ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1349

วางแผนเดินทางเสร็จแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ได้เริ่มเก็บกระเป๋าเดินทาง ต้องใช้กระเป๋าเดินทางสี่ใบจึงจะพอดี

"ออกบ้านครั้งหนึ่ง ไม่ง่ายเลยจริงๆ" เจียงสื้อสื้อก็ได้บ่นออกมาคำอย่างอดไม่ได้

จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะเบาๆ เอากระเป๋าเดินทางวางข้างกำแพง ถึงได้กอดเจียงสื้อสื้อเข้ามาในอ้อมกอด จูบหน้าผากเธอ "ลำบากเธอแล้ว"

"ลำบากอะไรกันคะ ฉันก็แค่บ่นไปงั้นๆ" เจียงสื้อสื้อเงยหน้า เป็นไปอย่างที่คิดก็ได้เจอกับสายตาที่อ่อนโยนของเขา

วิต่อมา ริมฝีปากก็ได้จูบมาอย่างอ่อนโยน กอดกันทั้งคืน

พอได้ปรึกษากับเสี่ยวเป่าเถียนเถียนแล้วว่าไปที่อังกฤษก่อน แล้วค่อยไปที่เดนมาร์กแล้วนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็ไปจองตั๋วให้เสร็จเรียบร้อย

วันที่ออกเดินทาง สี่คนทั้งครอบครัวก็ได้ตื่นนอน ทานมื้อเช้าเสร็จ ก็ได้ตรงไปที่สนามบิน

พอได้ตั๋วขึ้นเครื่องแล้วนั้น ตัวแสบสองคนนี้จะไปยอมรอที่ห้องรอขึ้นเครื่องดีๆ ที่ไหน เถียนเถียนก็ได้โวยวายอยากจะกินของหวานห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ นี้

เจียงสื้อสื้อเห็นว่าเวลายังเช้าอยู่ ก็ได้ตกลง

ไปที่ห้างสรรพสินค้า เถียนเถียนก็ได้วิ่งก้าวขาเล็กๆ เข้าไปในร้างของหวานด้วยความดีใจ จิ้นเฟิงเฉินเป็นห่วงว่าเธอจะหลงทาง ก็ได้ตามเข้าไป

เจียงสื้อสื้อจูงเสี่ยวเป่า ก็ได้ค่อยๆ เดินอยู่ข้างหลังพวกเขา

"หม่ามี๊ นั่นสไปเดอร์แมนครับ!" เสี่ยวเป่าก็ได้ยื่นมือไปชี้ที่หนึ่ง พูดออกมาด้วยความเซอร์ไพรส์

เจียงสื้อสื้อก็ได้มองไปตามที่เขาชี้ ก็ได้เห็นหุ่นสไปเดอร์แมนที่ได้มีท่าปีนป่ายอยู่ในที่ไม่ไกลนัก

ตาของเสี่ยวเป่าก็ได้เป็นประกาย เห็นได้ชัดว่าเป็นสายตาที่ได้เห็นของที่ชอบ

"เดี๋ยวถ้าเห็นร้านขายเลโก้ พวกเราก็ซื้อเลโก้สไปเดอร์แมนไปต่อ ดีไหมคะ?" เจียงสื้อสื้อถาม

พอเสี่ยวเป่า ก็ได้ดีใจเลยทันที "ดีครับ!"

"ไปกันเถอะค่ะ พวกเราไปหาแด๊ดดี้กับน้องก่อน"

พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็ได้จูงมือเขาเข้าไปที่ร้านขายของหวาน ต่อที่ถึงทางเลี้ยวนั้น ประตูของบันไดหนีไฟข้างๆ อยู่ๆ ก็เปิดออก

มีมือหนึ่งยื่นออกมา คว้าแขนของเจียงสื้อสื้ออย่างแรง หมายที่จะลากเธอเข้าไป!

เธออึ้งไปเลย ยังไม่เห็นเลยว่าอีกฝ่ายหน้าเป็นยังไง แต่ก็แป๊บเดียว ก็ได้ตั้งตัวได้ พยายามออกแรงดิ้น "นายเป็นใคร? ปล่อยฉัน......"

พูดยังไม่ทันจบ ปากก็ได้ถูกอุดไว้ เธอพูดอะไรออกมาไม่ได้แม้แต่คำเดียว

"คนไม่ดี แกปล่อยหม่ามี๊ของฉันนะ!" เสี่ยวเป่าก็ได้พุ่งเข้าไปออกแรงผลักผู้ชาย

ผู้ชายก็ได้ยกขาขึ้น แล้วก็ถีบเสี่ยวเป่าออก

เห็นว่าเสี่ยวเป่าได้ล้มลงไปอย่างแรง เจ็บจนกุมท้อง เจียงสื้อสื้อปวดใจจนร้องไห้ออกมา ก็ได้ออกแรงทั้งหมดที่มีดิ้นให้หลุด

ช่วยไม่ได้เรี่ยวแรงมีน้อย ก็ได้ถูกเขาลากเข้าไปบันไดหนีไฟแบบนั้น

ห้างสรรพสินค้าในเวลานี้ คนน้อยมาก ทางเลี้ยวก็ยิ่งไม่มีใครอยู่เลย ไม่มีคนช่วยเธอได้

คิดถึงตรงนี้ เจียงสื้อสื้อก็ได้กลัวกว่าเดิม

แต่สิ่งเดียวที่ทำให้รู้สึกโชคดีก็คือ อีกฝ่าย......มาหาเธอ ไม่ได้คิดที่จะพาเสี่ยวเป่าไปด้วย

ตอนที่ประตูบันไดไฟหนีไฟปิดไปนั้น เธอก็ได้หลับตา ในใจก็ได้เรียกชื่อจิ้นเฟิงเฉินเงียบๆ

......

จิ้นเฟิงเฉินซื้อของหวานเสร็จ ก็ได้เดินออกจากร้าน มองไม่เห็นเจียงสื้อสื้อกับเสี่ยวเป่า ก็ได้เป็นห่วงอย่างช่วยไม่ได้

"แด๊ดดี้ หม่ามี๊กับพี่ชายทำไมยังไม่มาคะ?"

จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ลูบหัวของเถียนเถียน "อาจจะไปเดินเที่ยวร้านอื่นก็ได้ครับ พวกเราลองโทรไปถามหม่ามี๊ว่าอยู่ที่ไหน"

เขาเอาโทรศัพท์ออกมา โทรออกไป สายพึ่งติดก็ได้ถูกตัดสายไป

เขาก็ได้ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ โทรไปอีกครั้ง

คราวนี้ ก็ได้ปิดเครื่องไป

ไม่ใช่!

ต้องเกิดเรื่องอะไรแล้วแน่ๆ