ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1344

ประเทศฝรั่งเศส

เจียงสื้อสื้อก็ได้เข้าไปดูโซเชียลในประเทศตามปกติ เห็นข่าวยกเลิกการแต่งงานของฟางเย่สองตระกูลอย่างตกใจ

เธอช็อกมากๆ

พี่ชายตัดสินใจที่จะแตกหักกับตระกูลเย่แล้ว?

อีกอย่าง ความคิดเห็นบนเน็ตก็ได้ไม่เป็นมิตรกับเวยเวยมาก

เจียงสื้อสื้อเอาโทรศัพท์ออกมา หาเบอร์เหลียงซินเวยจนเจอ แล้วโทรออกไป

พอรับสาย เสียงของเหลียงซินเวยก็ได้ดังมาจากลำโพง

"พี่สื้อสื้อ"

"เธอ......เป็นยังไงบ้าง?" เจียงสื้อสื้อก็ได้ถามลองเชิง

"ฉันสบายดีนิคะ"

เจียงสื้อสื้อเงียบไปกี่วิ ถึงได้พูดว่า "ฉันเห็นข่าวบนเน็ตแล้ว"

ปลายสายก็ได้เงียบไปเลย

เจียงสื้อสื้อคิดๆ ก็ได้ถามไปเบาๆ ว่า "เธอไม่เป็นไรจริงเหรอ?"

บนเน็ตด่าเธอแรงขนาดนั้น กลัวว่าเธอนั้นรับมันไม่ไหวจริงๆ

เหลียงซินเวยก็ได้หัวเราะเบาๆ "ฉันได้เลิกกับเขาแล้วค่ะ จะเป็นอะไรได้อีก?"

"เลิก? ทำไมถึง......" เจียงสื้อสื้ออึ้งไปเลย

"ค่ะ ฉันกับยู่เชินเดิมที่ก็ไม่ได้เป็นคนประเภทเดียวกัน จบเร็วหน่อยก็ดีกับอีกฝ่าย"

เจียงสื้อสื้อคิดไปสักพัก ทำได้แค่ถอนหายใจ "เธอคิดดีๆ ต่อไปไม่เสียใจก็พอ"

"ฉันรู้ค่ะ" เหลียงซินเวยตอบไป ก็ได้เปลี่ยนเรื่อง ถาม "พวกพี่อยู่ที่ฝรั่งเศสสบายดีไหมคะ?"

"สบายดีจ้ะ"

เจียงสื้อสื้อฟังออกว่าเธอไม่อยากที่จะพูดเรื่องนี้มากกว่านี้ ก็ได้หัวเราะ "ฝรั่งเศสเป็นประเทศที่โรแมนติก ฉันว่าเธอต้องชอบมากแน่"

"จริงเหรอคะ? งั้นต่อไปฉันต้องไปให้ได้"

เสียงของเหลียงซินเวยฟังดูร่าเริงมาก ไม่เหมือนคนที่มีเรื่อง

เจียงสื้อสื้อก็ได้แอบถอนหายใจในใจ มีเรื่องหรือไม่มีแค่ตัวเองเท่านั้นที่รู้ดีที่สุด เธอก็แค่คนนอกก็พูดอะไรมากไม่ได้

ทั้งสองก็ได้คุยไปอีกสักพัก ถึงได้วางสายไป

เจียงสื้อสื้ออยากที่จะโทรไปหาฟางยู่เชิน แต่ว่าสุดท้ายก็ได้ล้มเลิกไป

นี่เป็นเรื่องของพวกเขา เธอนั้นเข้าไปยุ่งมากไม่ได้

จิ้นเฟิงเฉินลงมาจากชั้นบน เห็นว่าเธอถอนหายใจไม่หยุด คิ้วก็ได้ขมวด ถามว่าเป็นห่วงว่า "เธอเป็นอะไรไป?"

เจียงสื้อสื้อเงยหน้า มองเขาอย่างเศร้าๆ "พี่ชายฉันเลิกกับเวยเวยแล้วค่ะ"

"อ้อ"

จิ้นเฟิงเฉินไม่ค่อยที่จะสนิทกับฟางยู่เชินและเหลียงซินเวย ก็ไม่ได้สนใจเรื่องที่พวกเขาเลิกกันเท่าไหร่

"คุณไม่สงสัยว่าทำไมพวกเขาถึงเลิกกันเหรอคะ?" เจียงสื้อสื้อถามอย่างงงๆ

คนส่วนมากก็มักจะต่อด้วยว่า "ทำไมถึงเลิกกัน" เขานี่ดีเลย ก็มีแค่ "อ้อ" คำเดียว

"ไม่สงสัย" จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ตอบไปตรงๆ

เจียงสื้อสื้อพูดแล้วถอนหายใจ "ก็ได้ค่ะ"

ถึงแม้ว่าเขาความจำเสื่อม แต่กับเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับเขาก็ยังเฉยเมยใส่อยู่

"เสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนล่ะคะ?" เจียงสื้อสื้อถาม

"อยู่เล่นที่ชั้นบนทั้งคู่น่ะ"

พูดถึงลูกทั้งสอง ใบหน้าที่เย็นชาของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้มีความอ่อนโยนเพิ่มขึ้นมา

"งั้นคุณอยากทำอะไรคะ?" เจียงสื้อสื้อถามต่อ

"อยู่เป็นเพื่อนเธอ"

คำพูดง่ายๆ

ในใจของเจียงสื้อสื้อก็ได้เต็มไปด้วยความหวั่นไหว มุมปากก็ได้ชี้ขึ้นอย่างอดไม่ได้ "คุณเต็มใจที่จะดูละครน้ำเน่าเป็นเพื่อนฉันไหมคะ?"

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า "แน่นอนว่าเต็มใจครับ"

แต่ว่าไม่นาน เขาก็ได้เสียใจทีหลังแล้ว