ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1415

"ถ้าอย่างนั้น......" ซูชิงหยิงช้อนตาขึ้น แล้วยิ้มหวานออกมา "เรื่องลูกของเจียงสื้อสื้อ ยกให้เป็นหน้าที่ของนายแล้วกัน"

"ไม่มีปัญหา"

พูดไม่ทันขาดคำ คริสมินก็จูบลงมาที่ริมฝีปากของเธอ หลังจากนั้นภายในห้องก็เต็มไปด้วยเสียงครางหอบเกิดขึ้น

ซูชิงหยิงระหว่างที่กอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่กับคริสมินนั้นมุมปากกระตุกยิ้มขึ้นมาอย่างเยือกเย็น

เจียงสื้อสื้อรอก่อนเถอะ ฉันจะทำให้ชีวิตที่เหลือของแกจะต้องเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอย่างแน่นอน

......

"ฮัดชิ่ว!"

อยู่ๆ เจียงสื้อสื้อก็จามออกมา เธอเอามือถูจมูกไปมา คิวบางก็ขมวดอย่างไม่รู้ตัว

"เมื่อตอนค่ำเป็นหวัดเหรอ" จิ้นเฟิงเฉินถามออกมาอย่างเป็นห่วง

เป็นหวัดตอนค่ำ? 

ในหัวของเจียงสื้อสื้อก็ปรากฏภาพอันน่าหลงใหลของเหตุการณ์เมื่อคืน ใบหน้าขาวเนียนก็เปลี่ยนกลายเป็นสีแดงราวกับถูกปัดแก้มด้วยสีแดงอย่างไรอย่างนั้น

"ไม่ใช่ ฉันไม่ได้เป็นหวัดสักหน่อย!" เธอกล่าวปฏิเสธในทันที

แก้มของเธอขึ้นสีเลือดฝาด หลบตาไม่กล้าสบตากับเขา จิ้นเฟิงเฉิน รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่มุมปากก็อดไม่ได้ที่จะยกขึ้น แล้วถามอย่างรู้ทันว่า "คุณกำลังคิดอะไรอยู่?" เจียงสื้อสื้อต่อไปอย่างเลิ่กลั่กว่า "ฉันคิดอะไรที่ไหนกัน? ฉันไม่คิดอะไรเลย แล้วก็ไม่ได้เป็นหวัดด้วย" เห็นเธอเลิ่กลั่กแบบนั้นแล้ว รอยยิ้มที่มุมปากของจิ้นเฟิงเฉินก็เพิ่มขึ้นอีกหน่อย

"ดื่มน้ำอุ่นสักหน่อย ระวังหน่อยเดียวก็ได้เป็นหวัดจริงๆ ซะหรอก"

"ฉัน......" เจียงสื้อสื้ออยากจะพูดออกไปว่า เธอไม่ได้เป็นหวัดจริงๆ และไม่ได้เป็นไข้หวัดด้วย แต่พอเห็นสายตาเป็นห่วงของเขาแล้ว คำพูดก็เปลี่ยนเป็น "ฉันเข้าใจแล้ว"

เจียงสื้อสื้อค่อยๆ ลุกออกไปเทน้ำ จิ้นเฟิงเฉิน ยิ้มพลางโคลงหัว ในสายตาล้วนเต็มไปด้วยแววตาของความรักใคร่

ตอนเย็นพอเลิกงานแล้วก็กลับบ้าน เจียงสื้อสื้อกับคุณแม้จิ้น คุยกันสองสามประโยค ก็ขึ้นไปดูเจ้าหนูน้อยทั้งสองด้านบน

เถียนเถียนกำลังวาดรูป พอเห็นเธอเข้ามา ก็รีบโยนพู่กันวาดรูปทิ้งในทันที ก่อนจะรีบโผเข้ามาหาเธอ

"หม่ามี๊" เจียงสื้อสื้อถือโอกาสตอนกอดเธอ กวาดตามองไปบนภาพว่าที่เธอกำลังวาดอยู่ แล้วถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "วันนี้ที่โรงเรียนอนุบาลเป็นเด็กดีรึเปล่า"

"เป็นค่ะ" เถียนเถียนผงกหัวขึ้นลง "วันนี้คุณครูยังให้ลูกอมหนูมาเม็ดหนึ่งเป็นรางวัลอีกด้วย บอกว่าหนูเป็นเด็กที่รักสะอาดที่สุดในห้อง"

"จริงเหรอเนี่ย" เจียงสื้อสื้อมีทั้งความแปลกใจและความสุขปรากฏออกมา "เถียนเถียนของพวกเรายอดเยี่ยมขนาดนี้เลย"

เถียนเถียนเชิดหน้าขึ้นอย่างภูมิใจ "หนูน่ะเป็นคนยอดเยี่ยมตลอดนั่นแหละ" นัยน์ตาแสดงความรู้สึกออกมาราวกับลอยได้ คล้ายคลึงกับจิ้นเฟิงเฉินมาก ยีนส์ของตระกูลจิ้นนั้นเข้มแข็งและยิ่งใหญ่จริงๆ  

คิดถึงตรงนี้ เจียงสื้อสื้อก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ เธอบีบจมูกของเถียนเถียนเบาๆ "ลูกก็มีความมั่นใจในตัวเองเหมือนกับแด๊ดดี้ของลูกไม่มีผิด!"

"นั่นก็เพราะว่า หนูคือเบบี้ของแด๊ดดี้ยังไงล่ะ"

เจียงสื้อสื้อปล่อยเธอลง ลูบหัวเล็กๆ ของเธอแล้วพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นเบบี้ไปวาดรูปต่อเถอะหม่ามี๊ จะไปดูพี่ชายหน่อย"

ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองรึเปล่า รู้สึกเหมือนว่าตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งนั้นขึ้น เสี่ยวเป่าก็ยิ่งไม่พูดไม่จามากขึ้น

เจียงสื้อสื้อเสี่ย ผลักประตูห้องของเสี่ยวเป่าก็เห็นเงาเล็กๆ นั่งอยู่ที่โต๊ะหนังสือ เธอเดินเข้าไป ค่อยๆ ปิดประตูเบาๆ  

เสี่ยวเป่ากำลังทำการบ้านอย่างตั้งใจมากๆ จนไม่รู้ว่าในห้องตอนนี้มีคนอื่นนอกจากตนเองแล้ว

เจียงสื้อสื้อเดินไปถึงด้านหลังของเขา สายตาก็หยุดบนสมุดการบ้านของเขา

"เสี่ยวเป่า" เธอเรียกเขาเบาๆ