ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1409

เช้าวันรุ่งขึ้น ก็ยังคงเหมือนกับในทุกๆวันที่คนขับรถไปส่งเสี่ยวเป่าที่โรงเรียน

เมื่อคืนกู้เนี่ยนได้รับคำสั่งจากจิ้นเฟิงเฉินให้มารออยู่นอกวิลล่าตระกูลจิ้นตั้งแต่เช้า เมื่อเห็นคนขับรถขับรถออกมา ก็รีบขับรถตามไปทันที

ยี่สิบกว่านาทีหลังจากนั้น รถก็ไปถึงหน้าประตูโรงเรียน

กู้เนี่ยนเห็นเสี่ยวเป่าลงมาจากที่นั่งด้านล่าง

เมื่อเสี่ยวเป่าปรากฏตัว ก็มีเด็กผู้หญิงหลายคนล้อมรอบเขาทันที

"จิ้นเป่ยเฉิน นี่คือกล่องข้าวที่ฉันให้พ่อครัวที่บ้านเตรียมเอาไว้ให้คุณเป็นพิเศษ" มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยื่นกล่องข้าวในมือออกมา

เด็กผู้หญิงคนอื่นๆก็ไม่ยอมแพ้ ยื่นสิ่งของที่พวกเธอเตรียมเอาไว้ด้วยความประณีตออกมาเช่นกัน

มีเค้ก รวมไปถึงคุกกี้ต่างๆ

เมื่อเห็นภาพความครึกครื้นที่อยู่ไม่ไกลภาพนี้แล้ว กู้เนี่ยนก็ทอดถอนใจอย่างอดไม่ได้ "ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ เป็นที่ชื่นชอบเหมือนกันเลย"

"ขอบคุณ" เสี่ยวเป่าเพียงแค่เอ่ยขอบคุณด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย และเดินตรงเข้าไปในโรงเรียน โดยไม่ได้รับสิ่งของจากเด็กผู้หญิงคนไหน

เหล่าเด็กผู้หญิงรีบเดินตามไป

กู้เยี่ยนก็รีบลงจากรถ แต่ว่าคนยังไม่ทันจะได้เข้าไปในโรงเรียนก็ถูกขวางเอาไว้เสียก่อน

"คุณผู้ชายครับ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครครับ" พนักงานรักษาความปลอดภัยเอ่ยถาม

กู้เนี่ยนเห็นว่าเสี่ยวเป่าเดินไปไกลแล้ว ก็ยิ้มให้กับพนักงานรักษาความปลอดภัย หมุนตัวเดินไปที่มุมหนึ่งแล้วโทรศัพท์หาจิ้นเฟิงเฉิน

ภายใต้ความช่วยเหลือของจิ้นเฟิงเฉิน กู้เนี่ยนก็สามารถเข้าไปในโรงเรียนได้อย่างราบรื่น

แต่ผ่านการสังเกตการณ์ตลอดทั้งวันของเขา เสี่ยวเป่าก็ไม่ได้แตกต่างอะไรจากเพื่อนนักเรียนคนอื่นๆ ล้วนเข้าเรียนเลิกเรียนตามปกติ มีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนนักเรียนด้วยกันอย่างสนิทสนมกลมเกลียวดี

ไม่มีสถานการณ์ที่จะทะเลาะวิวาทกับเพื่อนนักเรียนเลย

เมื่อเลิกเรียนในช่วงเวลาพลบค่ำ คนขับรถก็มารับเสี่ยวเป่าไปที่ค่ายมวยคาราเต้

ครูฝึกเห็นเสี่ยวเป่าเดินเข้ามา ใบหน้าที่เข้มงวดก็อ่อนลงทันที จนถึงขั้นมีรอยยิ้มมากกว่า

ไม่ใช่เพราะสถานะของเสี่ยวเป่า แต่เป็นเพราะเสี่ยวเป่ามีพรสวรรค์ เป็นลูกศิษย์ที่เขารักมากที่สุด

