ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1356

เมื่อได้ยินซ่างกวนเชียนพูดแบบนั้น แม่จิ้นก็รู้สึกโล่งอก

เธอไม่อยากให้เฟิงเฉินกับซ่างกวนเชียนไปพูดคุยกันสองต่อสอง เพราะกลัวว่าซ่างกวนเชียนทำอะไรเฟิงเฉิน

ตอนนี้ เธอก็วางใจแล้ว

"คุณย่าของฉันอยากเจอนาย" ซ่างกวนเขียนพูดอย่างตรงไปตรงมา

จิ้นเฟิงเฉินหรี่ตาลง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึก "แต่ฉันไม่อยากเจอนายท่านหญิง"

"คุณย่าของฉันให้ฉันถามนายว่า ลืมสัญญาที่เคยให้กับเธอไว้ใช่ไหม"

จิ้นเฟิงเฉินเงียบไป

"ไม่ว่าจะเป็นสัญญาอะไรก็ตาม ถือว่าไม่นับ!" แม่จิ้นโมโห "พวกแกฉวยโอกาสตอนที่เฟิงเฉินความจำเสื่อม และก็ทำให้เขารับปากเรื่องบางเรื่อง แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร?"

"คุณป้า ไม่ว่าจะนับหรือไม่นับ แต่มันก็เป็นคำพูดที่ออกมาจากปากของจิ้นเฟิงเฉิน" ซ่างกวนเชียนมองไปทางจิ้นเฟิงเฉิน "ประธานจิ้น นายว่าใช่ไหม?"

"เหอะ ตอนนี้พวกแกถึงกับต้องใช้คำว่าสัญญามาบังคับลูกชายฉันแล้วเหรอ?" แม่จิ้นหัวเราะด้วยความโมโห

พ่อจิ้นตบไปที่มือของเธอเบาๆ และพูดปลอบโยนว่า "ไม่ต้องรีบร้อน เรื่องนี้ให้เฟิงเฉินจัดการด้วยตัวเอง"

"อะไรที่ว่าให้เฟิงเฉินจัดการด้วยตัวเอง?" แม่จิ้นโกรธมากกว่าเดิม คนในตระกูลซ่านกวน หน้าด้านกันจริงๆ

พ่อจิ้นมองไปทางจิ้นเฟิงเฉิน ก่อนจะพูดว่า "ความหมายของฉันก็คือ เฟิงเฉินรู้ว่าตัวเองควรจะทำอย่างไร"

ในตอนนั้น จิ้นเฟิงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "ถ้านายท่านหญิงจะใช้เหตุผลที่ว่าซ่างกวนหยวนเคยช่วยชีวิตของฉันไว้ เพื่อมาขอร้องให้ฉันกลับไปในตระกูลซ่างกวน งั้นก็รบกวนนายช่วยบอกกับนายท่านหญิงแทนฉันด้วย ให้เธอลบความคิดนี้ออกไปซะ ฉันสามารถตอบแทนได้ด้วยวิธีอื่น แต่ถ้าจะให้ฉันทิ้งลูกทิ้งภรรยาไป ไม่มีทาง"

ในขณะที่พูด เขาหยุดชะงักไปเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นก็ราวกับน้ำแข็ง "ใช่สิ แล้วก็รบกวนนายบอกกับซ่างกวนหยวนด้วย ถ้าเธอยังกล้ามาทำร้ายภรรยาและลูกของฉันอีก ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่นอน"

ซ่างกวนเชียนตกใจ และก็รู้ดีว่าเขาไม่ได้พูดเล่นๆ แน่นอน

"งั้น...ฉันเข้าใจแล้ว วันนี้ก็คงเข้ามารบกวนไม่มากก็น้อย ต้องขออภัยด้วย งั้นฉันขอลาไปก่อน" ซ่างกวนเชียนรู้ว่าถ้าเขายังดื้อด้านต่อไป นอกจากทำให้ตระกูลจิ้นโมโหแล้ว มันก็ไม่มีเรื่องดีเรื่องอื่นเลย

หลังจากพูดจบ เขาก็หันเดินออกไป

แม่จิ้นยังโมโหอยู่ "เขาจะมาอีกไหม"

เธอไม่อยากจะมองเห็นคนในตระกูลซ่างกวนอีกแม้แต่คนเดียว

"คุณแม่ วางใจเถอะ ผมไม่กลับไปที่ตระกูลซ่างกวนหรอก" จิ้นเฟิงเฉินพูด

เขารู้ว่าแม่จิ้นกำลังกังวลอะไรอยู่ เขาก็เลยพูดอย่างชัดเจน เพื่อที่จะไม่ให้เธอเอาแต่กังวลกับเรื่องนี้

......

ตอนที่จิ้นเฟิงเฉินกลับไปในห้อง เจียงสื้อสื้อก็เพิ่งตื่นจากการนอนกลางวัน และเธอก็สามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่เย็นชาของเขาจากการแสดงออก เธอเดินไปยืนอยู่ข้างเขา "เป็นอะไรไป?"

"ทำไมอยู่ๆ ถึงถามแบบนี้?"

จิ้นเฟิงเฉินยิ้นออกมาอย่างห้ามไม่ได้

เจียงสื้อสื้อเอียงหน้าไป ก่อนจะมองสำรวจสีหน้าของเขาอีกครั้ง ก่อนจะพูดพึมพำว่า "รู้สึกว่าคุณมีเรื่องอะไรปิดบังฉันอยู่"

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มก่อนจะกุมมือเธอไว้ จากนั้นก็ดึงเธอไปนั่งอยู่บนเตียง

"เมื่อกี้ซ่างกวนเชียนมาที่บ้าน"

เมื่อเจียงสื้อสื้อได้ยิน เธอก็รีบลุกขึ้นทันที "คุณว่าอะไรนะ?"

จิ้นเฟิงเฉินดึงเธอไว้ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "คุณไม่ต้องกังวล เขาไปแล้ว"

"ไม่ใช่ แล้วเขามาทำอะไร?" เจียงสื้อสื้อนั่งลง เธอครุ่นคิด ก่อนจะพูดออกมาว่า "เขาคงไม่ได้อยากจะมาพาคุณกลับไปที่ตระกูลซ่างกวนใช่ไหม?"

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า

จากนั้นความโมโหก็เพิ่มขึ้นทันที เจียงสื้อสื้อพูดอย่างอดไม่ไหว "เขาเอาหน้ามาจากไหนที่ว่าจะพาคุณกลับไปยังตระกูลซ่างกวน? ซ่านกวนหยวนบ้าไปแล้ว หรือว่าเขาไม่สามารถการแยกแยะเหรอ?"