ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1439

เจียงสื้อสื้อไม่กล้าจะรบกวนพวกเขา จึงค่อยๆปิดประตูเบาๆ กลับมาที่ห้องของตัวเอง

ผ่านไปประมาณสิบนาที จิ้นเฟิงเฉินก็เข้ามา

"ประชุมเสร็จแล้วเหรอคะ" เจียงสื้อสื้อถามอย่างแปลกใจ

"อืม" จิ้นเฟิงเฉินเดินมาตรงหน้าเธอ มุมเหมือนจะยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ "ผมเห็นคุณแล้ว"

เจียงสื้อสื้ออึ้ง "คุณเห็นแล้วเหรอ"

จิ้นเฟิงเฉินตอบ "อืม" มาหนึ่งครั้ง "มีเรื่องจะคุยกับผมหรือเปล่า"

"อืม......" เจียงสื้อสื้อคิดใคร่ครวญ "ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรหรอกค่ะ ก็คือฉันเห็นว่าเสี่ยวเป่าฟื้นตัวได้ไม่เลว เลยอยากจะพาเขาไปที่เมืองหลวงอีกสักครั้ง"

"ต้องการให้ผมไปเป็นเพื่อนมั้ย" จิ้นเฟิงเฉินถาม

เจียงสื้อสื้อส่ายหน้า "ไม่ต้องแล้วค่ะ ฉันพาพวกเขาไปเองก็ได้ บริษัทเพิ่งรับโครงการใหญ่ของTSกรุ๊ปมา ต่อไปคุณคงต้องงานยุ่งมากแน่นอน"

"มีเฟิงเหราอยู่"

เป็นสี่คำนี้อีกแล้ว

เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างหมดคำพูด "จะเอางานของบริษัทยกให้เฟิงเหราจัดการทุกครั้งไม่ได้นะคะ เขาก็เหนื่อยเป็น ไม่พอใจเป็นนะคะ"

"เขาไม่ว่าอะไรหรอก"

น้ำเสียงเขามั่นใจมาก

เจียงสื้อสื้อเหล่มองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ "คุณไม่ใช่เฟิงเหราสักหน่อย รู้ได้ยังไงว่าเขาไม่ว่าอะไร หวั่นหวั่นเองก็กำลังท้องคงอยากให้สามีคอยอยู่ข้างๆ"

ความจริงแล้วเธอรู้ดีว่าเฟิงเหรากับหวั่นหวั่นต่างก็ไม่ใช่คนที่ชอบคิดเล็กคิดน้อยแบบนั้น

แต่ว่าตอนนี้หวั่นหวั่นตั้งครรภ์แล้ว เธอน่าจะอยากให้สามีอยู่เป็นเพื่อนมากกว่า ที่จะอยู่ทำงานที่บริษัททั้งวัน

เจียงสื้อสื้อกุมมือเขาไว้ พูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า "เฟิงเฉิน ฉันรู้ว่าคุณเป็นห่วงฉันกับลูก แต่คุณจะคอยอยู่เป็นเพื่อนพวกเราตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงไม่ได้นะคะ

คุณยังมีงานของตัวเองที่ต้องทำ ฉันไม่อยากให้กระทบงานของคุณจริงๆ"

เธอก็ยิ่งหวังว่า ตอนที่เขางานยุ่งก็ยุ่งให้เต็มที่ รอจนเขามีเวลาว่างค่อยมาอยู่กับตนเองและลูก

จิ้นเฟิงเฉินเข้าใจความคิดของเธอ กุมมือของเธอ มุมปากยกขึ้น "ผมเข้าใจแล้ว"

พอเจียงสื้อสื้อได้ยิน ก็ถามทันทีว่า "ดังนั้นคุณรับปากให้ฉันพาลูกไปเมืองหลวงตามลำพังแล้วเหรอคะ"

"เมืองหลวงมีน้าเล็กของคุณอยู่ ผมก็ไม่ต้องห่วงมาก"

มีตระกูลฟางอยู่ น่าจะไม่มีใครกล้ารังแกเธอกับลูก

เจียงสื้อสื้อเขย่งปลายเท้า จูบริมฝีปากเขา จ้องมองเขาอย่างลึกซึ้ง "เฟิงเฉิน คุณช่างดีจริงๆ"

แม้ว่าจะแค่สัมผัสเบาๆที่ริมฝีปาก แต่กลับทำให้เกิดคลื่นเป็นระลอกในใจของจิ้นเฟิงเฉิน เนิ่นนานกว่าจะสงบลงได้

"ขอแค่คุณมีความสุข สำคัญกว่าอะไรทั้งนั้น"

จิ้นเฟิงเฉินกอดเธอ พูดว่า "ผมไปทำงานแล้วนะ คุณมีอะไรก็ไปหาผมที่ห้องทำงานได้เลย"

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า "อืม"

มองเขาหมุนตัวเดินออกไป เจียงสื้อสื้อจึงกลับมานั่งลงที่ด้านหลังโต๊ะทำงาน เริ่มทำงานของวันนี้

......

นับตั้งแต่วันที่ทานข้าวกับจิ้นเฟิงเหราวันนั้น หลี่ซีก็เฝ้ารอคำตอบของจิ้นกรุ๊ปมาตลอด

ในใจเธอคิดว่าตนเองเสนอเงื่อนไขที่ดีขนาดนั้น ไม่ว่าใครก็ต้องหวั่นไหวทั้งนั้น

จิ้นเฟิงเฉินเองก็ไม่มีข้อยกเว้น

แต่รอมาหลายวันแล้ว ก็ไม่มีความเคลื่อนไหวของจิ้นกรุ๊ปเลยสักนิดเดียว

หลี่ซีก็ค่อยๆหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ มีอะไรไม่ได้ดั่งใจก็ดุด่าว่าคนใช้และพนักงาน

ครั้งนี้ไม่ใช่ ครั้งนี้เป็นเพราะเลขาทำตัวเลขผิดหนึ่งตัวโดยไม่ทันได้ระวังหลี่ซีก็โมโหมาก ชี้นิ้วด่าว่าเลขา

"ตัวเลขง่ายๆแบบนี้ เธอยังทำผิดได้! เดือนหนึ่งเธอได้เงินเดือนมากขนาดนั้นคือให้เธอมาเล่นเหรอ! ห๊ะ"

เลขาก้มหน้าด้วยความตกใจ "ท่านประธาน ขอโทษค่ะ เป็นความสะเพร่าของฉันเอง"