ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 15

บทที่ 15 มีความรู้สึกให้กับผู้หญิงคนหนึ่ง

ผ่านมาแล้วห้าปี พอเจอกันอีกครั้งเจียงสื้อสื้อนึกว่าตัวเองจะสามารถสงบสติอารมณ์ลงได้

แต่ความจริงแล้ว ความโกรธเกลียดที่ถูกฝังลึกภายในจิตใจ จู่ๆก็ถาโถมออกมาอย่างรุนแรง ใจของเธอเริ่มเดือดดาลบ้าคลั่งขึ้นแล้ว

ความทรงจำไหลย้อนกลับมาราวกับหนังเรื่องเก่าถูกฉายขึ้นมาอีกครั้ง เสียงของเจียงนวลนวลลั่นเข้ามาเต็มสองหู“ฉันเป็นคนดึงหน้ากากออกซิเจนของเธอออกเองแหละ”

“เจียงสื้อสื้อฉันอยากทำลายชีวิตเธอ！”

“คุณพ่อเป็นของฉัน มรดกทรัพย์สินของตระกูลเจียงเป็นของฉัน พี่ซือเฉินเป็นของฉัน เธอมันก็แค่หมาหัวเน่าที่ถูกตระกูลเจียงตัดหางปล่อยวัดไปแล้วก็เท่านั้น……”

คำทุกคำ ประโยคทุกประโยค มันยังคงชัดเจนอยู่ในใจของเธอ

เจียงสื้อสื้อปวดหัวอย่างรุนแรง เธอไม่อยากจะไปข้องเกี่ยวอะไรกับพวกเขา จึงหันตัวเดินเข้าไปในห้องชงกาแฟทันที

เจียงนวลนวลตาไว พอเห็นคนที่ดูคุ้นหน้าคุ้นตาเมื่อตะกี้ ก็ชะงักนิ่งไป พร้อมกับพูดขึ้น“ตะกี้นั่นมัน……?”

“หืม? อะไรเหรอ?” หลานซือเฉินที่กำลังพูดคุยอยู่กับหลี่เซิ่ง พอได้ยินที่เธอพูด ก็หันไปถามอย่างช่วยไม่ได้

เจียงนวลนวลส่ายหัวพร้อมกับพูดตอบกลับไป“ไม่มีอะไรค่ะ สงสัยฉันจะดูผิด”

แม้ว่าจะพูดแบบนั้น แต่ตากลับจ้องมองอยู่แต่ตรงทางเดิน ในใจแจ่มแจ้งแล้วว่า ตัวเองไม่ได้ดูผิดแน่นอน

เจียงสื้อสื้อ……ต่อให้เธอเหลือแต่เถ้าถ่าน ฉันก็จำเธอได้ดี！

เสียงฝีเท้าของพวกเขา ค่อยๆเดินจากไป

เจียงสื้อสื้อที่อยู่ในห้องชงกาแฟ ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แต่ความโกรธเกลียดในใจ ยังไม่จางหายไป

จู่ๆ มือถือก็ดังขึ้น

เจียงสื้อสื้อเปิดขึ้นมาดู มือถือมีข้อความเสียงส่งมา

เธอกดเปิดฟัง เสียงน่ารักน่าเอ็นดูของเสี่ยวเป่าก็ดังขึ้นมา “น้าสื้อสื้อ ผมกับพ่อมาถึงบริษัทแล้วนะ”

เจียงสื้อสื้อใจเต้นขึ้นมา อารมณ์ที่ยึดติดก่อนหน้านี้ ก็ราวกับหิมะต้องแสงอาทิตย์ ละลายหายไปทันที

เธอยกมุมปากด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วส่งข้อความเสียงกลับไป“จ้า เสี่ยวเป่าต้องเชื่อฟังคุณพ่อนะ”

เสียงอันนุ่มนวลและอ่อนโยนที่ดังออกมาจากในมือถือ ได้ยินแล้วก็ทำให้จิตใจรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

สองตาที่ใสแป๋วของเสี่ยวเป่า หันไปมองพ่อของตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์ทันที“คืนนี้ผมไปบ้านน้าสื้อสื้อไม่ได้จริงๆเหรอ?”

“ไม่ได้” จิ้นเฟิงเฉินตอบด้วยสีหน้านิ่งๆไร้อารมณ์“อีกเดี๋ยวคุณปู่คุณย่าก็จะมารับแล้ว”

เสี่ยวเป่าไม่ยอมลดละความพยายาม ถามขึ้นต่อ“ถ้าอย่างนั้นผมจะเชิญให้น้าสื้อสื้อ มาเป็นแขกที่บ้านได้ไหม?”

จิ้นเฟิงเฉินที่กำลังเปิดเอกสารดูอยู่นั้น หยุดชะงักลง ก่อนจะพูดขึ้น“ตอนนี้คงจะยังไม่เหมาะ”

เสี่ยวเป่าก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันที วางมือถือลงด้วยความเอาแต่ใจ สบถ‘หึ’ออกมาก่อนจะรีบปีนลงจากโซฟา แล้ววิ่งออกไปข้างนอกทันที“เกลียดแดดดี๊ที่สุดเลย ผมจะไปหาคุณอา”

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ใส่ใจ ปล่อยให้เขาไป แต่สายตากลับเพ่งมองมายังมือถือที่วางอยู่บนโซฟา

เขาค่อยๆลุกขึ้น เดินไปหยิบมือถือขึ้นมาเปิดข้อความเสียงนั้น

เสียงที่อ่อนโยน ดังเข้ามาในหู ฟังแล้วรู้สึกเพลินอย่างบอกไม่ถูก

ริมฝีปากของเขายกขึ้นเป็นเส้นโค้งอย่างมีความสุขโดยไม่รู้ตัว นิ้วมือก็เลื่อนไปกดดูตรงหน้าไทม์ไลน์ของเจียงสื้อสื้ออย่างช่วยไม่ได้

ในโมเมนต์ของเธอ มีโพสต์อยู่แค่ไม่กี่โพสต์

มีแชร์ของกิน มีงานที่เพิ่งจะเริ่มทำ ฉลองวันเกิดคนเดียว แล้วก็เดินช็อปปิ้งคนเดียว พอเห็นของสวยๆงามๆที่ตั้งโชว์อยู่ในกระจกพวกนั้น ก็มีความต้องการสุดๆ

หญิงสาวในภาพ ยิ้มอย่างสดใสร่าเริง แต่ว่าตั้งแต่เริ่มจนจบ กลับมีแค่ตัวคนเดียว

หลังจากที่ จิ้นเฟิงเฉินอ่านแล้ว ก็รู้สึกจิตใจห่อเหี่ยวอย่างบอกไม่ถูก

เขาไม่ใช่คนที่ชอบก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของคนอื่น