ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 16

บทที่ 16 คุกเข่าขอโทษ

ช่วงสาย เจียงสื้อสื้อเอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงาน ไม่นานก็ลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงเช้า แล้วก็ไม่ได้เจอเจียงนวลนวลและหลานซือเฉินอีก

เธอกลับนึกว่าทั้งสองคนนั้นกลับไปแล้ว

ตอนเที่ยงเหอหลินเรียกเธอไปกินข้าวด้วยกัน เธอก็ไม่ได้ไป แต่กลับไปห้องน้ำแค่รอบเดียวเท่านั้น

ใครจะไปรู้เพิ่งจะเดินออกมาไม่ทันไร ก็มาพบเข้ากับเจียงนวลนวลที่กำลังเติมหน้าอยู่หน้ากระจกตรงอ่างล้างมือ

เจียงสื้อสื้อนิ่งชะงัก แววตาเริ่มนิ่งขรึมขึ้น แล้วก็เดินเข้าไปล้างมืออย่างช้าๆ

ทั้งสองยืนขนาบข้างกัน

เจียงนวลนวลมองสำรวจเจียงสื้อสื้อผ่านกระจก ริมฝีปากสีแดงยิ้มอย่างเยาะเย้ย ก่อนจะพูดขึ้น“พี่สาว เจอกันอีกแล้วนะ”

เจียงสื้อสื้อไม่ได้มองดูเธอเลยสักนิด ราวกับไม่ได้ยิน

เจียงนวลนวลก็ไม่ได้ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย พูดขึ้นต่อ“ไม่เจอกันห้าปี ไม่มีข่าวคราวของพี่ ฉันก็นึกว่าพี่จะเป็นอะไรไป คิดไม่ถึงว่าจะมาซุกหัวอยู่ในบริษัทเล็กๆแบบนี้ พี่……ยังคงใช้ชีวิตน่าสมเพชเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ！”

พอพูดถึงตรงนี้ เธอก็หัวเราะออกมาอย่างเยาะเย้ย

เจียงสื้อสื้อพูดตอบกลับด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น“ไม่ต้องมาเรียกซะสนิทสนมอย่างนั้น แม่ของฉันคลอดลูกออกมาแค่คนเดียวเท่านั้น ไม่ยักจะรู้ว่าแอบไปคลอดลูกนอกคอกด้วยตั้งแต่เมื่อไร”

พอได้ยินคำว่า‘นอกคอก’คำนี้ เจียงนวลนวลที่หัวเราะอย่างสะใจอยู่ก่อนหน้านี้ สีหน้าก็นิ่งลงทันที สายตาเย็นชาขึ้น“นี่แกว่าใครเป็นลูกนอกคอก?”

“ใครอยากรับก็รับไปสิ”

เจียงสื้อสื้อปิดก๊อกน้ำ แล้วสะบัดมือด้วยท่าทางเย้ยหยัน สายตาจ้องมองไปที่เธอพร้อมกับพูดขึ้น“เจียงนวลนวล ไม่เจอกันหลายปี เธอก็ยังคงเหมือนกับเห็บหมาไม่เปลี่ยนเลยนะ เกาะแกะไปทั่ว น่าขยะแขยง”

เจียงนวลนวลโกรธจนเลือดขึ้นหน้า

ในชีวิตนี้ที่เกลียดที่สุดคือเวลาที่คนเรียกเธอว่า ลูกนอกคอก

ทุกครั้งที่ได้ยิน มันทำให้รู้สึกเหมือนกับว่ากำลังเยาะเย้ยเธอว่าเป็นลูกเมียน้อย

ตอนนี้เจียงสื้อสื้อไม่ได้แค่เรียกเฉยๆ แถมยังบอกอีกว่าเธอเป็นเห็บหมา！

“ชั้นต่ำ แกมีสิทธิ์อะไรมาบอกว่าฉันเป็นเด็กนอกคอก? ถ้าเทียบกับแก ผู้หญิงที่คลอดไอ้เด็กนอกคอกออกมาให้คนอื่น แถมยังทอดทิ้งไปอย่างไม่ใยดีแล้ว ฉันว่าฉันดีกว่าไม่รู้ตั้งเท่าไร”