"คุณครู" เสี่ยวเป่าทำความเคารพ

ครูฝึกพยักหน้ายิ้มๆ "วอร์มร่างกายก่อนเถอะ อีกครู่หนึ่งก็มาแข่งกับครู"

"ครับ"

กู้เนี่ยนเห็นเสี่ยวเป่าเดินไปวอร์มอัพร่างกายอยู่ที่มุมหนึ่งผ่านกระจกหน้าต่าง

เพื่อนคนอื่นๆเดินไปถึงข้างกายเขา ไม่รู้ว่าพูดอะไร ใบหน้าเสี่ยวเป่าจึงได้เผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย

สามารถมองออกเลยว่า เสี่ยวเป่ากับเด็กนักเรียนคนอื่นๆในโรงฝึกนั้นมีความสัมพันธ์ไม่เลว

กู้เนี่ยนอดไม่ได้ที่จะมีความสงสัยอยู่เต็มท้อง ในเมื่อเสี่ยวเป่าเข้ากับทุกคนได้ไม่เลว เช่นนั้นรอยแผลบนร่างกายนั้นได้มาได้อย่างไรกัน

รอจนเสี่ยวเป่าวอร์มร่างกายเสร็จแล้ว เขาก็เดินไปที่ด้านหน้าครูฝึก "คุณครู วันนี้คุณครูสอนกระบวนท่าในการหยุดคู่ต่อสู้ให้ผมสักหลายกระบวนท่าได้ไหมครับ"

ครูฝึกได้ยินก็ขมวดคิ้ว "เมื่อวานสอนกระบวนท่าใหม่ๆไปหลายกระบวนท่าแล้วไม่ใช่หรือ"

"ผมทำเป็นแล้วครับ" เสี่ยวเป่าเอ่ย

เห็นท่าทางที่เต็มไปด้วยความมั่นใจของเขาแล้ว ครูฝึกก็ยิ้มอย่างจนปัญญา "เสี่ยวเป่า กระบวนท่าไม่ใช่ว่าทำเป็นแล้วก็จบ ต้องฝึกเยอะๆ ถึงจะเข้าใจและพลิกแพลงใช้ได้อย่างเต็มที่จริงๆ

"คุณครู ผมอยากเรียนกระบวนท่าใหม่ครับ"

"เสี่ยวเป่า หนูทำแบบนี้ใจร้อนเกินไปแล้ว ต้องค่อยเป็นค่อยไป ไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นคนที่ไม่เข้าใจอะไรอย่างถ่องแท้ แต่หลับหูหลับตาสรุปตามความเข้าใจของตน พื้นฐานความชำนาญไม่มั่นคง"

กู้เนี่ยนที่อยู่ด้านนอกได้ยินคำพูดของครูฝึกแล้วก็พยักหน้าเห็นด้วย

ไม่ว่าจะเรียนอะไร ก็ไม่ใช่ว่าเรียนรู้ได้เร็วแล้วจะดี แต่ต้องเรียนอย่างเอาจริงเอาจัง

เขาเชื่อว่าเสี่ยวเป่าที่ฉลาดขนาดนั้นก็เข้าใจเหตุผลนี้แน่นอน แต่ทำไมถึงยืนหยัดที่จะเรียนกระบวนท่าใหม่กัน?

แม้ว่าครูฝึกจะรู้สึกว่าเสี่ยวเป่ารีบร้อนเกินไป แต่ก็ยังคงสอนกระบวนท่าใหม่ให้เขาหลายกระบวน อีกทั้งยังให้เขาแข่งกับเด็กคนอื่นๆด้วย

จำเป็นต้องพูดว่าเสี่ยวเป่ามีพรสวรรค์ ครูฝึกสอนเพียงแค่สองรอบ เขาก็ทำเป็นทั้งหมดแล้ว จนถึงขั้นจับหลักการของกระบวนท่านั้นได้ด้วย