ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1442

วันถัดไป ตอนมื้อเช้า อานอานเสนอออกมาว่าจะไปตกปลาที่ทะเลสาบบนภูเขาแถวๆนี้

ดังนั้นแล้ว พอกินข้าวมื้อเช้าเสร็จแล้ว เจียงสื้อสื้อกับเหลียงซินเวยก็ได้พาเด็กๆทั้งสามคนเดินเข้าไปยังทะเลสาบนั้น

รถหยุดจอดอยู่ที่ข้างทางไม่ไกลออกไปจากทะเลสาบ

เด็กทั้งสามคนรีบเปิดประตูกระโดดลงจากรถไปอย่างรอไม่ไหว แล้ววิ่งไปยังทะเลสาบ

"ช้าหน่อย!" เจียงสื้อสื้อตะโกนออกมา

เสียงพูดนี้ยังไม่ทันได้หลุดออกมาก็เห็นเถียนเถียนชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งเสียแล้ว

"เถียนเถียน!" เจียงสื้อสื้อรีบวิ่งเข้ามาทันที

เถียนเถียนพอก้นได้นั่งลงไปกับพื้นอย่างแรงแล้ว ก็ส่งเสียงร้อง"อ๊ะ" แล้วก็ร้องไห้ออกมา

ผู้หญิงที่ถูกชนก็ได้ย่นคิ้วออกมาด้วยความเกลียดชังออกมา"ทั้งๆที่แกเป็นคนมาชนฉันเองแท้ๆ แกจะร้องไห้ทำไมกัน?"

"ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ" เจียงสื้อสื้อรีบเข้าไปอุ้มเถียนเถียนขึ้นมาด้วยความรวดเร็ว ก้มหน้าเอ่ยขอโทษออกไปไม่หยุด

ตอนที่เหลียงซินเวยที่ตามอยู่ข้างหลังเธอเห็นผู้หญิงคนนั้นเข้า ถลึงตาออกมาด้วยความประหลาดใจ"เย่เสี่ยวอี้!"

ไม่ผิดเลย คนที่เถียนเถียนชนเข้าเป็นเย่เสี่ยวอี้จริงๆ

ตอนที่เย่เสี่ยวอี้เห็นเหลียงซินเวย ใบหน้าทั้งหน้าก็ได้มืดครึ้มออกมาทันที ส่งเสียงเฮอะเสียงเย็นออกมาด้วยความเหยียดหยาม"ที่แท้ก็เป็นพวกแกนี่เอง ฉันยังนึกอยู่เลยว่าใครกันที่ลูกที่สั่งสอนออกมาได้ไม่มีการศึกษาได้อย่างนี้"

"เธอพูดว่าอะไรนะ?" เหลียงซินเวยโกรธออกมา

เย่เสี่ยวอี้ยิ้มออกมา"ทำไม? ละอายจนพาลโกรธขึ้นมาเสียแล้ว?"

"เธอ!" เหลียงซินเวยโกรธจนอยากจะเข้าไปเถียงให้รู้ดำรู้แดง

เจียงสื้อสื้อรีบดึงเธอเอาไว้ทันที ส่ายหน้าออกไปเบาๆเพื่อเป็นการบ่งบอกเธอว่าอย่าวู่วาม เลิกตาขึ้นมองไปทางเย่เสี่ยวอี้ สายตาเยือกเย็นออกมา"คุณเย่ เด็กชนเธอ เป็นเด็กที่ผิดไป แต่เธอก็ไม่จำเป็นต้องพูดจาโหดร้ายขนาดนี้เลย"

"ฉันพูดความจริงมันโหดร้ายที่ไหนกัน?" เย่เสี่ยวอี้แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจออกมา

