ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 14

บทที่ 14 โลกนี้มันกลม

เช้าวันถัดมาเจียงสื้อสื้อกับเสี่ยวเป่าเพิ่งจะตื่นนอน จิ้นเฟิงเฉินก็มาถึงเรียบร้อยแล้ว

ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง สวมชุดสูทที่ตัดมาพอดีกับรูปร่าง ชุดรัดแน่นเห็นเป็นสัดส่วน ยิ่งทำให้เขาดูแพงกว่าปกติมาก หน้าตาหล่อเหลา ราวกับรูปปั้นประติมากรรม ริมฝีปากบางเป็นกระจับ สีหน้าท่าทางดูนิ่งขรึม เวลาสายตาขยับ มันช่างมีเสน่ห์น่าหลงใหลทำให้คนที่เห็นแล้วแทบจะละสายตาไปไหนไม่ได้

เจียงสื้อสื้อตะลึงไปชั่วขณะ

อึ้งอยู่นานกว่าที่จะดึงสติกลับมาได้ ถามขึ้นอย่างเบลอๆ“คุณจิ้นทำไมคุณถึงมาเช้าขนาดนี้ล่ะคะ?”

จิ้นเฟิงเฉินดูมีความสุขไม่น้อย เวลาพูดก็ดูเบิกบานเช่นกัน“เอาอาหารเช้ามาให้คุณกับเสี่ยวเป่าน่ะ”

เขายกถุงขึ้นมา แกว่งๆข้างหน้าของเธอ

เจียงสื้อสื้อรีบรับทันทีพร้อมกับพูดขึ้น“ถ้าอย่างนั้นคุณก็เข้ามาก่อนค่ะ ฉันจะไปจัดจานให้”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า ก้าวเท้าเดินเข้ามาข้างใน

เสี่ยวเป่าเดินออกมาจากในห้องพอดี ดูท่าทางยังคงไม่ตื่นเท่าไร ดวงตาดูงัวเงีย ผมชี้ฟู ดูแล้วน่ารักน่าเอ็นดู

พอหันมาเห็นพ่อตัวเอง คำทักทายสักคำก็ไม่มี หันกลับไปคลอเคลียเจียงสื้อสื้อ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “อุ้มๆ”

เจียงสื้อสื้อยิ้มพลางเอนตัวลงไปอุ้มเขา อีกมือก็ยกจานเดินออกมา

จิ้นเฟิงเฉินรีบเดินเข้าไปช่วยทันที ถือโอกาสนี้เหลือบมองเสี่ยวเป่าด้วยสายตาเย็นชาพร้อมกับพูดขึ้น“คุณเจียงไม่ต้องตามใจเขาแบบนี้ก็ได้”

เจียงสื้อสื้อพูดตอบด้วยความไม่ได้ติดใจเลยสักนิด“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เขาเป็นเด็กน่ารักเชื่อฟังขนาดนี้ อุ้มเอาไว้ก็ไม่ได้หนักอะไรเลยค่ะ”

เสี่ยวเป่าทำเสียง‘หึ’ใส่พ่อตัวเองอย่างได้ใจ แล้วก็กอดเจียงสื้อสื้อแน่นขึ้นไปอีก

เจียงสื้อสื้ออดยิ้มไม่ได้ อุ้มเสี่ยวเป่านั่งลงบนตัก แล้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“อยากกินอะไร เดี๋ยวน้าหยิบให้หนูเอง”

เสี่ยวเป่าชี้นิ้วออกไปพร้อมกับพูดขึ้น“จะเอานมอันนั้น”

เจียงสื้อสื้อก็หยิบมาให้ตามที่เขาต้องการ

จากมุมนี้แล้ว จะเห็นใบหน้าที่ดูดีของเธอจากข้างๆ

มุมปากที่เจ่อเล็กน้อย เวลายิ้มราวกับดอกไม้ จมูกน้อยๆเป็นสันดูน่ารัก แววตาใสดุจแม่น้ำในฤดูใบไม้ร่วง ดูเปล่งประกายวับวาว แต่งหน้าเบาๆไม่เยอะเกินไปรับกับผิวที่ดูอ่อนโยนน่าทะนุถนอม ดูบริสุทธิ์และงดงาม ชุดกระโปรงผ้าพริ้วสบายๆสีเนื้อ ทำให้เธอดูเรียบง่ายสบายๆ รูปร่างสง่างามมีสัดส่วน หน้าโค้งหลังเว้า เอวเล็กคอด โอบได้หนึ่งมือพอดี

จิ้นเฟิงเฉินมองจนสติล่องลอย แววตาที่ดำขลับยิ่งดูนิ่งลึกขึ้น ราวกับว่าจะกลืนกินเธอเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น

เจียงสื้อสื้อเหมือนพอจะรู้สึกตัว เงยหน้าขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ

ตาสองคู่จ้องมองกัน แววตาของจิ้นเฟิงเฉินกลับมานิ่งสงบตามเดิม เขาถามขึ้น“มีอะไรเหรอ?”

“อ๋อ ไม่มีอะไรค่ะ”

เจียงสื้อสื้อหันสายตากลับไปอย่างเงียบๆ ในใจก็เริ่มรู้สึกสงสัยขึ้นมา

หรือว่าฉันคิดไปเอง?

ตะกี้จู่ๆก็รู้สึกว่าเหมือนมีสายตาจ้องมองมาที่ตนอย่างเร่าร้อน！

ยี่สิบนาทีผ่านไป หลังจาก เจียงสื้อสื้อและเสี่ยวเป่ากินอาหารเช้าเสร็จ ก็ออกไปพร้อมกับจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินส่งเจียงสื้อสื้อที่แถวๆบริษัท

ก่อนจะลงจากรถ จู่ๆจิ้นเฟิงเฉินก็ถามขึ้น“ใช่แล้ว คุณเจียง คืนนี้เสี่ยวเป่าจะไม่รบกวนคุณแล้วล่ะ พอดีคุณปู่กับคุณย่าของเขากลับมา เลยอยากจะเจอเขาสักหน่อย”

เจียงสื้อสื้อชะงักไปสักพัก ก่อนที่จะตอบขึ้นทันที“อ๋อ ได้ค่ะ ไม่มีปัญหาค่ะ”

เสี่ยวเป่าไม่พอใจอย่างมาก“ผมจะเอาน้าสื้อสื้อ”

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้สนใจเขา หันมาพูดกับเจียงสื้อสื้อต่อ“ถ้าเกิดคุณคิดถึงเขา สามารถโทรหาเบอร์ที่เสี่ยวเป่าทิ้งไว้ให้ได้นะ”

“ได้เลยค่ะ”