ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1365

ผ่านไปครู่หนึ่ง อารมณ์ของเจียงสื้อสื้อถึงได้เริ่มสงบลง เธอถอยหลังไปครึ่งก้าว แล้วก็ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา "ขอโทษที ฉันควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้"

เธอรู้ว่าเธอร้องไห้อยู่แบบนี้ จะทำให้ทุกคนเป็นห่วง แต่ว่าเธอไม่สามารถควบคุมได้จริง

"ไม่เป็นไร" แม่จิ้นลูบหลังเธอเบาๆ "แม่รู้ว่าหนูเป็นห่วงแม่ของหนู แต่ว่าการร้องไห้ก็ไม่สามารถแก้ไขปัญหาอะไรได้นะ แล้วอีกอย่างก็มีพวกเราอยู่ด้วย พวกเราต้องช่วยเหลือแม่ของหนูให้กลับมาอย่างปลอดภัยได้แน่นอน"

คำพูดปลอบใจของแม่จิ้น ทำให้น้ำตาที่กว่าจะหยุดไหลของเจียงสื้อสื้อนั้นท่วมท้นออกมาอีกครั้ง เธอหรี่ตาเพื่อพยายามบีบน้ำตาให้กลับไป

เธอพยักหน้า "อืม หนูเชื่อเฟิงเฉินค่ะ"

คนในครอบครัวกลับเข้ามาในบ้าน หลังจากนั่งลงที่ห้องรับแขกแล้ว จิ้นเฟิงเหราก็ลองเกี่ยวกับข้อเสนอที่ซ่างกวนหยวนต้องการ

"ยัยผู้หญิงป้าคนนั้นบอกว่า ถ้าเกิดว่าพี่กับพี่สะใภ้หย่ากัน แล้วกลับมาอยู่กับเธอ เธอจะปล่อยคุณน้ากลับมา"

"หย่ากับพี่สะใภ้อย่างนั้นเหรอ?!"ส้งหวั่นชีงอุทานออกมา แล้วก็หันไปมองเจียงสื้อสื้อในทันที เห็นว่าสีหน้าของเธอดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างโกรธเคือง "ผู้หญิงคนนั้นเสียสติไปแล้วจริงๆ !ประเภทที่ยาอะไรก็รักษาไม่ได้!"

พ่อจิ้นขมวดคิ้ว สีหน้าดูจริงจัง "แต่ว่าถ้าเกิดว่าไม่ทำตามที่เธอต้องการ แล้วแม่ของสื้อสื้อจะกลับมาไม่ได้หรือเปล่า?"

"คุณพูดอะไรของคุณ?"แม่จิ้นตีเขาด้วยศอก แล้วใช้สายตาส่งสัญญาณว่าให้เขาระวังคำพูด เพื่อไม่ให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้

พ่อจิ้นถอนหายใจออกมา "ผมพูดความจริง ผู้หญิงคนนั้นเสียสติจนถึงขั้นนี้แล้ว มันยากที่จะคาดเดาว่าเธอสามารถทำอะไรได้บ้าง"

ทันทีที่เขาพูด บรรยากาศรอบๆ ก็ตกอยู่ในความเงียบงันทันที สีหน้าของทุกคนดูจริงจัง

ผ่านไปนาน ส้งหวั่นชีงก็เอ่ยปากถาม "หรือว่ามีแค่วิธีอย่างเดียวอย่างนั้นเหรอ? "

เธอมองไปที่เจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินกุมมือของเจียงสื้อสื้อเอาไว้แน่น "พวกเราไม่มีทางแยกกัน"

น้ำเสียงที่ทุนต่ำของเขาดูหนักแน่นมาก

"เฟิงเฉิน......"เจียงสื้อสื้อหันมามองหน้าเขา

จิ้นเฟิงเฉินมอบรอยยิ้มเธอปลอบใจให้กับเธอ "คุณวางใจเถอะ ผมต้องหาวิธีช่วยแม่ออกมาให้ได้"

"พี่ ผมรู้แล้วว่าควรทำยังไง"

ตอนนี้เอง จิ้นเฟิงเหราที่เอาแต่เงียบมาโดยตลอดก็พูดออกมา

ทุกคนก็หันมามองเขา

แล้วก็ฟังเขาพูดต่อ "พี่ พี่สะใภ้ หย่ากันเถอะ"

ทุกคนอึ้งไปในทันที

ส้งหวั่นชีงมีปฏิกิริยาเป็นคนแรก ยกกำปั้นขึ้นและไฟที่เขา "คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? จะให้พี่หย่ากับพี่สะใภ้เนี่ยนะ!"

"ใช่ เฟิงเหรา ทำไมลูกถึงพูดอะไรแบบนี้ออกมาล่ะ?"แม่จิ้นมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ

"ทุกคนเชื่อผมเถอะครับ ไม่มีทางผิดพลาดแน่นอน" จิ้นเฟิงเหราเอามือทุบออกของตัวเองเพื่อเป็นการยืนยัน

เจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินสบตากัน คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ตอบว่า "โอเค งั้นพวกเราหย่ากัน"

เฟิงเหราไม่มีทางให้พวกเขาหย่ากันจริงๆ อย่างแน่นอน ต้องมีแผนการวางไว้

ดังนั้น เธอถึงได้ตกลง

"สื้อสื้อ!"

"พี่สะใภ้!

พ่อจิ้น แม่จิ้นและส้งหวั่นชีงก็ต่างตกใจ เพราะเขามองไปที่เธอด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ

เจียงสื้อสื้อยิ้ม "หนูเชื่อใจเฟิงเหรา"

พอเธอพูดแบบนี้ คนอื่นๆ ก็หันไปมองจิ้นเฟิงเหรา

"คุณมีแผนอะไร?"ส้งหวั่นชีงมองสามีตัวเอง แล้วก็ถามด้วยความสงสัย