เจียงสื้อสื้อหัวเราะออกมาเบาๆ"คุณเย่ อย่าลืมว่าน้าสะใภ้เล็กของฉันเคยชมเธอว่าสุภาพมีมารยาทมาก่อน เป็นคนอ่อนโยนใจดี ทำไมวันนี้ฉันถึงรู้สึกไม่ได้กันนะ? หรือว่า การแสดงออกเมื่ออยู่ต่อหน้าฉันกับน้าสะใภ้เล็กจึงไม่เหมือนกันเลยสักนิด? คนชอบตีสองหน้า? "

เย่เสี่ยวอี้พอได้ยินคำว่า"คนชอบตีสองหน้า" คำนี้แล้ว ก็ได้โกรธเดือดดาลขึ้นมาทันที"เธอต่างหากที่ตีสองหน้า ทั้งบ้านของเธอต่างก็เป็นคนชอบตีสองหน้ากันทั้งนั้น!"

เห็นเธอโกรธขนาดนี้ เหลียงซินเวยส่งเสียงหัวเราะ"คิกคัก"ออกมา

เย่เสี่ยวอี้ได้ยินแล้ว ก็ยิ่งโกรธกว่าเดิม จึงใช้นิ้วมือชี้ไปที่เธอ"เหลียงซินเวย เธอหัวเราะอะไร? มันมีอะไรให้น่าตลกกัน?"

เหลียงซินเวยมองเธอไปด้วยรอยยิ้ม"ฉันก็แค่คิดว่าเธอน่ารักเท่านั้นเอง"

นึกไม่ถึงว่าเธอจะพูดมาอย่างนี้ เย่เสี่ยวอี้ตะลึงงันไปทันที แต่เพียงไม่นานก็ได้สติกลับมา ใบหน้านั้นก็ไม่รู้ว่าโกรธหรือว่าอายอยู่ มันจึงได้แดงก่ำออกมา

"เหลียงซินเวย อย่านึกว่าเธอจะพูดมาอย่างนี้ ฉันจะยกโทษให้เธอ"

"ฉันไม่มีอะไรต้องให้เธอยกโทษให้ฉัน ฉันเพียงคิดว่าเธอมันน่ารักมากจริงๆ"

เย่เสี่ยวอี้ไม่พูดอะไรไปชั่วขณะหนึ่ง ใช้จมูกส่งเสียงเฮอะออกมาอย่างแรง รีบสาวเท้าออกไป

เจียงสื้อสื้อกับเหลียงซินเวยหันหน้าไปมองเงาร่างเบื้องหลังที่เดินออกไปของเธอ ทั้งสองคนได้หันไปมองหน้าแล้วยิ้มให้กัน

"ถึงแม้ว่าเย่เสี่ยวอี้จะเอาแต่ใจตัวเองเจ้ากี้เจ้าการจริงๆ แต่ก็ยังมีจุดที่น่ารักอยู่บ้าง" เจียงสื้อสื้อพูด

"ความรู้สึกที่เธอมีต่อยู่เชินมันเป็นของจริง ถ้าไม่ใช่การปรากฏตัวของฉัน บางทีพวกเขาคงจะได้แต่งงานกันจริงๆ"

พูดถึงตรงนี้แล้ว เหลียงซินเวยก็ถอนหายใจออกมา"พูดให้แย่หน่อย คือฉันต่างหากที่เป็นมือที่สามคนนั้น"

"อย่าว่าตัวเองอย่างนี้สิ" เจียงสื้อสื้อชำเลืองมองเธอไปอย่างไม่สบอารมณ์นัก"พี่ชายไม่ชอบหล่อน ถึงแม้ว่าจะไม่มีเธอ พวกเขาก็ไม่มีทางจะแต่งงานกันหรอก"

เหลียงซินเวยยิ้มออกมาเล็กน้อย"คงอย่างนั้นล่ะมั้ง"

เรื่องที่ตั้งสมมติฐานมาจำพวกนี้ ไม่ว่าใครก็ไม่รู้เลยว่าผลมันจะเป็นยังไง

"หม่ามี้ รีบมาเร็ว"