ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1440

ในวันหยุดสุดสัปดาห์ เจียงสื้อสื้อพาเด็กน้อยทั้งสองไปที่เมืองหลวง

พอรู้ว่าเธอจะมา ฟางเถิงและซ่างหยิงก็มารับพวกเขาที่สนามบินแต่เช้า

ตอนที่เห็นคุณตาคุณยายที่ไม่ได้พบกันนาน เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนต่างวิ่งเข้าไปหาด้วยความดีใจ

"คุณตา คุณยาย หนูกับพี่คิดถึงพวกคุณมากเลยค่ะ" เถียนเถียนพูดด้วยเสียงเล็กเสียงน้อยแบบเด็กๆ

มองเด็กทั้งสองคนหัวใจของ ฟางเถิงและซ่างหยิงก็อ่อนโยนราวกับน้ำตั้งแต่แรก

"พวกเราก็คิดถึงพวกหนูจ้ะ" ฟางเถิงอุ้มเถียนเถียนขึ้นมา

"น้าเล็ก น้าสะใภ้ ไม่ได้พบกันนานเลยนะคะ" เจียงสื้อสื้อเดินมาข้างหน้ากอดซ่างหยิง

ซ่างหญิงจับไหล่สองข้างของเธอ มองสำรวจอย่างละเอียด ขมวดคิ้ว "ทำไมเธอเหมือนจะผอมลง"

"เหรอคะ" เจียงสื้อสื้อลูบคลำใบหน้าตัวเอง

เธอไม่ได้รู้สึกว่าตนเองผอมลงเลย

"ใช่ ผอมลงไปเยอะเลย" ใบหน้าซ่างหยิงเต็มไปด้วยความสงสาร "นานๆพวกเธอจะมาสักครั้ง ก็อยู่นานหน่อย

ฉันจะช่วยขุนเธอเอง"

เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี

ผู้ใหญ่ก็เป็นแบบนี้ ไม่ว่าเธอจะผอมลงหรือไม่ แต่ก็ต้องมาบำรุงเธออยู่ดี

ความจริงแล้วตอนอยู่ที่บ้าน ตอนที่แม่สามีตุ๋นน้ำแกงให้หวั่นหวั่น ก็ทำให้เธออีกหนึ่งชุดด้วย

เธออ้วนขึ้นนิดหน่อยด้วยซ้ำ

เธอรู้ว่าน้าสะใภ้สงสารเธอ ดังนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

ระหว่างทางกลับบ้านใหญ่ตระกูลฟางเถียนเถียนเล่าเรื่องสนุกๆตอนที่ตนเองอยู่ที่โรงเรียนอนุบาล

ทำให้คนแก่ทั้งสองมีความสุขมาก

รถจอดที่ชั้นล่างของบ้าน เจียงสื้อสื้อลงจากรถ พอมองก็เห็นเหลียงซินเวยกับอานอานยืนอยู่ที่ประตู

เธอยิ้มพลางเดินไปหา "เวยเวย ไม่เจอกันนานเลย"

"พี่สื้อสื้อ" เหลียงซินเวยดูแล้วตื่นเต้นเล็กน้อย

นี่เป็นครั้งแรกที่เจียงสื้อสื้อมาที่บ้าน หลังจากเธอกับยู่เชินหมั้นหมายกัน

มีช่วงหนึ่งที่ไม่ได้เจอกัน เด็กสามคนก็ไม่ได้รู้สึกแปลกหน้ากันเลย ไม่นานก็เล่นด้วยกันอย่างสนิทสนม

มือจูงมือพากันวิ่งเข้าไปในบ้าน

"ไป พวกเราก็เข้าไปกันเถอะ"

เหลียงซินเวยจูงมือเจียงสื้อสื้อเดินเข้าไปข้างใน

มองเห็นภาพนี้ ซ่างหยิงก็อดที่จะพูดอย่างซาบซึ้งใจไม่ได้ "นี่พวกเราก็มีลูกสาวเพิ่มอีกสองคนแล้วนะ"

ฟางเถิงโอบไหล่เธอ "พวกเธอก็เหมือนลูกสาวเราตั้งแต่แรกแล้ว"

"อยู่ที่นี่ชินแล้วหรือยัง" เจียงสื้อสื้อรับน้ำที่เหลียงซินเวยส่งให้ ถามอย่างห่วงใย

เหลียงซินเวยยิ้ม "ตอนแรกยังไม่ชิน แต่ตอนนี้ชินแล้วค่ะ"

"พวกน้าเล็กฉันดีกับเธอหรือเปล่า"

ตอนที่เธอถามคำถามนี้ ฟางเถิงและซ่างหยิงเดินมาพอดี ได้ยินเข้า

ซ่างหยิงย้อนถามกลับไปอย่างไม่สบอารมณ์ว่า"เธอคิดว่าพวกเราจะรังแกเวยเวยเหรอ"

เจียงสื้อสื้อแลบลิ้น "ไม่ใช่สักหน่อย หนูก็แค่ถามดูเฉยๆ"

เหลียงซินเวยมองฟางเถิงและซ่างหยิง พูดว่า "คุณพ่อคุณแม่ดีต่อฉันมากค่ะ"

เจียงสื้อสื้อดื่มน้ำพลาง ถามอีกว่า "แล้วพี่ชายฉันล่ะ"

"เขาเหรอ......"

พอเอ่ยถึงฟางยู่เชิน หน้าของเหลียงซินเวยก็แดงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ก้มหึอย่างเขินอาย

"แน่นอนว่าเขาดีกับฉันมาก"

"ฉันยังไม่ได้ถามอะไรเลย ทำไมหน้าเธอแดงเลย"เจียงสื้อสื้อยิ้มพลางแกล้งแซวเธอ

เหลียงซินเวยเอามือปิดหน้า "พี่สื้อสื้อ ฉันไม่อนุญาตให้พี่หัวเราะฉันนะ"

เจียงสื้อสื้อกลั้นหัวเราะไม่อยู่ "ได้ ฉันไม่หัวเราะเธอก็ได้"

สัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าเธอสดใสร่าเริงกว่าเมื่อก่อนมาก

ด้วยเหตุนี้จึงเห็นได้ว่าน้าเล็กกับน้าสะใภ้เล็กคงจะดีกับเธอมากจริงๆ

หลังจากกินอาหารกลางวันแล้ว เจียงสื้อสื้อก็นอนกลางวันพักหนึ่ง จากนั้นก็ไปที่โรงพยาบาล

สุขภาพร่างกายของแม่ดีขึ้นมากแล้ว ออกจากโรงพยาบาลมาอยู่บ้านได้แล้ว แต่เธอไม่ยอม

เพราะเธออยากอยู่เป็นเพื่อนคุณท่าน

ตอนที่เห็นเจียงสื้อสื้อ ฟางเสว่มั่นดีใจมาก "สื้อสื้อ ลูกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ "