ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1348

ส้งหยาวเปิดประตูห้องทำงานประธาน เห็นฟางยู่เชินก้มหน้ามองโทรศัพท์อย่างเหม่อลอย ไม่พบเลยว่าเขาเข้ามา

ถึงว่าเขาเคาะไปกี่ทีก็ไม่มีการตอบกลับ

"ท่านประธานครับ" เขาเดินใกล้เข้าไป เรียกอย่างระวัง

ฟางยู่เชินเงยหน้า สีหน้าดูสิ้นหวังเล็กน้อย "มีอะไร?"

"ประธานสูมาแล้วครับ รอคุณอยู่ที่ห้องประชุม"

"อ๋อ" ฟางยู่เชินลุกขึ้น

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะลุกขึ้นเร็วเกินไปหรือว่าไม่สบาย ตัวก็ได้เซ

ตกใจจนส้งหยาวหน้าซีด "ท่านประธานครับ!"

"ฉันไม่เป็นไร" ฟางยู่เชินยกมือเป็นการบอกเขามาไม่ต้องตื่นตระหนก

ส้งหยาวกำลังจะตามเข้าไป กลับได้เห็นว่าตัวของเขาก็ได้ล้มไปข้างหลัง

"ท่านประธาน!"

ส้งหยาวก็ได้รีบพุ่งเข้าไป ไปประคองคน

เห็นแต่ว่าสองตาของฟางยู่เชินได้ปิด สีหน้าได้ซีดเล็กน้อย

"ใครก็ได้มาหน่อย!" ส้งหยาวก็ได้ตะโกนออกไปข้างนอก

เลขาก็ได้รีบเข้ามา เห็นว่าเขาได้ประคองฟางยู่เชิน ก็ได้พูดอย่างร้อนรนว่า "ท่านประธานเป็นอะไรไป?"

"รีบโทรไปที่120!"

"ค่ะ" เลขาก็ได้รีบโทรไปเรียกรถโรงพยาบาล

ฟางยู่เชินถูกส่งไปที่โรงพยาบาล

ไปถึงโรงพยาบาล ผ่านการตรวจจากคุณหมอ ฟางยู่เชินเป็นเพราะว่าน้ำตาลในเลือดน้อยถึงได้สลบไป

"สองวันนี้ไม่ได้ทานข้าวหรือเปล่าครับ?" หมอถาม

ส้งหยาวพยักหน้า "ใช่ครับ ประธานของพวกเราสองวันนี้อย่าว่าแต่ทานอาหารเลยครับ ขนาดน้ำก็ได้ดื่มน้อยมาก"

"งั้นตื่นแล้วก็ให้เขาทานอะไรเข้าไปหน่อยนะครับ"

หมอสั่งเสร็จก็ได้เดินออกไป ในห้องพักคนไข้ก็เหลือแค่ส้งหยาวกับฟางยู่เชินที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้

ส้งหยาวถอนหายใจไป ก่อนที่จะหาคุณเหลียงให้เจอ ท่านประธานจะไปฟังคนอื่นบอกให้ทานข้าวได้ยังไง?

ฟางเถิงกับซ่างหยิงรู้เข้า ก็ได้รีบออกจากบ้านไปที่โรงพยาบาล

ระหว่างทาง ซ่างหยิงยิ่งคิดก็ยิ่งไม่สบายใจ "คุณว่าพวกเราทำผิดไปแล้วหรือเปล่า?"

"ทำไมพูดแบบนี้?" ฟางเถิงหันหน้าไปมองเธอ

"ฉันได้ยินมาว่าเหลียงซินเวยได้พาลูกของเธอออกไปจากเมืองหลวงแล้ว สองวันนี้ยู่เชินตามหาคนแบบไม่ดื่มไม่กินเลย คุณว่าร่างกายเขารับไหวเหรอ?"

พูดถึงตรงนี้ ใบหน้าของซ่างหยิงก็ได้เต็มด้วยความเป็นห่วงแล้วก็รู้สึกผิด

"ถ้าตอนแรกพวกเราไม่ได้บังคับลูกของเราไปขอเสี่ยวอี้แต่งงาน งั้นต่อมาก็ไม่มีเรื่องมากมายขนาดนี้แล้ว"

"เรื่องก็ได้เกิดขึ้นแล้ว ตอนนี้มาพูดเรื่องพวกนี้ก็ไม่มีประโยชน์" ฟางเถิงก็ได้กุมมือของเธอ พูดปลอบ "ไม่ต้องคิดมาก ลูกชายของพวกเราไม่มีทางโทษพวกเราแน่"

ซ่างหยิงก็ได้มองเขาสักพัก พยักหน้าเบาๆ "อืม"

ฟางยู่เชินรู้สึกว่าตัวเองได้หลับไปนานมากๆ นอนจนร่างกายก็ได้เมื่อยล้า ขนาดลืมตาก็ได้ลำบากเล็กน้อย

"ลูกตื่นสักที"

พอเปิดตา เสียงที่ได้เต็มไปด้วยความเซอร์ไพรส์ที่คุ้นเคยก็ได้ดังอยู่ข้างหู

เขาหันไป เห็นว่าแม่ของตัวเองก็ได้มองตนพร้อมน้ำตาคลอ

"แม่ครับ แม่ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?" เพราะว่าไม่ค่อยได้ดื่มน้ำ เสียงของเขาก็ได้แหบแห้งไม่เล็กน้อย

"เด็กนี่ ลูกทำเอาแม่ตกใจหมด!" ซ่างหยิงก็ได้ยกมือไปเช็ดน้ำตา พูดไปทั้งเป็นห่วงทั้งโมโห "ลูกพูดสิว่าลูกทรมานตัวเองแบบนี้ให้ใครดู? ยังไม่ดื่มไม่กิน?"

"แม่ครับ ผมก็ได้แค่ลืมกินเท่านั้น"

"แค่ลืมง่ายๆ แบบนี้เหรอ?" ซ่างหยิงจ้องเขาสักพัก "แม่เป็นแม่ของแก ยังจะไม่เข้าใจแกอีกเหรอ พูดมาเถอะ เพราะว่าเวยเวย ถึงได้กินข้าวไม่ลงใช่ไหม"

พูดถึงเหลียงซินเวย รอยยิ้มบนใบหน้าของฟางยู่เชินก็ได้หายไปทันที

ซ่างหยิงก็ได้ถอนหายใจ พูด "แม่ไม่รู้จริงๆ ว่าเธอดีขนาดไหน ถึงได้คุ้นค่าแก่การที่ลูกต้องมาทรมานตัวเอง"