ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1347

จัดการเรื่องส่วนร่วมเสร็จ ฟางยู่เชินก็ได้ขับรถไปที่ที่เหลียงซินเวยอยู่

เขานั้นทนที่จะบอกกับเวยเวยไม่ไหว ว่าพ่อแม่ของเขายอมรับเรื่องที่พวกเขาคบหากันแล้ว

ฟางยู่เชินก็ได้กดความตื่นเต้นในใจไว้ ยกมือไปเคาะประตู รอคอยวินาทีการเปิดของประตู

แต่ว่ารอตั้งนาน ก็ไม่มีคนมาเปิดประตู

เขาคิดว่าเวยเวยยังโกรธเขา ก็ได้เคาะประตูอีกครั้ง

ก็ยังไม่มีคนมาเปิดประตู

ตอนที่เขาจะเคาะประตูอีกครั้งนั้น ประตูข้างบ้านก็ได้เปิดออก ยายแก่ผมขาวก็ได้ยื่นหัวออกมา มองเขาอย่างชั่งใจ ถาม "นายมาหาเวยเวยเหรอ?"

ฟางยู่เชินพยักหน้า "ครับ"

"พวกเขาได้ย้ายไปแล้ว ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว"

"อะไรนะครับ?" ฟางยู่เชินอึ้งไป "พวกเขาย้ายไปแล้ว?"

"ใช่ ย้ายไปเมื่อวาน"

พูดจบ ยายแก่ก็จะปิดประตู

ฟางยู่เชินก็ได้รีบไปถามว่า "งั้นคุณรู้ไหมครับว่าพวกเขาย้ายไปที่ไหน?"

"ไม่รู้"

ยายแก่พูดจบ ก็ได้ปิดประตู

มุมปากของฟางยู่เชินก็ได้ยิ้มอย่างขมขื่น เธอย้ายไปแล้ว

อีกอย่างไม่ได้บอกเขา

"ยู่เชิน พวกเราเลิกกันเถอะ"

ในหูก็ได้มีคำพูดที่เธอพูดคืนนั้นดัง แล้วมองประตูบ้านที่ปิดอยู่ หัวใจของฟางยู่เชินก็เหมือนโหวงไป

เธอทำไมใจร้ายแบบนี้?

ย้ายไปอย่างไม่บอกไม่กล่าว?

เขาก็ได้หลับตาลง สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ได้ลืมตาอีกครั้ง สายตาก็ได้เขียนคำว่าหนักแน่นเต็ม ไม่ว่าเธออยู่ที่ไหน เขาต้องตามตัวเธอกลับมาให้ได้

ชาตินี้ เขาจะเอาแค่เธอ

......

"พี่เย่ ขอบคุณที่ช่วยฉันย้ายบ้านนะคะ"

เหลียงซินเวยก็ได้เก็บกวาดบ้านเสร็จ เดินออกไป พูดขอบคุณกับเย่เฉินหยุนที่ได้เล่นหมากกับอานอาน

เย่เฉินหยุนเงยหน้า มีรอยยิ้มที่อ่อนโยน "ไม่ต้องเกรงใจ"

ถ้าเกิดไม่ได้เขาช่วย ก็หาบ้านได้ไม่เร็วขนาดนี้

เหลียงซินเวยคิดๆ พูด "เอางี้คืนนี้พี่อยู่ที่นี่ ทานมื้อดึกกับพวกเรา?"

"ได้สิ" เย่เฉินหยุนก็ได้ยิ้มอย่างยินดี

"งั้นพวกพี่เล่นต่อ ฉันไปล้างผัก"

เหลียงซินเวยยิ้ม แล้วก็เดินเข้าไปในห้องครัว

อานอานหันไปมองเขาสักพัก พูดถามเย่เฉินหยุนเสียงเบาว่า "คุณลุงเย่ ผมของยืมโทรศัพท์ของคุณอาหน่อยได้ไหมครับ?"

เย่เฉินหยุนเลิกคิ้ว "ได้ก็ได้อยู่ แต่ว่า เราอยากจะโทรไปหาคุณลุงฟางของเราใช่ไหม?"

อานอานก็ได้พยักหน้ายอมรับ "ครับ ผมจะโทรไปหาคุณลุงฟาง"

"ไม่ได้" เย่เฉินหยุนพูด "ถ้าเกิดแม่ของเรารู้เข้า งั้นยุ่งแน่ๆ"

"ไม่หรอกครับ แค่คุณอาไม่พูด แม่ผมจะไปรู้ได้ยังไง?"

"คุณอาให้ผมยืมเถอะครับ" อานอานขอร้อง

เย่เฉินหยุนถอนหายใจสักพัก พูดออกไปอย่างจริงจังว่า "อานอาน ไหนๆแม่ของเราก็ได้ตัดสินใจเลิกแล้ว งั้นก็เป็นเรื่องของผู้ใหญ่อย่างพวกเขา"

"แต่ว่า......" อานอานไม่อยากที่จะให้เหลียงซินเวยเลิกกับฟางยู่เชิน

เขานั้นอยากที่จะให้ฟางยู่เชินเป็นพ่อของเขามากๆ

"เด็กดี ไม่ต้องหาเรื่องให้แม่ของเราแล้ว" เย่เฉินหยุนก็ได้ลูบหัวเขา

อานอานก็ได้ไหล่ตกอย่างเสียใจ "ก็ได้"

เขาอยากที่จะติดต่อฟางยู่เชิน บอกที่อยู่ตอนนี้ของพวกเขากับเขา

เย่เฉินหยุนก็ได้ถอนหายใจเบาในใจ พูดตามความจริง เขาไม่อยากให้เวยเวยเกี่ยวข้องอะไรกับฟางยู่เชินอีก

ก็ไม่ใช่เพราะเย่เสี่ยวอี้

แต่เป็นความเห็นแก่ตัวของเขา

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ความรู้สึกที่เขามีให้เวยเวยก็ได้ค่อยๆเปลี่ยน เปลี่ยนไปแบบไม่ง่ายแบบนั้น