ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1345

"คนสวย คอแข็งไม่เบาเลยนะ"

มีผู้ชายคนหนึ่งได้นั่งอยู่ข้างๆ เธอ ได้หยอกล้อเธออย่างไม่มีจุดประสงค์ที่ดี

ซ่างกวนหยวนหันหน้าไป สายตาที่น่ากลัวก็ได้ส่งออกไป "ไสหัวไป!"

สีหน้าของชายหนุ่มได้เสีย แต่ว่าไม่นานก็ได้เป็นปกติ มองเธออย่างพิจารณาสักพัก ก็ได้มีสายตาที่หื่นอย่างไม่ปิดบัง "เห็นแก่เธอหน้าตาก็ไม่เลว ฉันก็ไม่เอาเรื่องกับเธอละกัน"

ตึ้ง!

แก้วเหล้าก็ได้วางไปที่บาร์อย่างแรง ซ่างกวนหยวนก็ได้พูดเน้นย้ำอีกครั้งว่า "ไสหัวออกไป!"

"ดื้อดี ฉันชอบ" ชายหนุ่มก็ได้ยื่นมือจะไปกอดเธอ แต่เธอก็ได้คว้าเอาไว้ บิด

"โอ๊ย!" ชายหนุ่มเจ็บจนร้องออกมา

"ฉันบอกให้แกไสหัวออกไป แกไม่ได้ยินเหรอ?!" ซ่างกวนหยวนออกแรงที่มี ก็ได้ผลักเขาออก

ชายหนุ่มโมโหมากๆ ก็ได้ด่าไปว่า "นังแพศยา! ฉันว่าเธอไม่อยากที่จะอยู่แล้ว!"

ชายหนุ่มก็ได้พุ่งเข้าไปจะต่อยเธอ เวลานี้ ก็ได้มีร่างสูงมาบังอยู่หน้าซ่างกวนหยวน ยกขาขึ้น แล้วก็ถีบชายหนุ่มจนล้ม

มองชายหนุ่มที่ได้นอนร้องอย่างเจ็บปวดไปกับพื้นอย่างเย็นชา เจี่ยงฉือหันหน้าไปพูดกับบาร์เทนเดอร์ว่า "ให้รปภ.โยนหมอนี่ออกไป"

"ครับ เจ้านาย"

บาร์เทนเดอร์ก็ได้รีบเอาวิทยุสื่อสารติดต่อไปหารปภ.

ซ่างกวนหยวนขมวดคิ้ว สายตาก็ได้มองชายตรงหน้าไม่ห่าง

ไม่รู้ทำไมเธอรู้สึกว่าเขาดูแล้วเหมือนเคยรู้จักมาก่อน?

รู้สึกได้ถึงสายตาของเธอ เจี่ยงฉือหันไป แปลกสีหน้าที่เย็นชาเมื่อกี้ แล้วก็มีรอยยิ้มที่อ่อนโยนออกมา "ไม่ได้เจอกันนาน หยวนหยวน"

"นาย......รู้จักฉัน?" ซ่างกวนหยวนเมาแล้ว สมองก็ได้หมุนช้าหน่อย คิดไม่ออกมาว่าเขาเป็นใครกันแน่

"ฉันคือเจี่ยงฉือ เธอลืมไปแล้วเหรอ?" สีหน้าของเจี่ยงฉือก็ได้ผิดหวังเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด

"เจี่ยงฉือ......" ซ่างกวนหยวนก็ได้เรียกชื่อนี้ อยู่ๆ ในหัวก็ได้มีภาพภาพหนึ่งแวบเข้ามา ก็ได้พูดออกมาว่า "นายเป็นเจี่ยงฉือคนนั้นที่ตามจีบฉันในตอนนั้น?"

เห็นว่าเธอนึกออก รอยยิ้มบนใบหน้าของเจี่ยงฉือก็ได้กว้างกว่าเดิม

"นายกลับประเทศตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมฉันไม่รู้?"

"กลับมาได้สักพักแล้ว" เจี่ยงฉือนั่งลงข้างๆ เธอ ใช้สายตาเป็นการบอกใบ้บาร์เทนเดอร์ให้เทเหล้า

เขายกมาจิบเหล้าไปคำ แล้วก็หันไปมองซ่างกวนหยวน เห็นว่าเธอเมาจนสายตาเริ่มลอย แก้มทั้งสองแดง ตาก็ได้เป็นประกายเล็กน้อย

เก็บสายตา เขาก็ได้ถามว่า "ทำไมถึงได้ดื่มเยอะขนาดนี้ เจอกับเรื่องที่ทำให้อารมณ์ไม่ดีมาเหรอ?"

ท่อนบนของซ่างกวนหยวนแทบที่จะหมอบไปกับบาร์ เธอยิ้มออกมา "ใช่น่ะสิ ฉันเจอปัญหาเข้า ถูกคนรังแกมา"

"โดยใครรังแก?" เจี่ยงฉือถามต่อ

"นังแรดคนหนึ่ง"

พูดถึงตรงนี้ ซ่างกวนหยวนก็ได้ยกมือวาดกวาดไปมั่ว "นังคนนั้นมันก็เป็นนังแรด! ฉันเกลียดจนอยากจะฆ่ามัน!"

เจี่ยงฉือคว้ามือที่ได้กวาดไปมั่ว ถาม "ให้ฉันช่วยเธอไหม?"

"นายจะช่วยฉันยังไง?" ซ่างกวนหยวนเงยหน้ามองเขา "ช่วยฉันฆ่าหล่อนเหรอ?"

"ขอแค่เธออยาก มีอะไรบ้างที่ทำไม่ได้" เจี่ยงฉือก็ได้มองเธอนิ่ง ไม่ได้ปิดบังความรักฝังใจเลย "ขอแค่เธอมีความสุขได้ เธอให้ฉันบุกน้ำลุยไฟ ฉันก็ยอม"

ซ่างกวนหยวนมองเขาสักพัก ยิ้มออกมาอยากดีใจ "ดีเลย ในที่สุดก็มีคนยอมช่วยฉันแล้ว"

พูดจบ เธอก็ได้ล้มไป หมอบไปกับบาร์

วันต่อมา ซ่างกวนหยวนก็ได้ตื่นมาในตอนที่ปวดหัวอย่างแรง พอลืมตามา เห็นการตกแต่งภายในที่ไม่คุ้นเคย ก็ได้ลุกมานั่งโดยไม่สนใจหัวที่ปวดอย่างตกใจ

บนตัวยังมีเสื้อที่สวมเมื่อวานอยู่