ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1353

เมื่อได้ยินแบบนั้น เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกตกใจ "ทหารรับจ้าง"

เธอแค่เคยได้ยินมาก่อน แต่ไม่เคยเห็นกับตามาก่อน

แต่ว่า เธออยู่ในจุดที่ต้องให้ซ่างกวนหยวนใช้วิธีแบบนี้แล้วเหรอ?

คนที่ตั้งใจและแน่วแน่มาตลอดก็คือซ่างกวนหยวน แต่ตอนนี้เธอเองก็เริ่มไม่แน่ใจแล้ว

"แล้วนายรู้ไหมว่าใครเป็นคนสั่งพวกเขา?" เจียงสื้อสื้อถาม

อิ้งเทียนส่ายหน้า "เรื่องนี้ตรวจสอบไม่ได้ครับ ทาง ‘เทียนหลัง’ สนใจแค่เงินครับ ถ้าพวกเราให้เงิน ไม่มีเรื่องชั่วเรื่องไหนที่พวกเขาจะไม่ทำ และที่สำคัญองค์กรของพวกเขานั้นลึกลับมาก พวกเขารับภารกิจมาได้อย่างไร เรื่องนี้ผมจำเป็นต้องตรวจสอบอีกทีครับ"

"ต้องใช้เวลาเท่าไหร่?" จิ้นเฟิงเฉินที่เงียบมาโดยตลอด เขาได้ถามออกมา

"อันนี้ไม่แน่ใจครับ บางทีอาจจะต้องใช้เวลาอยู่พักหนึ่ง" อิ้งเทียนตอบตามความจริง

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า "อืม ถ้าได้อะไรคืบหน้ารีบมารายงานฉันทันที"

"ครับ" อิ้งเทียนก้มหน้าลงด้วยความเคารพ

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วครุ่นคิด "เฟิงเฉิน คุณคิดว่าจะใช่ซ่างกวนหยวนไหม?"

"คุณคิดว่าไม่ใช่เหรอ?" จิ้นเฟิงเฉินถามกลับไป

"เพื่อจัดการฉัน ซ่างกวนหยวนจำเป็นต้องใช้ทหารรับจ้างเลยเหรอ?"

"เธอถึงกับใช้ยากับฉันแล้ว ยิ่งเรื่องแบบนี้ยิ่งไม่ต้องคิด"

ความสงสัยในตอนแรกของจิ้นเฟิงเฉินไม่เปลี่ยนไป

"มันก็จริง" เจียงสื้อสื้อพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะหันไปสั่งอิ้งเทียน "นายช่วยตรวจสอบสถานการณ์ในช่วงนี้ของซ่างกวนหยวนด้วยนะ"

"ครับ"

ตอนที่อิ้งเทียนหันตัวกลับและเตรียมจะจากไป มันเหมือนว่าเขาคิดเรื่องสำคัญอะไรบางอย่างออก เขาเลยมองไปทางจิ้นเฟิงเฉินอีกรอบ ก่อนจะถามออกมา "คุณชายใหญ่ครับ พวกคุณคิดว่าจะทำยังไงครับ ยังจะอยู่ที่ฝรั่งเศสต่อไหมครับ?"

"ไม่ พวกเราตั้งใจจะกลับประเทศ"

อิ้งเทียนรู้สึกแปลกใจ "กลับประเทศ?"

"อืม ตอนนี้สำหรับฉันกับสื้อสื้อแล้วในประเทศคือสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด" จิ้นเฟิงเฉินกุมมือของเจียงสื้อสื่อไว้ เขาจะไม่มีทางให้เธอได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย

อิ้งเทียนพยักหน้า "ครับ งั้นผมจะจัดเตรียมบอดี้การ์ดส่งพวกคุณกลับประเทศครับ"

"บอดี้การ์ด?" จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว

เมื่อเห็นแบบนั้น อิ้งเทียนจึงพูดอธิบาย "ต่างก็เป็นคนที่คุณชายใหญ่ได้ฝึกอบรมมากครับ และพวกเขาก็เคยได้รับการฝึกอบรมเฉพาะทางด้วย ดังนั้นคุณชายใหญ่กับคุณนายหญิงวางใจได้เลยครับ พวกเขาจะส่งพวกคุณให้ถึงบ้านอย่างปลอดภัยแน่นอนครับ"

อิ้งเทียนครุ่นคิด ก่อนจะตัดสินใจพูดว่า "ผมส่งพวกคุณกลับบ้านเองดีกว่าครับ"

เจียงสื้อสื้อรู้ว่าเขาไม่วางใจ แล้วเธอก็ไม่อยากสร้างปัญหาอะไรอีก ก็เลยพูดว่า "ลำบากพวกคุณแย่เลย"

"เป็นสิ่งที่พวกผมสมควรจะทำครับ"

ไม่ว่าจะเป็นส้งหยาวหรือว่าอิ้งเทียน พวกเขาต่างก็ภักดีต่อจิ้นเฟิงเฉินมากๆ

"งั้นเดี๋ยวผมจะจองตั๋วเครื่องบินให้ครับ พวกคุณเก็บสัมภาระได้เลย พวกเราสามารถกลับประเทศได้ตลอดเวลา" อิ้งเทียนพูด

"จองวันพรุ่งนี้" จิ้นเฟิงเฉินพูด "อีกฝ่ายคือทหารรับจ้างที่รับเงินไปแล้ว ภารกิจครั้งแรกของพวกเขาล้มเหลว แน่นอนว่าพวกเขาจะปฏิบัติภารกิจครั้งที่สองในเร็ววันนี้ ตอนนี้ในประเทศฝรั่งเศสถือว่าอันตรายมาก"

"ครับ ผมจะไปจองตั๋วเครื่องบินตอนนี้เลยครับ"

หลังจากที่อิ้งเทียนจากไป เจียงสื้อสื้อก็ขมวดคิ้ว ก่อนจะถามด้วยความกังวล "ถ้าพวกเรากลับประเทศ มันจะทำให้เฟิงเหราและคุณพ่อคุณลำบากหรือเปล่า?"

"ไม่หรอก" จิ้นเฟิงเฉินโอบไหล่ของเธอไว้ "ถ้าเรากลับประเทศ พวกมันไม่กล้าทำอะไรแน่นอน"

"อืม" เจียงสื้อสื้อซบลงบนไหล่ของเขา ก่อนจะถอนหายใจและพูดว่า "ที่เรารับปากว่าจะพาเถียนเถียนและเสี่ยวเป่าไปเที่ยว ก็คงต้องยกเลิกไปก่อน"

"รอให้เรื่องนี้จัดการเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวผมจะพาคุณกับลูกๆ ไปเที่ยวเอง"

เมื่อได้ยินแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็เงยหน้าขึ้น ตาของเธอจ้องไปยังสันกรามที่ชัดเจนของเขา "สัญญาแล้วนะ"

เจียงสื้อสื้อกางแขนออกและกอดเอวเขาไว้ ก่อนจะเอาหัวซบลงไปในอ้อมอกของเขา และฟังเสียงหัวใจเต้นของเขา เธอพูดเบาๆ ว่า "ที่จริงแล้ว แค่มีคุณอยู่ด้วยมันก็ดีมากแล้ว ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนมันก็ดีมากๆ แล้ว"