ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1357

เมื่อได้ยินแบบนั้น ซ่างกวนหยวนก็ชะงักไปทันที ก่อนจะหัวเราะออกมาเหมือนกับคนบ้า ความโหดร้ายในแววตาของเธอมีเพิ่มมากขึ้น

"จะไม่มีวันปล่อยฉันไป...เหอะ เขาคงลืมไปแล้ว ว่าใครเป็นคนช่วยชีวิตเขาไว้"

ซ่างกวนเขียนสูดลมหายใจเข้า ก่อนจะพูดอย่างตรงไปตรงมา "นี่เรียกว่าช่วยชีวิตเขางั้นเหรอ เธอก็แค่เห็นแก่ตัวอยากจะได้เขาครอบครอง"

เมื่อได้ยินคำพูดแบบนี้ของเขา ซ่างกวนหยวนลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ ก่อนจะชี้หน้าเขาและตะโกนออกมา "นายบ้าไปแล้วหรือไง นี่ยังช่วยพูดแทนเขาอีก"

"ฉันไม่ได้พูดแทนเขา ฉันก็แค่พูดความจริง" ซ่างกวนเชียนลองพยายามพูดเตือนเธอ "หยวนหยวน เขาไม่ได้รักเธอเลย ทำไมเธอต้องจมปลักอยู่แบบนี้?"

"เขารักหรือไม่รักฉัน ไม่ใช่สิ่งที่นายจะมาพูด!" ซ่างกวนหยวนมองไปทางเขาด้วยสายตาที่ดุร้าย ก่อนจะพูดเตือนเขาด้วยความโมโห "ถ้านายกล้าพูดแทนเขาอีก งั้นนายก็ออกไปจากตระกูลซ่างกวนเลย กลับไปอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าซะ"

"หยวนหยวน!" นายท่านหญิงซ่างกวนพูดเตือน เธอขมวดคิ้ว สีหน้าดูไม่พอใจอยู่บ้าง "ถึงแม้ว่าเสี่ยวเชียนจะพูดผิดไป แต่เขาก็เป็นพี่ของหนู อย่ามาทำร้ายความรู้สึกระหว่างพวกหนูเพียงพอคนนอกเพียงคนเดียว"

"คุณย่า" ซ่างกวนหยวนไม่พอใจ "ถ้าเขาเห็นว่าหนูเป็นน้องของเขาจริงๆ เขาควรช่วยหนูสิถึงจะถูก แต่ดูเขาสิ เขากับช่วยพูดแทนคนอื่น"

"พอแล้ว ที่จริงเขาก็ไม่ได้พูดผิดอะไร" นายท่านหญิงซ่างกวนถอนหายใจออกมา "จิ้นเฟิงเฉินไม่มีทางจะกลับมาตระกูลซ่างกวนแล้ว หนูยอมแพ้เถอะ"

"หนูไม่ยอม!" เสียงของซ่างกวนหยวนแหลมมากๆ "หนูไม่ยอมแพ้! หนูจะเอาเขาให้ได้ ถ้าไม่ใช่เขา หนูก็ไม่อยากจะมีชีวิตต่อไปแล้ว"

เมื่อเธอพูดแบบนี้ ซ่างกวนหยวนก็เห็นว่ามีมีดผลไม้วางอยู่บนโต๊ะ เธอยื่นมือไปหยิบขึ้นมา ก่อนจะชูขึ้นสูง และหันปลายมีดไปจ่อตรงคอของตัวเอง

"หยวนหยวน!"

นายท่านหญิงและซ่างกวนเชียนมองไปที่เธอด้วยสีหน้าที่ตกใจ

"คุณย่า หนูจะเอาจิ้นเฟิงเฉิน ถ้าไม่มีจิ้นเฟิงเฉิน หนู...หนูก็ไม่อยากมีชีวิตต่อไปแล้ว!" ในขณะที่พูด เธอก็จ่อมีดไปทางคอของตัวเอง

ซ่างกวนหยวนเดินเข้าไปดึงมือของเธอไว้ และแย่งมีดปอกผลไม้มา

"ซ่างกวนหยวน เธอบ้าไปแล้วหรือไง? เธอรู้ไหมว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่? เคยนึกถึงความรู้สึกของคุณย่าบ้างไหม? เคยคิดบ้างหรือเปล่าว่าเธออายุเยอะขนาดนี้แล้วเธอไม่สามารถรับอะไรที่มันกระทบกระเทือนจิตใจได้มากนัก?"

สีหน้าของเขาดูไม่พอใจ ก่อนจะพูดดุด่าออกมา

"ก็ฉันมันบ้าไปแล้วไง!" ซ่างกวนหยวนใช้แรงสะบัดมือเขาออก ก่อนจะร้องไห้ออกมาเสียงดัง "ก็ฉันจะเอาจิ้นเฟิงเฉิน แล้วพวกนายก็เอาแต่บอกให้ฉันยอมแพ้ พวกนายไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าฉันเจ็บปวดแค่ไหน!"

"หยวนหยวน..." นายท่านหญิงมองดูท่าทีของเธอ เธอรู้สึกเจ็บปวดใจมาก

ซ่างกวนเชียนพูดประชดเธอ "เพื่อผู้ชายคนเดียว มันคุ้มเหรอที่เธอทำแบบนี้?"

"คุ้มสิ!"

ซ่างกวนหยวนมองเขาด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า "เพราะว่าฉันรักเขา มันก็เลยคุ้มค่า"

"แต่ว่าเขาไม่ได้รักเธอ!" ซ่างกวนเชียนพูดตรงไปตรงมา

ซ่างกวนหยวนชะงักไป

"เขาไม่ได้รักเธอ ไม่ได้รักเธอ ไม่ได้รักเธอ เธอฟังไม่รู้เรื่องเหรอ?"

เมื่อเห็นว่าซ่างกวนเชียนก็โมโหขึ้นมา นายท่านหญิงซ่างกวนก็รีบพูดขึ้นทันที "หุบปากให้หมด! พวกแกเห็นว่าฉันมีชีวิตอยู่นานไปแล้วใช่ไหม?"

เพราะกลัวว่านายท่านหญิงจะโมโหเกินไป ซ่างกวนเชียนรีบเก็บอารมณ์ทันที ก่อนจะพูดปลอบ "คุณย่า พวกเราไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น คุณย่าอย่าโกรธเลยนะ ระวังสุขภาพหน่อยนะครับ"

นายท่านหญิงซ่างกวนมองไปทางซ่างกวนหยวน เห็นเพียงแค่เธอยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาของตัวเอง ก่อนจะหันหน้าหลบไป เพราะไม่อยากให้เธอเห็น

"เฮ้อ" นายท่านหญิงถอนหายใจ "เสี่ยวเชียน เรื่องวันนี้แกทำไม่ถูกนะ แค่แกไม่ได้พาเขากลับมาด้วยมันก็ไม่เป็นอะไร แต่แกยังไปพูดกับน้องสาวอย่างนั้นอีก ถ้าเป็นใครคนอื่นก็จะโกรธ"

"คุณย่า คุณ..." ซ่างกวนเชียนมองไปที่เธอด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะพูดคำพูดแบบนี้ออกมา

"ขอโทษน้องสาวของแกเร็ว" นายท่านหญิงซ่างกวนออกคำสั่ง เขาชะงักไป เพราะไม่ต้องการทำให้นายท่านหญิงโกรธ เขาจึงได้พูดคำขอโทษออกไป

ซ่างกวนตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ฉันรับไม่ไหวหรอกนะ"