ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1363

เจียงสื้อสื้อมองเขา แล้วขมวดคิ้วแน่น "แต่เรื่องนี้มันอันตรายมากนะ ฉันไม่ยอมให้คุณไปหรอก"

เรื่องมันเกิดจากเธอและเฟิงเฉิน ให้เฟิงเฉินไปเจออันตราย เธอยอมไม่ได้

จิ้นเฟิงเหราหัวเราะเบาๆ "พี่สะใภ้ วางใจเถอะ ผมกับพี่ฝึกกันมาตั้งแต่เด็ก ฝีมือไม่แย่เลย"

"พี่ไปกับนาย" จิ้นเฟิงเฉินพูดด้วยเสียงที่ถูกต่ำ

เจียงสื้อสื้อรู้สึกแน่นหน้าอก แล้วก็ห้ามเขา "คุณไปไม่ได้"

"สื้อสื้อ"จิ้นเฟิงเฉินจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ ก้มหน้าลง มองเข้าไปที่ดวงตาของเธอที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก แล้วก็ปลอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "มีเฟิงเหรากับอิ้งเทียนอยู่ด้วย ผมไม่มีทางเป็นอะไรหรอก"

"แต่ว่า......" เจียงสื้อสื้อยังคงรู้สึกไม่สบายใจ

ตอนนี้เอง จิ้นเฟิงเหรากเอยปากพูดขึ้นมา "พี่สะใภ้ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ผมจะดูแลพี่ชายผมให้ดี"

เมื่อทำอะไรไม่ได้ เจียงสื้อสื้อก็จำใจต้องยอมประนีประนอม

เธอจับมือของจิ้นเฟิงเฉินเอาไว้แน่น "คุณต้องกลับมาอย่างปลอดภัยนะ"

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า "อืม"

เจียงสื้อสื้อส่งพวกเขาออกไปข้างนอก เธอยืนอยู่ตรงประตู สายตามองดูรถของพวกเขาห่างออกไปเรื่อยๆ จนมองไม่เห็นแล้ว

"พี่สะใภ้ ก็เขาจะกลับมาอย่างปลอดภัย" ส้งหวั่นชีงเดินออกมา โอบไหล่ของเธอแล้วก็ปลอบใจ

เจียงสื้อสื้อหันหน้าไปมองเธอ แล้วก็เม้มปาก "หวั่นหวั่น ขอโทษด้วยนะ ที่ต้องดึงเฟิงเหราเข้ามายุ่งด้วย"

"พี่สะใภ้ พี่พูดอะไรกัน" ส้งหวั่นชีงแสร้งทำเป็นโกรธ แล้วก็พูดอย่างจริงจัง "พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน อย่าพูดเหมือนคนนอกสิ"

ในใจของเจียงสื้อสื้อเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง เธอพยักหน้าและพูดว่า "หวังว่าทุกอย่างจะราบรื่น"

"มันต้องราบรื่นอย่างแน่นอน" ส้งหวั่นชีงโอบเธอแน่น

......

จากการสืบของอิ้งเทียน ก็สามารถหาตำแหน่งของแม่จิ้นกับฟางเสว่มั่น

เขารีบส่งที่อยู่ให้กับจิ้นเฟิงเฉินในทันที

หลังจากที่จิ้นเฟิงเฉินได้รับแล้ว ก็ให้จิ้นเฟิงเหราเลี้ยวซ้ายที่ถนนสี่แยกด้านหน้า

มันคือทิศทางไปเขตชานเมือง

จิ้นเฟิงเหราหันกลับมามองจิ้นเฟิงเฉิน แล้วถามว่า "เจอแล้วเหรอ?"

"อืม อยู่ในโรงงานร้างเขตชานเมือง พวกอิ้งเทียนก็กำลังตามไปที่นั่น"

จิ้นเฟิงเหรารีบเหยียบคันเร่งทันที แล้วรถก็พุ่งไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็ว

"พี่ เดี๋ยวถ้าถึงแล้ว พี่รออยู่บนรถนะ เดี๋ยวผมกลับพวกอิ้งเทียนจะเข้าไปเอง" จิ้นเฟิงเหราพูด

"ไม่เป็นไร" จิ้นเฟิงเฉินมองออกไปนอกหน้าต่าง แสงแดดส่องมาที่ใบหน้าของเขา เดี๋ยวสว่างเดี๋ยวมืด มองไม่เห็นสีหน้าของเขาในตอนนี้

จิ้นเฟิงเหราขยับริมฝีปาก อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ว่าสุดท้ายก็กลืนคำพูดพวกนั้นลงไป

พี่ชายของเขารู้จักลิมิตของตัวเอง เขาไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงให้มากมาย

รถจะลงที่ด้านนอกโรงงานร้าง คนที่เฝ้าอยู่ด้านนอกมีแค่ไม่กี่คนและกำลังนั่งคุยกันอยู่ เพราะเห็นว่ามีรถเข้ามา ก็รีบลุกขึ้น ทุกคนยกไม้เบสบอลขึ้น มองดูรถที่กำลังจะลงด้วยสีหน้าที่ตื่นตัว

จิ้นเฟิงเหรานั่งอยู่บนรถ มองดูคนพวกนั้น มือที่จับพวงมาลัยอยู่นั้นก็บีบแน่น

"พี่ ไหวใช่ไหม?" เขาเอ่ยปากถาม

จิ้นเฟิงเฉินกระตุกมุมปาก น้ำเสียงของเขาปะปนไปด้วยความเยือกเย็น "นายว่าไงล่ะ?"

ทั้งสองคนปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วก็เปิดประตูพร้อมกับลงรถมาพร้อมกัน

มีแสงไฟส่องสว่างอยู่ด้านนอกของโรงงาน อีกฝ่ายนั้นจำจิ้นเฟิงเฉินได้ รีบตะโกนออกมาทันที "จิ้นเฟิงเฉิน!"

แล้วคนพวกนั้นก็ถอยหลังไปโดยอัตโนมัติ

พวกเขาได้รับคำสั่งมา ว่าถ้าเกิดจิ้นเฟิงเฉินมาด้วยตัวเอง ห้ามแตะต้องเขาเด็ดขาด

เพราะเห็นว่าพวกเขาถอยหลังไป จิ้นเฟิงเฉินก็สบตากับจิ้นเฟิงเหรา แล้วก็ก้าวยาวไปด้านหน้า

คนพวกนั้นเอาแต่เดินถอยหลัง ถอยจนเข้าไปในโรงงาน