเป็นมนุษย์ที่ใช้ความรู้สึกไงคะ" เธอก็ได้พยายามซ่อนอารมณ์ของตัวเองไว้ให้ดี

ฟางยู่เชินยิ้ม ก็ได้ยกแก้วไวน์ไปชนแก้วของเธอ "การได้เจอเธอเป็นโชคดีที่สุดของผม พวกเราต้องผ่านสองร้อยวัน สามร้อยวัน......ชาติหนึ่งด้วยกัน"

เห็นความจริงจังในสายตาของเขา จมูกของเหลียงซินเวยก็ได้ตัน ก็ได้สูดหายใจเข้าลึกๆ ก็ได้บังคับให้น้ำตากลับไป