ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1425

"ขอโทษครับ ผมแค่ไม่อยากให้คุณเป็นห่วง"

จิ้นเฟิงเฉินกอดเจียงสื้อสื้อไว้ แล้วกระซิบที่ข้างหูของเธอเบาๆ

ที่จริงแล้วเจียงสื้อสื้อแค่ร้อนใจ ไม่ได้โกรธจริงๆ

"ฉันเป็นแม่ของเสี่ยวเป่า ถ้าคุณไม่บอกความจริงกับฉัน ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเจอกับอะไรบ้าง"

เสียงของเจียงสื้อสื้อสะอึกสะอื้น​เล็กน้อย

เธอรู้สึกปวดใจแทนเสี่ยวเป่า จริงๆ เขาอายุแค่นี้เอง แต่กลับต้องเข้ารับการรักษาสภาพ​จิต เธอจินตนาการ​ไม่ออกเลยว่าตลอดหลายวันนี้เขาผ่านมันมาได้ยังไง​

"ผมขอโทษ ผมไม่ควรปิดบังคุณ" จิ้นเฟิงเฉินกอดเธอแน่น "นอกจากจะไม่อยากให้คุณเป็นห่วง​แล้ว ที่สำคัญคือเสี่ยวเป่า ถ้าลูกรู้ว่าคุณเป็นห่วงเขามากขนาดนี้ เขาจะต้อง​รู้สึกเสียใจมาก จะส่งผล​ต่อรักษาด้วย"

"แล้วฉันควรทำยังไง​ดีคะ" เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้นมอง

จิ้นเฟิงเฉินก้มหน้า​ลง​มาสบตา

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มจางๆ แล้วพูดอย่างอ่อนโยน​ "ทำเหมือน​ว่าคุณไม่รู้อะไรเลย ทำตัวให้เป็นเหมือนเดิม"

"ได้ค่ะ" เจียงสื้อสื้อพยักหน้ารับ ขอแค่ดีต่อเสี่ยวเป่า จะให้​เธอทำอะไรก็ได้

แต่ว่า......

"ตอนนี้​อาการ​ของเสี่ยวเป่าเป็นยังไง​บ้าง​คะ​" เจียงสื้อสื้อเอ่ยถาม

ตั้งแต่พบว่าครูสอนไวโอลินทำโทษเสี่ยวเป่าจนถึงวันนี้ มันผ่านมาสองสามวันแล้ว การรักษาทางจิตน่าจะมีผลบ้างแล้วถึงจะถูก

"ดีขึ้น​มากแล้วครับ" จิ้นเฟิงเฉินคลายอ้อมกอด แล้วจ้องมองดวงตาที่เต็มไปด้วย​ความกังวลของเธอ "คุณรู้จักความสามารถของมู่ป๋ายดี ดังนั้นคุณต้องเชื่อใจเขา เสี่ยวเป่าจะต้อง​ดีขึ้นอย่างแน่นอน"

"ค่ะ ฉันเชื่อในฝีมือ​ของ​มู่ป๋าย" เจียงสื้อสื้อสูดหายใจเข้าลึก "แต่ก็ยังรู้สึกเป็นห่วง​เสี่ยวเป่าอยู่​ดี​ค่ะ"

"ผมรู้ครับ" จิ้นเฟิงเฉินลูบศีรษะของเธอ "เชื่อในตัวมู่ป๋าย และเชื่อในตัวของเสี่ยวเป่าด้วย เขาเป็นลูกชายของเรา จะต้อง​ไม่ทำให้เราผิดหวังแน่นอน​"

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าอย่างแรง และ​ไม่พูดอะไร

......

ในตอนเย็นพอกลับมาถึงบ้าน เจียงสื้อสื้อก็วิ่งขึ้นไปชั้นบนทันที

"นี่​มัน​เกิดอะไรขึ้น​" แม่จิ้นเห็นเธอรีบร้อนแบบนี้ จึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง นึกว่ามีอะไรเกิดขึ้น

จิ้นเฟิงเฉินตอบอย่างแผ่วเบา "ไม่มีอะไรครับ เธอแค่อยากขึ้นไปดูเสี่ยวเป่า"

เจียงสื้อสื้อเดินไปหยุดที่หน้าประตูห้องของเสี่ยวเป่า แล้วมองไปที่ประตูของห้องที่ปิดอยู่ ก่อนจะรู้สึกหวาดวิตก​เล็กน้อย

พอนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเสี่ยวเป่าในช่วงนี้ นอกจากความทุกข์แล้ว เธอยังกำลังโทษตัวเองอยู่ด้วย

ถ้าไม่ใช่เพราะปกติ​เธอขาดความเอาใจใส่​เสี่ยวเป่า เธอก็คงจะไม่ถึง​ตอนนี้ถึงได้​รู้​ว่าเสี่ยวเป่ามีปัญหาทางจิต

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป​ เธอต้องใส่ใจเสี่ยวเป่าให้มากกว่าเดิม

เธอเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป

เสี่ยวเป่านั่งอ่านหนังสือ​ด้วยท่าทางจริงจังหน้าโต๊ะ

"เสี่ยวเป่า"

พอเดินเข้าไปใกล้ เจียงสื้อสื้อก็เรียกออกมาเบาๆ

พอได้ยินเสียง เสี่ยวเป่าก็หันกลับ​มา​ รอยยิ้มที่สดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา "หม่ามี๊​"

พอเห็นแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็อดที่จะรู้สึกปวดใจไม่ได้ เธอลูบหัวของเขา แล้วถามอย่างอ่อนโยน​ว่า "วันนี้เป็นยังไง​บ้าง​?เพื่อนๆ ที่โรงเรียน​ดีหรือเปล่า​จ๊ะ​"

"ดีมากเลยครับ"

เพราะตัวเองไม่ได้ที่ไปโรงเรียน เสี่ยวเป่าจึงหลบตา​เล็กน้อย

พอเห็นเขาเป็นแบบนี้ เจียงสื้อสื้อยิ่งรู้สึกปวดใจและทุกข์ใจมากขึ้น

เธอรู้ว่าเขากลัวเธอเป็นห่วง​ ถึงได้ปิดบังความจริงความจริงไว้

ตั้งแต่เล็ก​จน​โต​ เขาเป็นเด็กดีมาโดยตลอด

ดีจนทำให้​เธอ​รู้สึก​ปวดใจ

พอคิดถึงเรื่องนี้ ขอบดวงตาของเจียงสื้อสื้อก็เปียกชื้น​ขึ้นมา​ทันที​ เธอรีบหันหลัง​กลับ​และเช็ดน้ำตาตรงขอบตาด้วยมือ ก่อนจะทำท่าทีผ่อนคลาย แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "ไปเถอะ เราไปกินข้าว​เย็น​กัน หลังจากกินข้าว​เสร็จ หม่ามี๊​ต่อเลโก้เป็นเพื่อนลูก ดีไหม"