ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1408

เจียงสื้อสื้อลงมาด้านล่าง นึกถึงรอยแผลเป็นบนร่างกายเสี่ยวเป่าแล้ว นัยน์ตาก็แสบร้อน เจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว

เมื่อเห็นพ่อจิ้น แม่จิ้นแล้วยังมีจิ้นเฟิงเฉินนั่งพูดคุยธุระกันอยู่ในห้องรับแขก ฝีเท้าก็ชะงัก เธอเช็ดน้ำตาบนใบหน้าแล้วก้าวเท้าเดินเข้าไป

"คุณพ่อ คุณแม่"

เธอนั่งลงข้างกายจิ้นเฟิงเฉิน

"เป็นอะไรไปหรือ" แม่จิ้นสังเกตเห็นว่าเธอผิดปกติ จึงถามด้วยความเป็นห่วง

เจียงสื้อสื้อหันหน้าไปมองจิ้นเฟิงเฉิน ก็เห็นว่าเขามองมาทางตัวเองด้วยความเป็นห่วง

เธอกัดริมฝีปาก "หนูเห็นว่าบนร่างกายเสี่ยวเป่ามีรอยแผลเยอะมาก"

"รอยแผล?" พ่อจิ้นกับแม่จิ้นสบตากันแวบหนึ่ง แม่จิ้นถามว่า "รอยแผลอะไรหรือ?"

"เป็นรอยฟกช้ำ เห็นได้ชัดว่าเป็นรอยแผลถูกคนต่อย" เจียงสื้อสื้อก้มหน้า สองมือประสานกัน "ถ้าหากว่าไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง ก็ไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าบนร่างกายของเด็กเล็กๆคนหนึ่งจะมีบาดแผลมากขนาดนี้"

"แม่จะไปดู" แม่จิ้นลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

"คุณแม่คะ คุณแม่อย่าไปเลยค่ะ" เจียงสื้อสื้อดึงมือเธอเอาไว้

"ทำไม?" แม่จิ้นมองเธออย่างสงสัย

"คุณแม่ไป เขาก็จะไม่พูดความจริงหรอกค่ะ" เจียงสื้อสื้อถอนหายใจ

"ไม่ใช่ เขาบอกว่าบาดแผลบนร่างเขาได้มาอย่างไรไหม" แม่จิ้นถาม

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า "เขาพูดว่าเขาหกล้มแล้วได้รับบาดเจ็บเอง แต่แค่มองก็รู้แล้วว่าไม่ใช่การหกล้ม"

"ลูกคิดว่าเสี่ยวเป่ากำลังพูดโกหก" พ่อจิ้นเอ่ยถาม

เจียงสื้อสื้อก้มหน้า ไม่ได้ตอบคำถาม

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเป็นปม โอบไหล่เธอเอาไว้ เอ่ยเสียงเบาว่า "อย่าคิดมากเกินไป อีกครู่หนึ่งผมจะไปคุยกับเสี่ยวเป่า"

"ฉันไม่ได้คิดมากเกินไปนะคะ ฉันเจ็บปวดค่ะ พวกคุณล้วนไม่รู้ว่าตอนที่ฉันเห็นรอยแผลเป็นพวกนั้น......"

"ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลูกชายของฉันประสบพบเจอกับเรื่องอะไรมากันแน่ หลังจากนั้นเขาก็ไม่พูดอะไรทั้งนั้น ฉัน......"

พูดไปพูดมา เจียงสื้อสื้อก็หันหน้าไปเช็ดน้ำตา

แม่จิ้นตบมือเธอเบาๆ เอ่ยปลอบใจว่า "สื้อสื้อ แม่เข้าใจความรู้สึกของหนูนะ ก่อนหน้านี้เฟิงเฉินกับเฟิงเหราสองคนก็มักจะมีรอยแผลต่างๆบนร่างกาย และยังชอบปิดบังแม่ด้วย พวกเขาแค่กลัวว่าฉันที่เป็นแม่จะเป็นห่วง เสี่ยวเป่าจะต้องรู้สึกแบบนี้แน่นอนเช่นกัน"

เจียงสื้อสื้อสูดจมูก "เขายังเป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่ง หนูยังหวังว่าเขามีเรื่องอะไรจะสามารถบอกหนูได้ ไม่ใช่แบกรับมันเอาไว้คนเดียว"

เมื่อเห็นท่าทางแบบนี้ของเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็เหลือบตามองไปที่ชั้นสอง นัยน์ตาเข้มขึ้น ดูท่าเขาจะต้องไปคุยกับเสี่ยวเป่าดีๆเสียแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินโอบเจียงสื้อสื้อขึ้นไปที่ชั้นบน

"คุณกลับห้องเถอะ ผมจะไปคุยกับเสี่ยวเป่า" จิ้นเฟิงเฉินเอ่ย

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า "ค่ะ"

บางทีคงจะมีบางเรื่องที่ระหว่างพวกเขาพ่อลูกจะพูดคุยกันได้ง่ายกว่า

จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้าไปในห้องของเสี่ยวเป่า

"เสี่ยวเป่า ไปที่ห้องหนังสือกับแด๊ดดี้หน่อย"

ในใจเสี่ยวเป่าพอจะเดาได้ว่าเป็นเรื่องอะไร เขาเดินตามอยู่ด้านหลังจิ้นเฟิงเฉินเข้าไปในห้องหนังสืออย่างว่าง่าย

จิ้นเฟิงเฉินหมุนตัวกลับมาคว้าแขนของเขาเอาไว้ ถกแขนเสื้อขึ้นไป

เป็นอย่างที่เจียงสื้อสื้อพูด ล้วนเป็นรอยฟกช้ำจริงๆ

สายตาของจิ้นเฟิงเฉินเข้มขึ้น และถอดเสื้อตัวบนของเสี่ยวเป่าออก ผิวขาวเนียนเต็มไปด้วยรอยบาดแผลลึกตื้น

"นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่" เขาถามเสียงเข้ม สีหน้าเฉียบขาด

"เป็น...เป็นบาดแผลที่ได้จากการหกล้มครับ" เสี่ยวเป่าตอบกลับเสียงเบา

"เสี่ยวเป่า ลูกไม่พูดความจริงกับหม่ามี๊ และจะไม่พูดความจริงกับแด๊ดดี้เช่นกันใช่ไหม"

เสี่ยวเป่าก้มหน้า ไม่พูดอะไร

จิ้นเฟิงเฉินยื่นเสื้อผ้าให้เขา "สวมเสีย"

เสี่ยวเป่ารับมา สวมเสื้อให้เรียบร้อยอย่างเชื่อฟัง