คำด่าที่แสนเจ็บแสบของเจียงนวลนวล มันเคยกระตุ้นอารมณ์ความรู้สึกของเจียงสื้อสื้อยังไง ตอนนี้มันก็ยังคงเป็นแบบนั้น

เจียงสื้อสื้อสีหน้าเปลี่ยนไปจนแทบดูไม่ได้ สองมือกำแน่น กัดฟันพูดขึ้น“เธอลองพูดประโยคเมื่อกี้มาอีกรอบสิ！”

เจียงนวลนวลไม่หวาดกลัวเลยสักนิด พูดตอบกลับหน้าตาเฉย“ให้พูดอีกรอบแล้วมันจะทำไมเหรอ? หรือว่าฉันพูดผิดตรงไหน? ที่แกยอมคลอดเด็กออกมา ก็เพื่อเงิน การกระทำต่ำช้า ไร้ยางอาย！แกทำให้ทั้งตระกูลเจียงต้องอับอายขายขี้หน้า ไม่แปลกที่พ่อกับพี่ซือเฉินไม่เอาแก ถ้าเกิดแม่แกรู้เรื่องนี้ด้วย ไม่แน่นะอาจจะยอมตรอมใจตายไปเลยก็ได้ ตายซะจะได้จบๆ ดีกว่าอับอายขายขี้หน้าคนอื่น……”

เจียงนวลนวลยิ่งพูดยิ่งใส่อารมณ์ จนกระทั่งประโยคสุดท้ายถึงกับรั้งปากไว้ไม่อยู่

เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าเลือดในตัวกำลังเดือดดาล

ความโกรธเกลียดเคียดแค้นที่มันสุมอยู่ในทรวง ยังไงก็อัดอั้นเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

เธอยกมือขึ้นมา ตบลงไปที่หน้าของเจียงนวลนวลอย่างแรง

เพี๊ยะ——

เสียงตบ ดังก้องห้องน้ำ

หน้าของเจียงนวลนวลถูกตบจนหันไปอีกข้าง ใบหน้าที่ขาวนวล ประทับไว้ด้วยรอยนิ้วมือแดงและบวม

เธอมองเจียงสื้อสื้อด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ คิดไม่ถึงว่า เจียงสื้อสื้อจะลงไม้ลงมือกับเธอ

หลังจากผ่านไปอยู่นาน เธอจึงมีปฏิกิริยาตอบกลับ สายตาเกลียดชัง สีหน้าบูดเบี้ยว“เจียงสื้อสื้อ นี่แก……แกกล้าตบฉัน！”

พอจะพูดจบ เจียงสื้อสื้อก็ใช้มือตบเข้าไปอีกครั้งอย่างเต็มแรง

“ก็ตบเธอไง！เจียงนวลนวลที่ฉันมีวันนี้ได้ ก็ต้องกราบขอบพระคุณเธอนะ ความรู้สึกเจ็บที่หน้าของเธอ สาแก่ใจแล้วยัง? ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ สิ่งที่ฉันทำลงไปวันนี้ เธอสมควรที่จะได้รับแล้ว”

พอพูดเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็เดินจากไป โดยที่ไม่หันกลับมามองเธอสักนิด

เจียงนวลนวลจะปล่อยไปได้ยังไง รีบเดินตามออกไปทันที พูดตะโกนอย่างบ้าคลั่ง“เจียงสื้อสื้อ！！！”

เจียงสื้อสื้อทำหูทวนลม

เงยหน้ามาก็เจอเข้ากับหลานซือเฉินที่กำลังยืนรออยู่

ชายหนุ่มยังคงดูหล่อเหล่าไม่เปลี่ยน