ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1339

"เจ็บปวด?"

ฟางยู่เชินอึ้งอยู่กับที่ "ทำไมถึงรู้สึกเจ็บปวดล่ะ?"

"ก็เพราะว่าพี่เก่งเกินไป" เหลียงซินเวยก็ได้สูดน้ำมูก ดิ้นรนออกจากมือเขา ก็ได้พูดประชดตัวเอง "เดิมทีพวกเราก็ได้ต่างกันราวฟ้ากับดิน ฐานะของพี่ได้ตอกย้ำฉันอยู่ตลอด ฉันไม่เหมาะกับพี่เลยสักนิด"

"แต่ว่าผมไม่แคร์"

"พี่ไม่แคร์ มันต้องมีคนแคร์" เหลียงซินเวยก็ได้มองลง

"มีคน?" ฟางยู่เชินขมวดคิ้ว "ใคร?"

เหลียงซินเวยมองเขา สูดหายใจเข้าลึกๆ "ไม่ว่าเป็นใครมันไม่สำคัญ ที่สำคัญคือการคบหากับพี่ ฉันไม่ได้มีความสุขเลยแม้แต่นิด มีแต่รู้สึกเจ็บปวด"

"เธอพูดจริงเหรอ?"

"แน่นอน" เหลียงซินเวยเม้มปาก "ตั้งแต่รู้จักพี่ รู้ว่าพี่เป็นคนของตระกูลฟาง แล้วก็ยังเป็นประธานของฟางซื่อกรุ๊ป เพราะงั้นฉันใจเต้นแล้ว"

คิ้วของฟางยู่เชินก็ได้ขมวดแน่นกว่าเดิม "ที่เธอพูดหมายความว่าอะไร?"

"ง่ายมากๆ ถ้าเกิดคุณไม่มีตระกูลฟางเป็นแบคหลัง ฉันก็ไม่มีทางรักคุณ"

ตอนที่เหลียงซินเวยพูดประโยคนี้นั้น ใบหน้านิ่งเรียบ ก็เหมือนได้พูดเรื่องที่มันง่ายดายออกมา

ฟางยู่เชินหัวเราะออกมา "เวยเวย เธอไม่ได้สังเกตเห็นเหรอว่าท่าทางเธอขัดแย้งกันน่ะ"

เหลียงซินเวยก้มหน้าไม่ได้พูดอะไร

"เธอพูดกับฉันว่าเธอหวังสูงเกินไป แล้วก็พูดต่อว่าชอบอำนาจของตระกูลฟาง เธออยากจะพูดอะไรกันแน่?"

ฟางยู่เชินได้เริ่มหมดความอดทนไปแล้ว

อยากที่จะรู้ว่าทำไมเธอถึงอยากจะเลิกกันแน่

"ที่ฉันอยากจะพูดก็คือ เลิก ฉันอยากเลิกกับคุณ เข้าใจหรือยัง?"

"เหตุผล?" ฟางยู่เชินหรี่ตา "ไม่ต้องพูดว่าหวังสูงอะไรนั้น และก็ไม่ต้องพูดว่าถูกฐานะอำนาจของตระกูลฟางดึงดูด"

เหลียงซินเวยก็ได้กำหมัดแน่น เงยหน้า พูดไปเรียบๆ "ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว"

"เหตุผลนี้ฉันไม่เชื่อ" ฟางยู่เชินส่ายหน้า "ถ้าเกิดเธอไม่รักฉันจริง ทำไมต้องร้องไห้?"

อยู่ๆ เหลียงซินเวยก็ได้รู้สึกหงุดหงิดทันที ก็ได้สูดหายใจเข้าลึกๆ "ฟางยู่เชิน ทำยังไงนายถึงจะยอมเลิก?"

"ฉันไม่มีทางเลิกกับเธอ"

ที่สองสบตากัน คนหนึ่งนิ่งเรียบ คนหนึ่งก็ได้เริ่มหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด

เหลียงซินเวยพยักหน้า "ได้ นายไม่เลิกใช่ไหม? เห็นทีนายไม่เห็นหลักฐานนายก็ไม่ตายใจ"

จากนั้น เธอก็ได้เอาโทรศัพท์ออกมา โทรออกไปต่อหน้าฟางยู่เชิน

"เฉินหยุน ฉันเอง ตอนนี้ว่างไหม? มาที่บ้านฉันหน่อย"

พอพูดจบ ก็ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบ เธอก็ได้วางสายไป จากนั้นก็ได้มองไปทางฟางยู่เชิน "คุณเป็นคนบังคับฉันเอง"

อยู่ๆ ฟางยู่เชินรู้สึกว่าเหมือนไม่ได้รู้จักผู้หญิงตรงหน้ามาก่อน

ผ่านไปประมาณยี่สิบนาที เย่เฉินหยุนมาแล้ว

"เวยเวย เธอให้ฉันมาทำไม?" เย่เฉินหยุนเห็นว่าฟางยู่เชินก็อยู่ ก็ได้ยิ้มอย่างทำตัวไม่ถูก

นี่ให้เขามาเป็นกขคเหรอ?

เหลียงซินเวยไม่ได้ตอบเขา แต่เป็นการไปจูงมือเขา สายตามองไปยังฟางยู่เชิน

และฟางยู่เชินก็ได้มองลง สายตาก็ได้ไปตกอยู่ที่มือที่ประสานกันของพวกเขา สีหน้าได้เครียดลง ในใจก็ได้คาดเดาเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้

"ตอนนี้คนที่ฉันรักเป็นเฉินหยุน"

ตอนที่เหลียงซินเวยพูดคำนี้ ชายสองคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ได้อึ้งไปเลย

แต่ว่าเย่เฉินหยุนตกใจที่สุด เขาได้หันไป มองเหลียงซินเวยด้วยความไม่อยากเชื่อ "เวยเวย เธอรู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไรไหม?"

ฟางยู่เชินจ้องมองเธอนิ่ง ไม่ได้พูดอะไร

เหลียงซินเวยก็ได้มองฟางยู่เชินสักพัก ขาก็ได้ขยับ เข้าใกล้เย่เฉินหยุน "ฉันต้องรู้อยู่แล้ว"

"ไม่ใช่ เธอ เธอ......" เย่เฉินหยุนมองไปทางฟางยู่เชิน "ประธานฟาง เธออาจจะหน้ามืดไปชั่วขณะ คุณอย่าคิดว่ามันเป็นความจริงนะครับ"

"ฉันไม่ได้หน้ามืด คนที่ฉันรักเป็นนายจริงๆ" เหลียงซินเวยพูดอย่างมั่นใจ

"พวกเธอกำลังทะเลาะกันเหรอ?" เย่เฉินหยุนก็ได้ออกแรงดึงมือของตัวเอง ยิ้ม พูด "พวกเธอมีเรื่องอะไรก็คุยกันดีๆ ไม่ต้องลากคนที่ไม่เกี่ยวข้องอย่างฉันเข้าร่วมด้วย"