ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1354

ตลอดทางไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกเขาไปถึงสนามบินอย่างราบรื่น มันราบรื่นจนเจียงสื้อสื้อรู้สึกแปลกใจ

หลังจากผ่านจุดตรวจรักษาความปลอดภัย ความตึงเครียดของเธอก็ผ่อนคลายลง เธอหันไปมองที่ล็อบบี้ขนาดใหญ่ของสนามบิน

"มองอะไรอยู่?" จิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ข้างกายเธอมองตามเธอไป ก่อนจะถามด้วยความสงสัย

เจียงสื้อสื้อรีบเก็บสายตา ก่อนจะยิ้มให้กับเขา "ไม่มีอะไร พวกเราไปกันเถอะ"

พวกเขาเดินเข้าไปทางช่องทางวีไอพี ก่อนจะขึ้นเครื่องบิน

"คุณชายใหญ่ครับ ตั๋วชั้นหนึ่งมีแค่คนของพวกเรา นอกจากคนของเราและแอร์โฮสเตสแล้ว คนอื่นๆ ไม่สามารถเข้ามาได้ ที่สำคัญไม่ว่าจะเป็นชั้นธุรกิจหรือชั้นประหยัด ผมก็ได้จัดเตรียมคนเอาไว้แล้ว ถ้ามีอะไรที่ดูแปลกออกไป ผมจะรู้ได้ทันที"

หลังจากที่จิ้นเฟิงเฉันนั่งลง อิ้งเทียนก็เดินมา ก่อนจะรายงานสิ่งที่ตัวเขาได้จัดเตรียมไว้ทั้งหมด

"อืม ไปพักผ่อนเถอะ ตลอดการเดินทางนี้ก็คงต้องลำบากนายแย่เลย" จิ้นเฟิงเฉิงพูด

"ไม่ลำบากครับ"

อิ้งเทียนตอบรับ ก่อนจะหันไปนั่งในตำแหน่งที่นั่งตัวเอง

แต่มันก็ไม่เป็นไปอย่างที่คิดไว้ เพราะตลอดการเดินทางไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย

เครื่องบินลงจอดอย่างราบรื่นที่สนามบินนานาชาติเมืองจิ่น จิ้นเฟิงเฉินเดินออกมาพร้อมกับผู้คนมากมาย เมื่อออกมาเขาก็เห็นจิ้นเฟิงเหราที่มารับพวกเขาทันที

"พี่ครับ"

เมื่อเห็นพวกเขาเดินออกมา จิ้นเฟิงเหราก็รีบวิ่งไปหาทันที

"ทำไมถึงเป็นนายที่มารับพวกพี่?" เจียงสื้อสื้อถามด้วยความสงสัย

"ตอนนี้มันเป็นเหตุสุดวิสัย ถ้าให้คนอื่นมาผมไม่วางใจ" จิ้นเฟิงเหราตอบ

จากนั้น เขาก็มองไปทางอิ้งเทียน "ครั้งนี้ทำได้ดีมาก"

อิ้งเทียนพยักหน้า แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

"คุณลุง" เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนพูดออกมาพร้อมกัน

เมื่อได้ยินเสียง จิ้นเฟิงเฉินก็ก้มลงไปมองพวกเขา รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็กว้างมากกว่าเดิม "คุณปู่กับคุณย่าคิดถึงพวกหนูมากๆ เลยนะ"

"พวกผมก็คิดถึงคุณปู่กับคุณย่า"เสี่ยวเป่าพูด

"งั้นพวกเรารีบกลับบ้านกันเถอะ" จิ้นเฟิงเหราเงยหน้าขึ้น มองไปทางจิ้นเฟิงเฉินและเจียงสื้อสื้อ ก่อนจะพูดว่า "รีบขึ้นรถเถอะ คุณพ่อกับคุณแม่รอพวกพี่อยู่"

ในขณะที่รถวิ่งอยู่บนถนนอย่างราบรื่น เจียงสื้อสื้อก็หันไปมองถนนที่คุ้นเคยจากทางหน้าต่างรถ ก่อนที่เธอจะถอนหายใจเบาๆ

ตอนแรกเธออยากจะพาจิ้นเฟิงเฉินไปเที่ยวที่ฝรั่งเศส เพื่อไปพักผ่อนให้สบายใจ เพราะบางทีอาจจะสามารถช่วยทำให้เขารื้อฟื้นความทรงจำได้บางส่วน

เธอไม่เคยคิดเลย ว่าแผนการทั้งหมดจะถูกทำลายด้วยวิธีนี้

ถ้าเรื่องราวทั้งหมดซ่างกวนหยวนเป็นคนทำจริงๆ เธอคิดว่าผู้หญิงคนนี้น่าจะบ้าไปแล้วจริงๆ

แค่ต้องการเฟิงเฉิน เธอสามารถทำได้ทุกอย่างจริงๆ แล้วเธอก็ไม่กลัวกรรมตามสนองด้วย

จิ้นเฟิงเฉินเห็นว่าเธอนั่งมองนอกหน้าต่างอยู่เงียบๆ เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ก็เลยถามออกไปด้วยเสียงเบาๆ "คิดอะไรอยู่"

เจียงสื้อสื้อเก็บความคิดทั้งหมดไว้ ก่อนจะหันไปมองเขา และตอบตามความจริง "ฉันกำลังคิดเรื่องของซ่างกวนหยวน"

"จะคิดถึงเธอทำไม?" เมื่อพูดถึงซ่างกวนหยวน จิ้นเฟิงเฉินก็ขมวดคิ้วทันที สีหน้าก็ดูเยือกเย็น

"ฉันคิดว่าเธอบ้ามากจริงๆ เธอไม่เหมือนกับซ่างกวนหยวนคนที่ฉันรู้จักในตอนแรกเลย"

ในตอนนั้น เธอเห็นว่าซ่างกวนหยวนเป็นเพื่อนคนหนึ่งจริงๆ แต่เธอแค่คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายแล้วความจริงใจของเธอจะโดนเหยียบย่ำ

ถ้าเธอรู้ว่าหลังจากนี้จะเกิดเรื่องราวมากมายขนาดมีขึ้น เธอยอมที่จะไม่รู้จักกับซ่างกวนหยวนเลย

"มันผ่านไปแล้ว ไม่ต้องคิดแล้ว" จิ้นเฟิงเฉินกอดไหล่เธอไว้ เจียงสื้อสื้อเอียงหัวซบลงตรงไหล่ของเขา "อืม มันผ่านไปแล้ว"

รถจอดอยู่ตรงสนาม พ่อจิ้นแม่จิ้นและส้งหวั่นชีงรออยู่หน้าบ้านนานแล้ว เมื่อเห็นว่าพวกเขากลับมาอย่างปลอดภัย ทุกคนต่างก็รู้สึกดีใจ

"คุณปู่ คุณย่า"

เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนรถจากรถไปก่อน จากนั้นก็วิ่งไปหาพวกเขา "หลานรัก ในที่สุดพวกหนูก็กลับมา คุณย่าคิดถึงพวกหนูมากๆ เลย" แม่จิ้นคุกเข่าลงและกอดพวกเขาไว้ เธอมีความสุขมาก

"พ่อครับ แม่ครับ พวกเรากลับมาแล้วครับ"

เจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเฉินเดินไปตรงหน้าพ่อจิ้นแม่จิ้นพร้อมกัน

"กลับมาก็ดีแล้ว" พ่อจิ้นมองดูพวกเขาด้วยความอบอุ่น