ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 137

บทที่ 138 หึง

หลังจากฟังเรื่องต่างๆจบ จิ้นเฟิงเฉินก็ขมวดคิ้ว เขาเพิ่งรู้ว่าเจียงสื้อสื้อต้องใช้ชีวิตอย่างทรหดเกินกว่าที่เข้าสืบหรือจินตนาการไว้เสียอีก

เขาอดสงสารเธอไม่ได้ ถ้าได้เจอกับเธอเร็วกว่านี้ก็คงดี เขาจะไม่ปล่อยให้เธอต้องพบเจอกับเรื่องเลวร้ายมากขนาดนี้

คิดๆอยู่ จิ้นเฟิงเฉินก็โอบเจียงสื้อสื้อแน่น เขาเอ่ยสียงทุ้มต่ำน่าหลงใหล “มันผ่านไปแล้ว คนพวกนั้นไม่ควรค่าให้เธอต้องคิดถึงหรือเกลียดชังอีก ลืมความทรงจำเหล่านั้นไปเถอะ”

เจียงสื้อสื้อเผยรอยยิ้มบางๆตรงมุมปาก เธอจิบไวน์แดงที่วางอยู่บนโต๊ะเบาๆ ใบหน้าสวยหมดจดเย็นชาขึ้นเล็กน้อย

“ใช่ มันผ่านมาแล้ว ฉันเองก็สามารถมีชีวิตที่ดีจนถึงตอนนี้ ฉันก็แค่เกลียดที่ทำไมพวกนั้นถึงยังไม่หยุดระรานฉัน ครั้งนี้กล้าทำถึงขนาดนี้ ฉันดูเป็นคนที่ใครอยากจะรังแกยังไงก็ได้หรอ? พวกนั้นทนเห็นฉันอยู่ดีมีสุขไม่ได้เลยสินะ”

เจียงสื้อสื้อจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่คนนั้นพวกหาเรื่องเธอ นับตั้งแต่วันที่ออกจากบ้านตระกูลเจียงมา

พวกนั้นจะต้องเห็นเธอตายไปเลยหรือเปล่าถึงจะพอใจ?

ฟังจบ จิ้นเฟิงเฉินก็โอบกอดเธอแน่นกว่าเดิม

“มีฉันอยู่ทั้งคน ต่อไปจะไม่มีใครกล้ามารังควาญเธอได้อีก”

เวลานี้เจียงสื้อสื้อดื่มไปเยอะแล้ว เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ รู้แค่ว่าตอนนี้มีอะไรในใจอยากพูดเต็มไปหมด เธอฟังที่เฟิงเฉินพูด ก็หัวเราะก่อนจะว่า “ใช่ เพราะมีคุณอยู่ ฉันถึงไม่ค่อยโดนคนอื่นรังแกแล้ว จริงสิ ขอบคุณที่วันนี้คุณช่วยฉันไว้อีกแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะคุณรีบมาช่วยฉันไว้ทัน ตอนนี้ฉันคงนอนอยู่โรงพยาบาล”

เจียงสื้อสื้อยิ่งพูดก็ยิ่งติดลม “จิ้นเฟิงเฉิน ฉันดีใจจริงๆที่ได้รู้จักคุณ ตั้งแต่ที่ออกจากบ้านตระกูลเจียง ฉันก็ตัวคนเดียวมาตลอด ผ่านมาตลอดหลายปี คุณทำให้ฉันได้กลับมาสัมผัสกับความรู้สึกความอุ่นใจที่มีใครบางคนคอยอยู่เคียงข้างคอยปกป้องอีกครั้ง คุณกับเสียวเป่าทำให้ฉันรู้สึกเหมือนได้กลับบ้านอีกครั้ง...”

คนเรามักจะคลายความจริงหลังดื่มเหล้า สิ่งที่เจียงสื้อสื้อพูดล้วนเป็นสิ่งที่ออกมาจากใจ เธอไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เวลาที่ได้อยู่กับเสียวเป่าและจิ้นเฟิงเฉิน เธอก็รู้สึกเหมือนได้อยู่บ้าน

ทุกครั้งที่เขาโผล่มา เธอก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นปลอดภัย

ทุกครั้งที่เห็นเขากับซูชิงหยิงอยู่ด้วยกัน คนอื่นๆต่างพูดว่าพวกเขากำลังจะแต่งงานกัน ในใจของเธอก็รู้สึกเจ็บปวด คงเป็นเพราะว่าเธอหึงมั้ง!

เธอกลัวว่าตัวเองจะยิ่งถลำลึก ยิ่งอยากหนีไปให้ไกลจากเขาแต่กลับยิ่งอยากเข้าใกล้เขาในทุกวินาที

จิ้นเฟิงเฉินมีท่าทีอ่อนโยน ใบหน้าของเขาประดับรอยยิ้มบางๆ

เจียงสื้อสื้อ การมาของเธอก็ทำให้เขารู้สึกได้ถึงบ้านเช่นกัน

“จิ้นเฟิงเฉินคุณรู้ไหมว่าฉัน...” ชอบคุณจริงๆนะ เป็นครั้งแรกที่ชอบใครสักคนมากขนาดนี้ ชอบมากจนอยากจะอยู่ข้างๆคุณตลอดไป

เจียงสื้อสื้อไม่ได้พูดคำในใจออกมาหมด เธอรู้สึกมวนๆในท้อง เธอรีบจับขอบโต๊ะแล้วอาเจียนลงถังขยะด้วยความทนไม่ไหว

จิ้นเฟิงเฉินเห็นแบบนั้นก็ทนไม่ไหว หลังจากอาเจียนเสร็จเรียบร้อย เขาก็ประคองเจียงสื้อสื้อให้ลุกขึ้น

“ดึกมาแล้ว ไปเถอะ เรากลับกันเถอะ”

“ไม่ ฉันไม่กลับ เหล้าที่คุณสั่งมายังดื่มไม่หมดเลยนะ! ฉันไม่กลับ”

พูดๆอยู่ เธอก็หยิบเหล้าบนโต๊ะขึ้นจะดื่มต่อ จิ้นเฟิงเฉินแย่งขวดออกจากมือเธอ แล้วพูดอย่างใจเย็น “อย่าดื้อสิ เธอดื่มเยอะแล้ว ไม่ต้องดื่มแล้ว”

“ฉันไม่อยากกลับ”

เจียงสื้อสื้อยังโวยวายไม่หยุด สุดท้ายจิ้นเฟิงเฉินจึงต้องใช้วิธีหลอกล่อพาเธอออกจากคลับเฮ้าส์จนได้

ภายในรถ เจียงสื้อสื้อเดี๋ยวก็พูดละเมอเดี๋ยวก็ร้องเพลง...เธอด่าทอคนตระกูลเจียงไปชุดใหญ่ ก่อนจะพูดขอบคุณจิ้นเฟิงเฉินซ้ำอีกเซ็ทนึงเต็มๆ พูดง่ายๆว่าเธอแหกปากเสียงดังไม่หยุด ราวกับคืนนี้จะต้องระบายความโมโหออกมาให้หมด

สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินมีแววจำใจนิดๆ รู้งี้เขาคงไม่พาเธอมาดื่ม เดาว่าพรุ่งนี้เช้าตื่นขึ้นมาแม่สาวน้อยคนนี้คงไม่รู้จะเผชิญหน้ากับเขายังไงแล้วมั้ง!

เดิมทีตั้งใจว่าจะพาเจียงสื้อสื้อไปส่ง แต่พอเห็นสภาพของเธอแบบนี้แล้ว จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกไม่วางใจ