ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 144

บทที่ 144 ซื้อมาให้คุณ

เจียงสื้อสื้อทำงานต่อ และไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง จิ้นเฟิงเฉินก็มา

เมื่อเห็นว่าเขามาถึง เจียงสื้อสื้อก็ประหลาดใจ มีรปภ.อยู่ชั้นล่าง พนักงานทุกคนต้องมีบัตรพนักงานถึงเข้ามาได้ เมื่อคิดอย่างนั้น เจียงสื้อสื้อก็มองจิ้นเฟิงเฉินและถามด้วยความสงสัย “คุณเข้ามาได้ยังไง”

จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม และเม้มปากแล้วพูดว่า “ในโลกนี้ยังมีเรื่องที่ผมทำไม่ได้อีกเหรอ”

เจียงสื้อสื้อรู้สึกสงสัย หรือว่าจิ้นเฟิงเฉินติดสินบนพี่รปภ. หรือจิ้นเฟิงเฉินหาช่องทางอื่นเข้ามา หรือเขาแอบเข้ามาตอนที่รปภ.เผลอ”

แน่นอน เจียงสื้อสื้อคิดยังไงก็คิดไม่ออก จิ้นเฟิงเฉินเป็นเบื้องหลังของประธานจิ่นซื่อกรุ๊ป การจะเข้ามาในบริษัทเป็นเรื่องที่ง่ายมาก

จิ้นเฟิงเฉินวางสิ่งของในมือไว้บนโต๊ะ และพูดว่า “กินข้าวก่อนเถอะ ผมเอาข้าวเย็นมาให้คุณ”

เจียงสื้อสื้อตะลึงและพูดว่า “ขอบคุณค่ะ”

พูดจบ เธอก็เปิดกล่องอาหาร กลิ่นหอมลอยเตะจมูก อาหารทั้งหมดล้วนเป็นของที่เธอชอบ ในใจเจียงสื้อสื้อสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น เดิมทีก็หิวอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งหิวเข้าไปอีก ดังนั้นเธอจึงทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย

จิ้นเฟิงเฉินนั่งอยู่ข้างๆ เห็นข้อมูลในหน้าจอคอมพิวเตอร์จึงเอ่ยปากถาม “ทำอะไรอยู่”

เจียงสื้อสื้อเหลียวมองหน้าจอคอมพิวเตอร์แวบหนึ่งและพูดว่า “เขียนแผนโครงการ”

“สำคัญมากเหรอ ถึงได้ทำจนดึกจนดื่นแม้แต่ข้าวก็ไม่ได้กิน”

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่เห็นด้วยกันแนวทางนี้

เจียงสื้อสื้อทานอาหารไปพลางและตอบคำถามไปพลาง “เสร็จเร็ว จะได้วางใจได้เร็วๆ จะพูดอีกก็ไม่ได้หิวมากเท่าไหร่ ไม่เป็นอะไรหรอก”

จิ้นเฟิงเฉินชำเลืองมองเจียนสื้อสื้อเบา ๆ “ไม่ว่ากับงานอะไรคุณก็จริงจังขนาดนี้ ทำไมไม่จริงจังกับผมบ้าง”

พูดเรื่องงานอยู่ดีๆจู่ๆก็เปลี่ยนเป็นเรื่องความรู้สึก เจียงสื้อสื้อก็เกือบสำลักข้าว ดวงตาของเธอลุกเป็นไฟเล็กน้อย แล้วก็ในขณะที่ไม่รู้จะพูดยังไงต่อ

สีหน้าจิ้นเฟิงเฉินค่อนข้างทำอะไรไม่ถูก สุดท้ายก็พูดขึ้นว่า “คุณกินข้าวเถอะ ผมจะไม่พูดเรื่องนี้แล้ว”

ความรู้สึกเจียงสื้อสื้อซับซ้อนมาก ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากจริงจังกับเขา แต่เธอกลัวว่าถ้าจริงจังกับเขามากเกินไป มันจะยากที่จะถอนใจตัวมันเอง

เธอก้มหน้าไม่กล้ามองจิ้นเฟิงเฉิน และไม่กล้าพูดคำพูดเหล่านี้ออกไป

หลังทานอาหารค่ำเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็ไม่เห็นว่าจิ้นเฟิงเฉินมีท่าทีว่าจะไป มันเลยยากที่จะทำงานต่อไปอีก จากที่วางแผนไว้ว่ากินเสร็จแล้วจะทำต่อ

“ไปเถอะ กลับบ้านก่อน”

จิ้นเฟิงเฉินรอจนเจียนสื้อสื้อทานข้าวเสร็จ เพราะไม่ได้คิดจะให้เธอทำงานต่อ เมื่อได้ยินอย่างนี้ เจียงสื้อสื้อจึงพยักหน้า ทั้งสองคนก็ออกจากห้องทำงานด้วยกัน

เมื่อมาถึงประตู ผ่านป้อมยาม เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกไม่แน่ใจดูเหมือนเธอจะเห็นว่าเมื่อกี้ตอนคุณลุงเห็นจิ้นเฟิงเฉินแล้วดูมีท่าทีนอบน้อมมาก

เธออดไม่ได้ที่จะสงสัย หรือตัวเองจะคิดไปเอง

แต่เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้คิดอะไรมาก หลังจากออกจากประตู ก็ได้ยินจิ้นเฟิงเฉินพูด “เพิ่งกินข้าวเสร็จไปเดินเล่นกันเถอะ เป็นการเดินย่อยอาหาร”

“ค่ะ” เจียงสื้อสื้อไม่ได้คัดค้าน ยังไงตอนนี้ก็ยังไม่ดึกอยู่ กลับไปตอนนี้ก็ไม่มีอะไรทำ