ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 17

บทที่ 17 คุกเข่าให้กับคนตายเท่านั้น

คนอื่นๆพอได้ยิน‘คุกเข่าขอโทษ’ก็พากันอึ้งไป เหยนอี่เฟยที่กำลังรอดูเจียงสื้อสื้อตกทุกข์ได้ยากอย่างใจจดใจจ่อ สายตาก็เพ่งดูด้วยความพึงพอใจ

หลานซือเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร ชัดเจนว่าไม่ได้ติดขัดอะไรกับความต้องการของเจียงนวลนวล

มีเพียงแค่หลี่เซิ่งคนเดียว ที่รู้สึกลังเลไม่ใช่น้อย“เอ่อ……แบบนี้มันไม่ค่อยดีมั้งครับ?”

มาคุกเข่าอะไรล่ะ นี่มันเป็นการดูถูกเหยียดหยามกันเกินไปแล้ว！

เจียงนวลนวลตาจ้องเขม็ง พูดขึ้นด้วยความโกรธ“คุณหลี่หมายความว่ายังไง หรือว่าฉันสมควรโดนพนักงานของคุณตบอย่างนั้นเหรอ?”

หลี่เซิ่งตอบกลับด้วยความตกใจกลัว“ผมไม่ได้หมายความแบบนั้นนะครับ”

“ในเมื่อไม่ใช่ แล้วจะมัวพูดอะไรกันอีกล่ะ?” เจียงนวลนวลหันสายตามามองหน้าของเจียงสื้อสื้อ สีหน้าของเธอมืดมนจนถึงที่สุด“เจียงสื้อสื้อคุกเข่าขอโทษฉัน ตอนนี้！เดี๋ยวนี้！”

เจียงสื้อสื้อพูดขึ้นด้วยสีหน้าเย้ยหยัน“ฉันคุกเข่าให้กับคนตายเท่านั้น”

เจียงนวลนวลโกรธจนสั่นไปทั้งตัว“เจียงสื้อสื้อ แก……！”

“พอได้แล้ว！” หลานซือเฉินห้ามปามเจียงนวลนวลไว้ ไม่ให้เธอโหวกเหวกโวยวายต่อ ในเวลาเดียวกันสายตาที่จ้องมองเจียงสื้อสื้อก็เย็นชาดุจก้อนน้ำแข็ง เขาพูดขึ้น“เจียงสื้อสื้อผมให้โอกาสคุณแล้ว ในเมื่อคุณไม่คว้าไว้ ก็อย่ามาว่าผมใจร้ายก็แล้วกัน”

พูดจบ เขาก็หันไปมองหลี่เซิ่งก่อนจะพูดขึ้น“คุณหลี่เรื่องซื้อเหมากับทางบริษัทของคุณ ตอนแรกมันเป็นความเต็มใจของเราทั้งสองฝ่าย แต่ท่าทีของพวกคุณในวันนี้ ทำให้ผมไม่เห็นความจริงใจเลยแม้แต่น้อย ถ้าเป็นไปได้ หวังว่าคุณจะไล่ผู้หญิงคนนี้ออกไป ไม่อย่างนั้น ระหว่างพวกเราก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก”

พอพูดจบ ไม่รอคำตอบกลับใดๆของหลี่เซิ่ง เขาประคองเจียงนวลนวลเดินจากไปทันที

ท่าทางแบบนั้น ทำอย่างกับกำลังปกป้องดูแลสิ่งของล้ำค่าหาสิ่งใดมาเปรียบไม่ได้อย่างไรอย่างนั้น

เจียงสื้อสื้อยืนอยู่ที่เดิม กำมือแน่น รู้สึกเพียงแค่ความเกลียดชังที่อยู่ในจิตใจ มันประทุขึ้นมาอีกแล้ว

เธอไม่เข้าใจจริงๆ หลายปีมานี้ ทำไมถึงยังไม่อยากเห็นเธอได้ดี แถมพยายามทุกวิถีทางเพื่อบังคับให้เธอไปตายอีก！

หลังจากที่หลานซือเฉินและเจียงนวลนวลไปแล้ว เหยนอี่เฟยก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันทันที“คนบางคนนี่มันก็ช่างเก่งกล้าสามารถเหลือเกิน เล่นทำซะแขกคนสำคัญของบริษัทโมโหจนต้องกลับไป พอได้รับโปรเจกต์ใหญ่เข้าหน่อย ก็นึกว่าตัวเองเป็นเสาหลักของบริษัทแล้วหรือไงกัน?”

พูดจบก็หันไปทางหลี่เซิ่งก่อนจะพูดขึ้น“ผู้จัดการ แล้วคุณจะทำยังไงต่อ?”