ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 136

บทที่ 136 หญิงก็ร้ายชายก็เลว

ทุกคนในงานมองไปยังแผ่นหลังของเจียงสื้อสื้อพร้อมกับอดสังเวชแทนไม่ได้ ก่อนจะค่อยๆเกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์

“ครอบครัวนี้นี่มันเหลือเกินจริงๆ! ลูกด้วยเหมือนกันแท้ๆ แต่ทำไมคนเป็นพ่อถึงปฏิบัติต่างกันราวฟ้ากับเหว?”

“ก็ใช่น่ะสิ ไหนจะน้องสาวนั่นอีก ร้ายเงียบที่แท้ทรู! แม้แต่ลูกในไส้ก็เอามาใช้เป็นเครื่องมือได้ คนแบบนี้ไม่สมควรจะเป็นแม่คนด้วยซ้ำ แถมยังแย่งคู่หมั้นของพี่สาวตัวเองอีก จุ๊จุ๊ ไร้ยางอายซะจริง”

“ฉันว่าคุณชายหลานอะไรนั่นก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไรหรอก ตอนนั้นถึงได้แอบแซ่บกับน้องสาวคู่หมั้นตัวเอง”

“ตอนนั้นยังเผลอคิดว่าเป็นคู่กิ่งทองใบหยก ที่ไหนได้ก็แค่ผีเน่ากับโลงผุ เคยเจอคนหน้าไม่อายอยู่หรอกแต่ก็ไม่ถึงขนาดนี้ เห็นแล้วอยากอ้วก”

“ใช่ๆ ต่อไปอย่าคบค้าสมาคมกับสองตระกูลนี้เลย โดยเฉพาะในเรื่องธุรกิจ ความเป็นคนต่ำๆขนาดนี้ขืนร่วมธุรกิจกันมีหวังโดนโกงแหงๆ!”

……

คงไม่ต้องบอกว่าสีหน้าคนตระกูลเจียงกับหลานซือเฉินย่ำแย่ขนาดไหน เสียงวิจารณ์ของคนในงานเล่นเอาพวกเขาแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี

เลี๋ยงห้าวเทียนที่อยู่ในบริเวณนั้นก็เช่นกัน คิดไม่ถึงว่าตระกูลเจียงจะเป็นแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่ความสัมพันธ์ของเจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินที่มีนัยยะลึกซึ้ง เลี๋ยงห้าวเทียนอดโล่งใจไม่ได้ที่เมื่อกี้แม้จะชื่นชอบเจียงสื้อสื้อออกนอกหน้า แต่ยังไม่ได้ทำอะไรที่เกินกว่าเหตุ ไม่งั้นเกรงว่าตัวเขาเองก็คงจบเห่ด้วยเช่นกัน

คิดๆอยู่ เลี๋ยงห้าวเทียนก็รีบเอ่ยปาก “คุณเจียง ผมมาคิดๆดูแล้ว ก่อนหน้านี้ที่ว่าจะร่วมธุรกิจกันก็ช่างมันเถอะ ส่วนลูกสาวของคุณ...ก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแล้วล่ะ ผมมีธุระ คงต้องขอตัวก่อน”

เขาในตอนนี้เพียงแค่อยากเอาตัวเองหลุดพ้นไปจากเรื่องนี้ พูดจบ เลี๋ยงห้าวเทียนก็รีบสาวเท้าเดินจากไป

เจียงเจิ้นโมโหอยู่ลึกๆ แต่ตอนนี้เขาคิดแค่ว่าต้องรีบออกไปจากที่นี่ก่อน ทว่าจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้คิดเช่นนั้น เขาหันไปออกคำสั่งกับผู้ช่วย “จับตาดูคนพวกนี้ให้ดี รอจนกว่าตำรวจจะมา ใครก็ตามที่ทำร้ายเจียงสื้อสื้อห้ามปล่อยไปแม้แต่คนเดียว”

ขณะที่พูดประโยคนี้ จิ้นเฟิงเฉินปรายหางตามองเสิ่นซูหลันอย่างหมายหัว ก่อนจะเดินตามเจียงสื้อสื้อออกไป

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาของจิ้นเฟิงเฉินเมื่อครู่ เสิ่นซูหลันก็สั่นไปทั้งร่าง เธอดึงแขนเจียงเจิ้น ก็จะพูดเสียงเบา “คุณคะ คราวนี้จะเอายังไงดี? ฉันคงไม่ต้องติดคุกจริงๆใช่ไหม?”

ตอนนั้นเสิ่นซูหลันก็แค่โมโหอารมณ์ชั่ววูบ ไม่ได้คิดว่าเรื่องมันจะใหญ่โตขนาดนี้...

จากที่หวังว่าจะได้ร่วมธุรกิจกับบริษัทเลี๋ยงซื่อตอนนี้ก็หมดหวังแล้ว ไหนจะถูกผู้คนตราหน้าอีก เจียงเจิ้นสะบัดแขนออกจากมือเธออย่างโมโห “ฉันจะไปรู้ได้ไงว่าต้องทำยังไง? ใครใช้ให้พวกเธอทำอะไรบุ่มบ่าม? ตอนนี้เพิ่งมาคิดได้”

เสิ่นซูหลันอดน้อยใจไม่ได้ ที่โดนตบไม่ต้องไปพูดถึง ตอนนี้เจียงเจิ้นยังจะพูดจาแบบนี้อีก ที่เธอทำไปก็เพื่อตระกูลเราไม่ใช่หรอไง?

เจียงนวลนวลกับหลานซือเฉินที่ยืนอยู่ฝั่งเดียวกันสีหน้าย่ำแย่จนดูไม่ได้

โดยเฉพาะเจียงนวลนวล นังสารเลวเจียงสื้อสื้อทำไมถึงได้โชคดีไปซะทุกครั้ง

เธอสูดหายใจลึกๆ พร้อมกับสาบานในใจ ไม่ว่ายังไงก็จะไม่มีทางปล่อยให้เสียงสื้อสื้อได้อยู่อย่างสงบสุขแน่

……

เวลานี้ผู้คนที่ยืนเสพดราม่าเมื่อครู่ก็ค่อยๆสลายตัวไป ซูชิงหยิงยังคงยืนอยู่ที่เดิม เธอมองแผ่นหลังของจิ้นเฟิงเฉินที่เดินจากไปด้วยสีหน้าดำทะมึน

เป็นอีกครั้ง ที่จิ้นเฟิงเฉินทิ้งเธอเพราะเจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อมีสิทธิ์อะไร ตกลงมันมีสิทธิ์อะไร ซูชิงหยิงกำมือแน่น แววตาเต็มไปด้วยความไม่ยอมแพ้

……