ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1364

"ไม่มีตอนจบที่ดีอย่างนั้นเหรอ?"ซ่างกวนหยวนเหมือนกับได้ยินเรื่องตลกยังไงยังงั้น เธอหัวเราะเสียงดังอยู่ปลายสาย

จิ้นเฟิงเหราที่อยู่ด้านข้างนั้นได้ยินอย่างชัดเจน เขาโกรธจนกัดฟันกรอด "พี่ ผู้หญิงคนนี้กำเริบเสิบสานเกินไปแล้ว!"

เหมือนกับว่าได้ยินคำพูดของเขา เสียงหัวเราะนั้นหยุดลง และเสียงของซ่างกวนหยวนก็ดังขึ้นมาจากหูฟังอีกครั้ง "จิ้นเฟิงเฉิน ต่อให้คนให้ปล่อยฉันไปแล้วมันจะยังไงกันล่ะ คุณมีหลักฐานมาพิสูจน์ว่าฉันเป็นคนทำเหรอ"

มือของจิ้นเฟิงเฉินที่ถือโทรศัพท์อยู่นั้นกำแน่น จนนิ้วซีดเผือด เหมือนกับว่ากำลังควบคุมอารมณ์ของตัวเองอยู่

ซ่างกวนหยวนพูดต่อ "ถ้าเกิดว่าฉันไม่พูดว่าฉันคือซ่างกวนหยวน คุณก็ไม่มีทางออกนอกว่าฉันคือใคร คุณไม่มีทางมีหลักฐานว่าเรื่องนี้ฉันเป็นคนทำ"

สิ่งที่เธอพูดมันก็เป็นเรื่องจริง นอกจากโทรศัพท์ที่ถูกเปลี่ยนเสียงเครื่องนี้ ก็ไม่มีหลักฐานอื่นที่จะสามารถพิสูจน์ได้เลยว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของเธอ

ใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉินนั้นมืดมนมาก เขาเงยหน้าขึ้นมองแม่ของตัวเองที่ถูกผูกอยู่กับเก้าอี้

เขาเห็นเพียงแค่แม่ของเขาส่ายหน้าให้กับเขา

หมายความว่า เขาจะต้องไม่ตกลงกับอีกฝ่ายอย่างเด็ดขาด

เขากลับสายตากลับมา หลับตาและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ลืมตาขึ้นมา แล้วริมฝีปากเรียวบางของเขาก็ขยับเบาๆ "นอกจากหย่าแล้วกลับไปอยู่กับคุณ เรื่องอื่นผมสามารถทำได้หมด"

"ขอโทษด้วยนะ พอดีว่าฉันต้องการให้คุณทำ 2 เรื่องนั้นอยู่พอดี!"

"ซ่างกวนหยวน อย่ามาทำตัวได้คืบจะเอาศอก"

ถึงแม้ว่าจะเป็นเสียงที่ผ่านทางหูฟัง แต่ว่าคุณยังสามารถได้ยินถึงความโมโหของเขา

ซ่างกวนหยวนยื่นมือขึ้นมาเล่นกับผมของตัวเอง แล้วก็พูดอย่างใจเย็น "ฉันก็แค่อยากให้คุณกลับมาอยู่กับฉัน มันเกินไปตรงไหนกัน? แล้วยิ่งไปกว่านั้น คุณต่างหากที่ผิดสัญญาก่อน คนที่ทำเกินไปคือคุณ!

เอาล่ะ ฉันไม่อยากพูดอะไรมากไปกว่านี้แล้ว ฉันให้เวลาคุณ 1วัน ถ้าเกิดว่าคุณไม่ทำอย่างที่ฉันบอกหรอกก็ ฉันไม่รับประกันนะว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับแม่ของเจียงสื้อสื้อ"

"ซ่างกวนหยวน!"จิ้นเฟิงเฉินตะคอกออกมาด้วยความโมโห

ซ่างกวนหยวนหัวเราะออกมา "ฉันจำได้ว่าสุขภาพของแม่เจียงสื้อสื้อไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่นะ ถ้าเกิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอล่ะก็ ไม่ใช่ความผิดของฉันนะ"

จิ้นเฟิงเหราทนไม่ได้อีกต่อไป เขาแย่งโทรศัพท์มาจากมือของจิ้นเฟิงเฉิน แล้วก็ตะคอกใส่ปลายสาย "ซ่างกวนหยวน ถ้าเกิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณน้าแม้แต่นิดเดียว พวกเราไม่มีวันปล่อยคุณไว้แน่ และก็ไม่มีวันปล่อยตระกูลซ่างกวนไปด้วย!"

พอได้ยินดังนั้น ซ่างกวนหยวนก็มีสีหน้าเยือกเย็นขึ้นมาทันที "ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะรอนะ"

พอพูดจบ ก็ตัดสายไป

จิ้นเฟิงเหราปาโทรศัพท์ใส่กำแพงด้วยความโมโห แล้วก็ด่าออกมา "ผู้หญิงเสียสติ!"

หลังจากนั้นเขาก็หันกลับมามองจิ้นเฟิงเฉิน แล้วถามว่า "พี่ ตอนนี้พวกเราควรจะทำยังไงดี?"

ยัยผู้หญิงบ้ายังซ่างกวนหยวนกำลังใช้แม่แท้ๆ ของพี่สะใภ้มาข่มขู่พี่ชาย ถ้าเกิดว่าตอบตกลงไป ก็ต้องรู้สึกผิดต่อพี่สะใภ้มากแน่ๆ

แต่ว่าดูจากความรู้สึกที่พี่มีต่อพี่สะใภ้แล้ว เขาไม่มีทางตอบตกลงผู้หญิงเสียสติคนนั้นอย่างแน่นอน!

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ตอบคำถาม แล้วก็หันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างแม่ตัวเอง

พอคนนั้นเห็นสายตาของเขา ก็รีบหันไปพูดกับลูกน้องที่อยู่ด้านข้างว่า "ปล่อยเธอซะ"

แล้วลูกน้องก็เข้ามาช่วยแกะเชือกให้กับแม่จิ้น

แม่จิ้นที่ได้รับอิสระ ก็ลุกขึ้นแล้วก็วิ่งไปหาพวกจิ้นเฟิงเฉินในทันที

แต่เพราะว่าถูกมัดไว้เป็นเวลานาน ขาทั้งสองข้างของเธอก็เลยอ่อนแรง

วิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็ล้มลง

"แม่!"จิ้นเฟิงเหรากับจิ้นเฟิงเฉินรีบเข้าไปพยุงเธอในทันที

"แม่ไม่เป็นไร"แม่จิ้นจับมือของพวกเขาและประคองตัวเองจนยืนนิ่ง แล้วก็พูดอย่างไรใจ "เฟิงเฉิน ลูกต้องหาทางช่วยแม่ของสื้อสื้อออกมาให้ได้นะ ร่างกายของเธอรับความทรมานไม่ได้!"

ตอนนี้เอง อิ้งเทียนก็พาคนตามมาที่นี่

"คุณชาย คุณชายรอง" อิ้งเทียนวิ่งไปหยุดอยู่ข้างๆ เพราะเขา

จิ้นเฟิงเฉินส่งสายตาให้กับเขา

อิ้งเทียนรับคำสั่ง แล้วก็โบกมือพร้อมกับตะโกนว่า "จับพวกมันไว้"

แต่ว่าเหมือนกับว่าอีกฝ่ายคาดเดาไว้แล้วว่ามันจะเป็นแบบนี้ ก็เลยถอนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่ปล่อยโอกาสให้อิ้งเทียนจับได้